«Ήρθε ο Μιχαλάκης;»

Της Δήμητρας Καραπιπέρη

«Ήρθε ο Μιχαλάκης;»

Μια φράση που δυστυχώς δεν θα την πούμε ποτέ ξανά όλοι οι χωριανοί μιας και ο Μίχας, ο Μιχαλάκης μας έφυγε απρόσμενα πριν έναν χρόνο, αφήνοντας άφωνο ένα χωριό με τον πρόωρο και άδικο χαμό του.....

Η φράση «ήρθε ο Μιχαλάκης», σηματοδοτούσε την έναρξη του καλοκαιριού, τον ερχομό τόσων συγχωριανών μας από τα ξένα για να περάσουν τα καλοκαίρια κοντά στους δικούς τους, να δουν τα πάτρια εδάφη για άλλη μια φορά.

Επειδή ερχόταν κάθε χρόνο θεωρούνταν ο δικός μας άνθρωπος, η επαφή με τα ξένα, η ενημέρωσή μας για το πώς πάνε τα πράγματα εκεί στην Αυστραλία, μαζί με τις αναμνήσεις από τότε που ήταν παιδί και έφυγε για την ξενιτιά για ένα καλύτερο αύριο.

Πατριώτης, πάντα χαμογελαστός, εγκάρδιος, αγαπούσε πολύ την Κανδήλα και όπου μπορούσε βοηθούσε οικονομικά τους συλλόγους του χωριού μας και την ενορία μας.

Εκείνο όμως που θα μείνει στη θύμησή μας και ιδιαίτερα στα νιάτα, αχ! αυτά τα νιάτα, της δεκαετίας ‘80-’90 είναι τα βίντεο-ντοκουμέντα που τραβούσε με τη βιντεοκάμερά του, σπάνιο είδος εκείνη την εποχή.

Τον αγώνα της Κανδήλας για εκπαίδευση, με το συλλαλητήριο, τις γιορτές, τα πανηγύρια, τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, τις σχολικές παρελάσεις και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις εκείνης της εποχής.

Όλοι οι χωριανοί ανατρέχουμε σε αυτά τα βίντεο για να δούμε τους εαυτούς μας, την ξεγνοιασιά, την αθωότητα εκείνων των χρόνων, την ομοψυχία των Κανδηλιωτών όταν αγωνιζόταν για το μέλλον των παιδιών τους, καθώς και τα πάρτι των νεανικών μας χρόνων.

Παρακολουθώντας τα βλέπω τον πατέρα μου να περπατάει, να γελάει, τη μάνα μου χαμογελαστή, τόσους συγγενείς, φίλους και γνωστούς (πω πω Χριστέ μου πόσοι έχουν φύγει), να μιλάνε, να χαιρετούν, όχι άψυχες φωτογραφίες.

Αχ, ρε Μίχα.

Το 1984 ανοίγει με τον συγχωριανό μας Σπύρο Ζαρκαδούλα μια καφετέρια που όμοιά της δεν είχαν αντικρύσει τα εφηβικά μας μάτια. Βελούδινα καθίσματα, η πολυτέλεια σε όλο της το μεγαλείο και κυρίως τα γλυκά, αχ αυτές οι πάστες που γλύκαιναν πρωτόγνωρα τον ουρανίσκο, υγραίνοντας τα μάτια μας από την προσμονή γι αυτή τη στιγμιαία απόλαυση που μας έκανε να ξεφύγουμε από την απλή καθημερινότητα και τη μετρημένη ζωή μας.

Για εμάς τα κορίτσια ήταν το μέρος όπου μπορούσαμε να πάμε να καθίσουμε, να γιορτάσουμε, να φλερτάρουμε με τους συμμαθητές μας, πάντα βέβαια κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των γονιών μας.

Όμως το ενδιαφέρον του και η αναζήτηση πάντα για το καλύτερο τον ώθησαν να ξαναφύγει για τα ξένα όπου κι εκεί, πάντα με συνοδοιπόρο τη Σοφία τη γυναίκα του και τις τρεις καμαρωμένες κόρες του πρόκοψε, άνοιξε μαγαζιά, έχτισε το σπίτι του το οποίο ήταν πάντα ανοιχτό για συγγενείς και φίλους επίσης ξενιτεμένους, αλλά και για κάθε πατριώτη που επισκεπτόταν την Αυστραλία, όπως ο Χρήστος κι εγώ, η ξαδέρφη μου η Γιωργία με τον Λευτέρη και πολλοί άλλοι.

Πώς να τελειώσω; Πώς μπορείς να αποτυπώσεις με λόγια την αγάπη ενός ανθρώπου για τον τόπο του;

Σήμερα, 15/10/2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Μιχαλάκη. Τον νιώθουμε όμως να είναι ανάμεσά μας. Το φιλελεύθερο πνεύμα του, το ανοιχτό μυαλό του, η έγνοια για τη νεολαία, τον ΑΟΚ αυτά δεν θα σβηστούν ποτέ από τη θύμησή μας.

Μίχα καλό ταξίδι αδελφέ μου, καλή αντάμωση!

ΣΟΦΙΑ ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ.