Τζένη - Τζένη!

           Είχαμε δεν είχαμε μια βδομάδα στο νέο μας διαμέρισμα, με ενοίκιο φυσικά κι οι θόρυβοι  από το πάνω όροφο κάποιες φορές γίνονταν ενοχλητικοί. 

       Βήματα σαν μικρού παιδιού, πιθανώς μωρού, ακούγονταν ενώ μια γυναικεία φωνή ακουγόταν καθαρά να φωνάζει ‘’Μη Τζένη ήσυχα’’. Αλλά η Τζένη την έγραφε κανονικά και συνέχιζε τα παιγνίδια της. 

      Η πολυκατοικία ήταν απόμερη, η κίνηση ελάχιστη κι οι θόρυβοι σχεδόν ανύπαρκτοι. 

     Έτσι η γυναικεία φωνή και τα τρεχαλητά της Τζένης, πολλές φορές με μπάλα, ήταν τα μόνα που τάραζαν τη ράθυμη ατμόσφαιρα του χώρου. Η δική μας μικρή κοντά στα τέσσερα τότε δεν θάλεγα ότι ήταν  ήσυχο παιδί αλλά μες στο σπίτι έπαιζε περισσότερο με τις κούκλες της, παρά έτρεχε στους διαδρόμους.

         Ένα απόγευμα κατεβαίναμε τις σκάλες με τη μικρή, όταν ακούσαμε τη γνωστή φωνή ‘’Τζένη μη βιάζεσαι μωρό μου, με προσοχή’’.

       Επίτηδες καθυστέρησα, για να γνωρίσουμε τη φωνή και τη Τζένη, ελπίζοντας να είναι στην ηλικία της μικρής για πιθανή παρέα...........

    Έτσι μόλις φτάσαμε στην εξώπορτα, νάσου σεινάμενη και κουνάμενη η πανέμορφη Τζένη. 

     Μαλλί ασημί που άστραφτε από το λούσιμο, καλοχτενισμένο και μακρύ μέχρι κάτω, κασκολάκι στο λαιμό και μια χάντρα για το κακό μάτι. 

     Στο κεφαλάκι της μια πανέμορφη πεταλούδα κρατούσε το μαλλί για να μη πέφτει στα μάτια κι η όλη της εμφάνιση ήταν γεμάτη σκέρτσο και νάζι. 

      Η μεγαλοκυρία τη κρατούσε με περηφάνια. Πλησίαζε τα εξηνταπέντε, το μαλλί γκρίζο, περιποιημένο, χτενισμένο ψηλά σε κότσο και το ελαφρύ μακιγιάζ της έκρυβε απαλά τα αδυσώπητα σημάδια του χρόνου. Ψηλή προσπαθούσε να διατηρήσει το κορμί της ίσιο,  τα μάτια της γαλάζια θάλασσα και μια αδιόρατη μελαγχολία στο πρόσωπο της. Σίγουρα στα νιάτα της θα ράγισε πολλές ανδρικές καρδιές. Ακόμα και σε αυτήν την ηλικία παρέμενε μια ελκυστική κυρία...

       Μας χαιρέτησε ενώ η Τζένη ‘’επιτέθηκε’’ στη μικρή και καθώς εκείνη έσκυψε της έγλυψε το πρόσωπο ενώ άρχισαν και οι δύο να φωνάζουν χαρούμενα. ‘’Μην ανησυχείτε’’ μου είπε η κυρία, ‘’είναι πεντακάθαρη και εμβολιασμένη’’. Κι η ποιότητα της Τζένης φαινόταν από μακριά. Ένα πανέμορφο Τεριέ Γιορκσάιαρ ήταν η Τζένη  που μας αναστάτωσε με τα παιγνίδια της

     Έτσι γνωριστήκαμε με τη κυρία και με τη Τζένη. Συναντιόμασταν συχνά στη παιδική χαρά όπου οι  ‘’μικρές’’ έπαιζαν. Στην αρχή δεν μίλαγε πολύ, με το χρόνο όμως, φυσικό ήταν, ανοίχτηκε. 

      Μάθαμε ότι νεαρή την είχε ερωτευθεί ένας πολύ πλούσιος Ιταλός κόμης τον οποίον, παρά τις διαφωνίες της οικογένειας της που την είχε μονάκριβη, παντρεύτηκε  κι ακολούθησε στην Ιταλία. 

       Έζησε εκεί είκοσι χρόνια κι έκανε ένα γιο μαζί του. Κάποια στιγμή ο κόμης συγχωρέθηκε κι η  κόμισα, που ποτέ δεν αισθάνθηκε την Ιταλία πατρίδα της γύρισε πίσω, συνηθισμένη περίπτωση. 

       Ο γιος όμως δεν την ακολούθησε. Έμεινε εκεί κι αραιά και που την επισκέπτονταν  τα καλοκαίρια. Δηλαδή το συνδύαζε και με διακοπές γιατί στη Γερμανίδα νύφη της δεν άρεσε και τόσο η Ελλάδα. Βλέπεις ο παππούς  της ήταν αξιωματικός του Χίτλερ και κάπου στη Κρήτη είχε αφήσει τα κόκαλα του.

   Οικονομικά δεν αντιμετώπιζε προβλήματα, ο κόμης είχε "ατράνταχτη’’ περιουσία, συγγενείς άλλους πλέον δεν είχε κι έτσι το μόνο της θέμα ήταν η Τζένη. 

      Αχώριστες, τη φρόντιζε, τη τάιζε, την έβγαζε περίπατο, ήταν η καθημερινότητα της, η έννοια της, το υποκατάστατο του παιδιού, των εγγονών που δεν είχε. 

    Η Γερμανίδα στην αρχή δεν ήθελε παιδιά να μη χαλάσει το σώμα της κι αργότερα,  όταν το βιολογικό της ρολόι άρχισε τα τικ – τακ για να γίνει μάνα, η φύση της το αρνήθηκε αφού οι γιατροί διαπίστωσαν αδυναμία σύλληψης λόγω προβληματικών ωοθηκών. 

       Κι έτσι συνέχιζε να ‘’χτυπιέται’’ στα γυμναστήρια για να διατηρεί άψογο το σώμα της ενώ η κόμισα που περίμενε εγγόνια έμεινε με την αγαπημένη της Τζένη με την οποία είχε απίστευτο δέσιμο. 

      Δεν τολμούσε κανείς να πλησιάσει τη κυρία της χωρίς την έγκριση της. Είχε πολύ δυνατό ένστικτο και μπορούσε να ξεχωρίζει τους καλούς απ΄ τους κακούς. 

     Τις προάλλες μας έλεγε πως  την είχε σώσει από έναν τσαντάκια, ο οποίος έκανε το λάθος να αποπειραθεί να της πάρει τη τσάντα. Η Τζένη του όρμησε και με τα μικρά της δοντάκια, έκανε κομμάτια το χέρι του κι ο αλλοδαπός πήγε με ακατάσχετη αιμορραγία  στο νοσοκομείο. Δεν το ξέρω αλλά είμαι σίγουρος ότι τις νύχτες κοιμάται μαζί της στο κρεβάτι.

       Είχαν περάσει μερικές μέρες και δεν είχαμε συναντήσει τη κόμισα με τη Τζένη και περιέργως οι θόρυβοι στο πάνω διαμέρισμα είχαν σταματήσει. 

     Ο κουτσομπόλης διαχειριστής όταν ήρθε για τα κοινόχρηστα  μας πρόλαβε τα νέα: ‘’Τα μάθατε για τη κόμισα έτσι; Έχασε τη Τζενούλα. Το περασμένο Σάββατο, το σούρουπο όπως έπαιζε στη παιδική χαρά κυνήγησε ένα σκύλο που γάβγισε στην αφεντικίνα του κι όπως βγήκε ξαφνικά στο δρόμο, τη πάτησε ένα αυτοκίνητο. Θρήνος σας λέω. Φώναξε κτηνίατρο, τίποτα, η σκυλίτσα ξεψύχησε και ξέρετε την έθαψε κανονικά στον οικογενειακό της τάφο. Τώρα έχει κλειστεί στο διαμέρισμα της και δεν βγαίνει καθόλου έξω. Ειδοποιήσαμε το γιο της αλλά σιγά μην ανησυχούσε ο Μουσολίνι’’.

      Την άλλη μέρα το πρωί χτύπησα το κουδούνι της, δεν μας άνοιξε. Έφυγα αλλά θα ξαναπήγαινα την επομένη. Τρία συνεχόμενα πρωινά χτυπούσα καμιά απάντηση. Φώναξα τον διαχειριστή και συμφωνήσαμε να καλέσουμε  ένα κλειδαρά γιατί αυτό ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό.

        Πράγματι μπήκαμε μέσα κι αντικρίσαμε τη θλιμμένη κόμισα καθισμένη στη πολυθρόνα της με ελαφρά γειρτό το κεφάλι της, σαν να κοιμόταν...

      Ο γιατρός που καλέσαμε διαπίστωσε το θάνατο της και αναφέρθηκε σε παθολογικά αίτια. Ναι σίγουρα, όμως εμείς ξέραμε ότι αυτά είχαν σχέση με την απώλεια της Τζένης που την είχε βυθίσει στην απέραντη θλίψη.

       Ο Μουσολίνι ειδοποιήθηκε και την επομένη ήρθε με συνοδεία την Ες – Ες κυρία του για τη κηδεία και τα τυπικά. Δεν φάνηκαν και ιδιαίτερα στεναχωρημένοι. Μάλλον ανακουφισμένοι ήταν. Από τι βάρος άραγε;  Μήπως από αυτό που το κληρονομικό δίκαιο αναφέρει στις σχετικές διατάξεις,  για το ποιος παίρνει τη περιουσία θανόντος, σαν ‘’ νόμιμος μοίρα’’;

Τι να πεις, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Αχ Τζένη – Τζένη!

http://www.frognews.gr/