Mια συνέντευξη της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού Το Ερωτηματολόγιο του Literature.gr

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε στη ζωή σας;    Ήταν στις αρχές της δευτέρας δημοτικού, το περιοδικό Εκλογή της Ελένης Βλάχου, δώρο του παππού μου…  Ομολογώ πως το διάβαζα, ξανά και ξανά και προσπαθούσα επίμονα να καταλάβω…..

Ποιο βιβλίο σας επηρέασε βαθιά; 

Ο «Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ. Ήταν ο πρώιμος εφηβικός αιφνιδιασμός –το πέρασμα από την κλασική παγκόσμια λογοτεχνία στην ανακάλυψη νέων πηγών εξερεύνησης του ανθρώπου. 

Με ποιον  συγγραφέα της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να βγείτε για ποτό;  Με τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες να τον ακούω να λέει με το στόμα τού αλαφροΐσκιωτου ήρωά του πως στην κωμωδία το ίδιο γίνεται με τα καμώματα τούτου του κόσμου…και πως όλους τους γδύνει ο θάνατος και μένουν ίδιοι μέσα στον τάφο τους…

Ποιο βιβλίο θα προτείνατε να διαβάσει ένας 16χρονος και γιατί; «Το βιβλίο κόλαση», του Κάρλο Φραμπέτι. Γιατί διαβάζοντας ένα μόνο βιβλίο θα μάθει για όλα του κόσμου τα βιβλία, θα αγαπήσει, θα μισήσει, θα εκστασιαστεί, θα διασκεδάσει, θα ονειρευτεί, θα τρυπώσει σε κόλαση και παράδεισο-θα αποκαθαρθεί από τον φόβο του για τα βιβλία… θα αγαπήσει με πάθος τα βιβλία και το ασύμμετρο παιχνίδι μαζί τους…

Ποιο βιβλίο θα σώζατε από μια ολική καταστροφή; Την ύστατη στιγμή θα έριχνα κλήρο ανάμεσα στην Οδύσσεια  του Ομήρου και στον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ: δύο αντίθετες πορείες κατανόησης και ερμηνείας του ανθρώπου και της ζωής. Πάντως το δεύτερο, είναι το βιβλίο που «ανοιχτό» συνεχώς θα δημιουργεί το μέλλον με την «αναρχία των μορίων», όπως το δήλωσε και ο δημιουργός του. ενώ το πρώτο θα παραμένει η κλασική βίβλος της ανθρώπινης περιπέτειας και η σώφρων επιτηδειότητα ώστε να κερδίζεις τους στόχους σου. 

Πως ονειρεύεστε τον εαυτό σας σε λίγα χρόνια στον κόσμο του βιβλίου;  Πιο «πλούσιο», περισσότερο κουρασμένο και ίσως πιο ακαταστάλακτο…

Συνεχίστε τη φράση…  ‘’Διαβάζω μόνο όταν….’’   θέλω να σκεφτεί κάποιος άλλος -καλύτερα, ίσως- αντί για μένα…

Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;  Μια φθαρμένη καρέκλα στις τέσσερις τα ξημερώματα, που κρέμονταν τα ξέφτια της από την πολυχρησία. Η καρέκλα μου. Η καρέκλα της χαράς και του μαρτυρίου μου, η καρέκλα της γραφής, η καρέκλα των ονείρων, η καρέκλα των παθών, η καρέκλα της σταύρωσης και η ίδια της ανάστασης... Και μια είδηση θανάτου, συμβεβηκότος προ πολλών ετών…

Αν μπορούσατε να μιλήσετε με έναν ήρωά σας, ποιος θα ήταν αυτός, τι θα του λέγατε; Ο Ποιητής της Αλαφροΐσκιωτης καρέκλας. Και θα του έλεγα να την αφήνει πού και πού να ξεκουράζεται, η καρέκλα κι αυτός. Και φυσικά να μην την εκχωρεί αβασάνιστα…

Μπορεί η λογοτεχνία να κάνει τον κόσμο καλύτερο;   Αν κερδίσει τη συγκατάνευσή του, ναι! Γιατί, μοιάζει να μην θέλει ο κόσμος να γίνει καλύτερος… Αλλά η λογοτεχνία θα πρέπει να επιμένει και σ’αυτό!