ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ του Ανδρέα Μουντούρη

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ (Νουβέλα)

Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ

Τ. εφοριακός - συγγραφέας

E-mail: a.moudouris@gmail.com

       «Έρωτα ανίκητε στη μάχη, έρωτα, που σ’ όποιον πέφτεις τον κάνεις κτήμα σου, που στα μαλακά μάγουλα της νεάνιδας νυχτερεύεις, που γυρνάς στα πέλαγα και στις αγροικίες, που από σένα ούτε απ’ τους αθανάτους ξεφεύγει κανείς, ούτε απ’ τους θνητούς ανθρώπους, κι ο ερωτευμένος μαίνεται….»  

 Από  την  «Αντιγόνη»  του Σοφοκλή.

        ...... Αγαπημένε μου, έπρεπε να σου είχα γράψει νωρίτερα και να σου δώσω μια εξήγηση για τη στάση μου. Σε γνώρισα πριν, από πολλά χρόνια, ήμουνα τότε,  μαθήτρια ακόμη του γυμνασίου, κι η αγάπη μου για σένα ήταν το πρώτο ερωτικό σκίρτημα στη νεανική κι άδολη καρδιά μου, ήταν το πρώτο και το παντοτινό. Δεν μπορώ ν’ αποδώσω ευθύνες σε κάποιον, γιατί τότε δεν προχωρήσαμε μαζί, είναι ανώφελο τώρα, ακόμα και να το συζητάμε...........

      Σε ψάχνω όμως παντού, σ’ αναζητώ και χρόνια αργότερα σε βρίσκω, κι έτσι άρχισε αυτή η παράφορη σχέση μας. Δεν μπορώ να πώ, ότι δε μου άρεσε. Το αντίθετο μάλιστα, μου άρεσε και σε ήθελα πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς, τώρα βλέπω, πως ήταν πολύ αργά και για τους δυό μας......

       Αγάπη μου,  πρέπει να με καταλάβεις, αυτό που μου έδινες μέχρι τώρα δε μου έφθανε, ήθελα πιο πολλά από σένα.

      Ήθελα κι εγώ να ζήσω ευτυχισμένη, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι……

      Ποτέ δε μου άρεσε ο ρόλος ο δεύτερος, αυτός της ερωμένης, γιατί αγόρι μου, όπως και να το κάνεις δεν είμαστε παρά δυό εραστές, όσο κι αν αυτό δε σου αρέσει να το λες.

         Εγώ ήθελα να έχω την πρώτη θέση στην καρδιά και στη ζωή σου, εσύ όμως είσαι παντρεμένος με μια αξιόλογη  γυναίκα και έχεις και τρία παιδιά και για να είμαι ειλικρινής, οφείλω να ομολογήσω, ότι τόσο η γυναίκα σου όσο και τα παιδιά σου δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτε, θα ήταν λοιπόν άδικο κι ανήθικο να πληρώσουν το τίμημα.

            Αυτό που ζούμε οι δυό μας δεν μας οδηγεί πουθενά, το μόνο που μπορεί να προσφέρει, κυρίως στα άτομα που αγαπάμε και νοιαζόμαστε, είναι η δυστυχία κι η ανασφάλεια. 

       Η παροδική κι εφήμερη ευτυχία που νιώθαμε σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου, ενώ στην αρχή μ’ έκανε να λάμπω από ευφροσύνη, όταν γύριζα στο σπίτι μου αρρώσταινα, στεναχωριόμουν κι ένιωθα τύψεις γι’ όλα εκείνα που έκανα. κι ας μην το κατάλαβες αυτό ποτέ. 

       Αυτό που ζούμε καθημερινά μοιάζει με εξάρτηση στο αλκοόλ, με πάθος αχαλίνωτο. Χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε σκλάβοι ο ένας του άλλου. Από τη μια θέλω να φύγεις και να μην σε ξαναδώ, μήπως και μπορέσω να βρώ τη λύτρωση,  απ’ την άλλη όμως σαν κολασμένη τρέχω από πίσω σου. 

        Σε θέλω που να με πάρει ο διάβολος, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Χωρίς την παρουσία σου, χωρίς τον έρωτά σου πνίγομαι και δε μπορώ ν’ αναπνεύσω, είναι σαν να μου αφαιρούν το οξυγόνο από τους πνεύμονες.

          Καλέ μου πρέπει να με καταλάβεις, έχω οικογένεια όπως κι εσύ, κι αυτή τη στιγμή για μένα η οικογένεια παίζει τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου. Έχω λοιπόν την υποχρέωση να είμαι τίμια απέναντι στα παιδιά και στον εαυτό μου. Άλλωστε και σύ τον τελευταίο καιρό της σχέσης μας έδειχνες μια αδιαφορία που με σκότωνε.

          Θα θυμάσαι βέβαια τα παράπονα που σου έκανα, που δε μου τηλεφωνούσες συχνά, που δε μου μιλούσες τόσο τρυφερά, όπως παλιά. Είμαι λίγο απαιτητική, όμως τι να κάνω;  Όταν προσφέρω τα πάντα σε κάποιον περιμένω κι ανταπόκριση. Προχθές με πήρες τηλέφωνο και ήσουν ψυχολογικά ένα ράκος, έτοιμος να καταρρεύσεις.

        Μου είπες, ότι μ’ αγαπάς κι ότι σου λείπω πολύ. Μα έχεις την εντύπωση, ότι εγώ δεν είμαι άνθρωπος, δεν έχω αισθήματα, δεν είμαι ευάλωτη ;

       Κάνεις λάθος αγόρι μου, και καρδιά που αγαπάει έχω και γυναίκα είμαι διψασμένη για έρωτα και τρυφερότητα, όταν όμως οι απαιτήσεις των παιδιών μας το ζητούν, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Τα αισθήματα φωλιάζουν μέσα μου κι έτσι μπορώ να τα ελέγχω και να τα κατευθύνω εκεί που πρέπει κι όχι εκεί που θα ήθελα να πάνε. Δε θέλω να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου. Αν σε στεναχωρώ μ’ αυτά που σου λέω, ειλικρινά λυπάμαι, πρέπει όμως να ξέρεις πως εγώ, υποφέρω πιο πολύ από σένα.

          Σε παρακαλώ λοιπόν, αν μ’αγαπάς μη με φέρνεις ξανά σε δύσκολη θέση, δε  μπορώ, έχω κουραστεί να ζητάω κατανόηση από τους γύρω μου. Εσύ τουλάχιστο, πρέπει να με καταλάβεις. 

      Αγαπημένε μου, αυτή τη στιγμή που σου ζητώ να χωρίσουμε υποφέρω και πονώ πολύ, είναι σαν να μου ξεριζώνουν την καρδιά, όμως δε βρίσκω άλλη λύση. Όλα αυτά τα χρόνια που διατηρούσαμε αυτή την παράνομη σχέση, οι καλές μας στιγμές ήταν ελάχιστες, ενώ οι αγωνίες, οι ενοχές και τα βάσανά μας ήταν περισσότερα.

      Εγώ, από δώ και μπρός θα προσπαθώ να ζω με τις αναμνήσεις μου και θα είμαι ευτυχισμένη, όταν μαθαίνω για σένα καλά νέα. θα είμαι κάτι παραπάνω από μια καλή φίλη και πάντα πρόθυμη να βοηθήσω, όπου χρειαστεί. Θέλω ν’ ακούω τα προβλήματά σου, τις ανησυχίες σου, να μαθαίνω για τα παιδιά σου, για όλα.

        Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου, όταν μιλάς για τα παιδιά σου, γίνεσαι άλλος άνθρωπος!  Καλέ μου γι’ αυτά και μόνο αξίζει τον κόπο οποιαδήποτε θυσία. Αύριο τα παιδιά σου, είμαι σίγουρη, πως θα είναι περήφανα για τον πατέρα τους και τα δικά μου, για τη μητέρα τους.

         Μείνε λοιπόν κοντά τους, είναι μικρά και σε χρειάζονται, το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ. Εδώ τελειώνω, όταν διαβάσεις το γράμμα μου δε θέλω να κουνήσεις το κεφάλι σου πικραμένος ούτε να νιώσεις απογοήτευση, θέλω να χαμογελάσεις και να το φωνάξεις δυνατά. Μπράβο της!

         Έτσι την ήθελα, να είναι δυνατή και λογική, βρεθήκαμε σε αδιέξοδο και δε γινόταν διαφορετικά.

         Όσο για τη γυναίκα σου, θέλω να την αγαπάς και να την προσέχεις, είναι ένας θησαυρός και το αξίζει, ειλικρινά δε θέλω ποτέ να νιώσει όπως εγώ. Κι έπειτα, ποιος ξέρει «καρδούλα μου»;  

     Σε κάποια άλλη ζωή, ίσως σταθούμε πιο τυχεροί. Προς το παρόν, «Καλή σου νύχτα !»

Υ.Γ. Η υπόθεση του «ρομάντζο» μας είναι πέρα για πέρα αληθινή !

       Αφού πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια,…….τα παιδιά τους μεγάλωσαν και καθ’ ένα απ’ αυτά πήρε το δικό του δρόμο. Το παράνομο ερωτικό ζευγάρι σκέφθηκε, πως ήρθε πλέον ο καιρός να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους. 

      Έτσι, χώρισαν τους συζύγους τους, κι αφού πήραν το διαζύγιο παντρεύτηκαν. Διατηρούν όμως, πολλή καλή σχέση  με τα παιδιά τους αλλά και με τους πρώην συζύγους κι έτσι είναι όλοι τους ικανοποιημένοι, γιατί δεν είναι πλέον αναγκασμένοι να ζούνε στο ψέμα.

(Ένα από τα θέματα του βιβλίου μου «ΕΒΡΟΣ 1974».)