Σε κατ” οίκον περιορισμό

Δεκάδες χωριά αποκλεισμένα χειμώνα – καλοκαίρι και καταδικασμένα στην απομόνωση. Άθλιο οδικό δίκτυο χωρίς σήμανση, προστατευτικά, φωτισμό. Και την ίδια στιγμή σπαταλούνται εκατομμύρια σε απίθανα προγράμματα, που κανέναν δεν αφορούν.....

  Κι όμως. Υπάρχουν άνθρωποι (σε χωριά που ήκμαζαν κάποτε) που είναι υποχρεωμένοι με το που θα πέσει ο ήλιος να κλειστούν στο σπίτι τους. Κι αν τύχει να βρέχει, να μείνουν εκεί μέχρι να σταματήσει η βροχή, ίσως και μέρες ολόκληρες. Δεν πρόκειται για ένα – δύο μεμονωμένα χωριά στα ορεινά της Αιτ/νίας που αποτελούν την εξαίρεση, αλλά για δεκάδες χωριά, για πολλές εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως πολίτες, που, παρά τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες, επιμένουν να ζουν στον τόπο τους. Να μην μεταναστεύσουν προς το Αγρίνιο ή άλλο αστικό κέντρο. Δεν είναι όμως κάτοικοι ενός μικρού νησιού. Είναι οι ιθαγενείς της άγονης γραμμής που λέγεται Αιτ/νία…

    Ο κοινωνικός αποκλεισμός σε όλο του το μεγαλείο!    Δρόμοι χωμάτινοι ή ασφαλτοστρωμένοι με τεράστιες λακκούβες όμως, με βράχους που πέφτουν από ψηλά, με επικίνδυνες στροφές χωρίς σήμανση, χωρίς φωτισμό. Γκρεμός απ’ τη μια και μια στενή λουρίδα δρόμου, φθαρμένη, μισοφαγωμένη απ’ τις καθιζήσεις και αυτή, για να κινηθούν τα οχήματα. Κι αν τύχει να συναντηθούν δύο οχήματα κινούμενα σε αντίθετη κατεύθυνση… θα ακινητοποιηθούν και τα δύο.

Χωριά που δεν υπάρχει ούτε γιατρός, ούτε φαρμακείο… Και που οι κάτοικοι αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Χωριά ξεχασμένα, απομονωμένα, χωριά που αποτελούν το «συγκριτικό πλεονέκτημα» ίσως, …έννοια που κατάντησε κι αυτή κακόγουστο αστείο.

Το επαρχιακό οδικό δίκτυο του νομού μας, είναι γνωστό πως παρουσιάζει κακή εικόνα. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες τα χιλιόμετρα και η Περιφέρεια, όσο κι αν έχει τη θέληση, δεν μπορεί παρά μόνο κατά ένα μικρό μέρος να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Η πολιτεία οφείλει με ευαισθησία να σκύψει στα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Η πολιτεία και η αυτοδιοίκηση, πρώτου και δευτέρου βαθμού…

Η δικαιολογία της έλλειψης χρημάτων μόνο οργή προκαλεί κι αυτό διότι η εγκατάλειψη αυτών των χωριών δεν είναι προϊόν της κρίσης και του ΔΝΤ. Είναι, αντίθετα, της αδιαφορίας όλων όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου… και τα δις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, τεράστιο μέρος των οποίων σπαταλήθηκε σε δράσεις που ωφέλησαν μόνο τις συμμετέχουσες εταιρείες-εργολαβίες.

Και, δυστυχώς, αυτό συνεχίζεται… Εκατομμύρια διατίθενται για απίθανα προγράμματα που δεν αφορούν κανέναν (κι ούτε αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία τους), την ώρα που δεν περισσεύουν χρήματα για έργα που θα άρουν την απομόνωση σε δεκάδες, επαναλαμβάνουμε, χωριά κατοίκων …β’ κατηγορίας!

Τα οδικά έργα στην Αιτ/νία περιορίζονται σε σημειακές παρεμβάσεις στην εθνική και σε κεντρικές οδικές αρτηρίες. Το πρόβλημα, όμως, είναι το πώς θα φτάσει κανείς απ’ την Κυπάρισσο λ.χ. στην Ε.Ο. Αγρινίου-Καρπενησίου, όταν, για να το κάνει, θα πρέπει να ρισκάρει την ίδια του τη ζωή…

Φώτης Μπερίκος

agrinioreport