Σπύρος Χαϊδάκης- από την Κωνωπίνα: Ο ενορχηστρωτής της μεσαίας γραμμής, η σημαία της Α.Ε.Μ

 

      Απέφευγε δυο και τρεις αντιπάλους - σαν να περνούσε ανάμεσα σε κώνους, προστάτευε την μπάλα με τέτοιον τρόπο - σαν να επρόκειτο για παιδί του, την υποδέχονταν με οποιοδήποτε μέρος του σώματός του - σαν να ‘τανε… πασπαλισμένος παντού με κόλλα. Το ματς άρχιζε, άναβε, γαλήνευε, έληγε και… εκείνη θαρρείς - πιστή υπηρέτρια της αφεντιάς του - ενδημούσε στην… κατοχή του.

Το «10» το καλό, ο ενορχηστρωτής της μεσαίας γραμμής, η σημαία της Α.Ε.Μ - την φανέλα της οποίας, ουδέποτε αποχωρίστηκε. Φημιζόταν για την απαράμιλλη τεχνική του κατάρτιση αλλά και για την άριστη φυσική του κατάσταση. Μια ηγετική φυσιογνωμία στον χώρο του κέντρου, που ενέπνεε τυφλή εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του και που ταυτόχρονα προκαλούσε υπέρμετρο φόβο στους αντιπάλους του. Ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής που τα διέθετε όλα και μάλιστα σε… αφθονία: σπεσιαλίστας των στημένων φάσεων (χρησιμοποιώντας με την ίδια ευχέρεια και τα δύο του πόδια), ταχύς, διεμβολιστής, με κοφτή ντρίμπλα, μεταβιβάσεις ακριβείας , εκτελεστική δεινότητα, φαντασία και εξυπνάδα στο παιχνίδι του.

Ήταν ο παίκτης που έπαιρνε την ομάδα στις πλάτες του όταν η μπάλα «έκαιγε», αλλά και εκείνος που γνώριζε καλύτερα απ’ τον καθένα πως να «κουμαντάρει» τον ρυθμό του αγώνα. Εκτός όμως από ένας εξαίρετος σολίστ, επρόκειτο παράλληλα και για έναν άκρως πειθαρχημένο παίκτη, που ήξερε να «διαβάζει» καλά τον αντίπαλο και να καθοδηγεί με μαεστρία την ομάδα του στις νίκες. Δεν ήταν λίγες δε οι φορές, που θυσίαζε στον βωμό της ουσίας τις προσωπικές του αρετές, εφαρμόζοντας όποτε o ίδιος έκρινε απαραίτητο και την τακτική προσέγγιση των προπονητών του - γεγονός που προμήνυε - πως θα γινόταν με τη σειρά του χρόνια αργότερα, ένας εξίσου σπουδαίος τεχνικός. Ο ρέκορντμαν σε γκολ και συμμετοχές στην ιστορία της Α.Ε.Μ, το σπουδαιότερο κατά πολλούς «δεκάρι» στην ιστορία του μεσολογγίτικου συλλόγου και ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών αλλά και προπονητών, όλων των εποχών, του νομού Αιτωλ/νίας. Ο λόγος, βέβαια, γι’ αυτή την σπουδαία μορφή των γηπέδων μας, που ακούει στο όνομα “Σπύρος Χαϊδάκης”.

50 ολόκληρα χρόνια στα γήπεδα…

Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του 1957 στην Κωνωπίνα Αιτωλοακαρνανίας, απ’ όπου και άρχισε - στις ξηρομερίτικες αλάνες - να γοητεύει τους πάντες με τα μαγικά τσαλιμάκια του…. Σε ηλικία μόλις 13 ετών θα ενταχθεί στο έμψυχο δυναμικό του Ακαρνανικού Φυτειών και από εκεί, το 1976, θα μεταγραφεί στην ομάδα νέων του Παναιτωλικού. Την αμέσως επόμενη σεζόν θα ντυθεί στα χρώματα της Α.Ε.Μεσολογγίου και με το «καλημέρα» θα συμμετάσχει στην σπουδαιότερη μέχρι σήμερα στιγμή του συλλόγου - το Πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Στην «Ένωση» θα αγωνιστεί 13 ολόκληρα χρόνια παίζοντας σε όλες τις κατηγορίες (εθνικές και ερασιτεχνικές) και στα τέλη του 1990 - όντας 33 χρόνων - θα κρεμάσει οριστικά τα παπούτσια του. Στο διάστημα της εικοσαετούς του πορείας στα γήπεδα, θα αγωνιστεί δίπλα σε εξίσου μεγάλες δόξες εκείνων των χρόνων, όπως οι Καββάγιας, Δενδρινός, Μπαλντούμας, Γαλανός, Σταμουλακάτος, Ψεύτης, Ταράσης, Δόντας, Ασημάκης και επίσης θα έχει την τιμή να συνεργαστεί με σπουδαίους τεχνικούς, μεταξύ των οποίων ο αγαπημένος του - Γιάννης Κυράστας, αλλά και οι Γαλανός, Παθιακάκης, Σαββίδης και Καραμανλής.

Το καλοκαίρι του 1990 ανοίγει το δεύτερο κατά σειρά μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του, που δεν είναι άλλο φυσικά, από αυτό της προπονητικής. Πρώτος του «σταθμός» θα αποτελέσει το Αντίρριο, προπονώντας την ομάδα του τοπικού Ατρομήτου κι έπειτα θα καθίσει στους πάγκους πολλών ιστορικών σωματείων του νομού Αιτωλ/νίας όπως η Α.Ε.Μ, ο Άρης Αιτωλικού, ο Γ.Ο.Μ, ο Τρίκαρδος Κατοχής, ο Εύηνος και η Καλυδώνα Ευηνοχωρίου, ο Εθνικός Γουριάς, η Αναγέννηση Μεσολογγίου, ο Αλικυρναϊκός Αγ. Θωμά και η Ακαδημία Ευηνοχωρίου. Το σημαντικότερο ίσως επίτευγμά του στον χώρο αυτόν, ήταν η ενασχόλησή του με εκατοντάδες νεαρά παιδιά της ευρύτερης περιοχής του Μεσολογγίου, που πέρασαν από τα «χέρια» του, αγάπησαν τον αθλητισμό και κάποια εξ αυτών κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να αγωνιστούν ακόμη και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η πρώτη του ποδοσφαιρική σχολή - ο Γ.Ο.Μ (σε συνεργασία με τον Νίκο Παλάντζα) και μετέπειτα η Ακαδημία Ευηνοχωρίου (του αείμνηστου Κώστα Ξηρού), αποτελούν αναμφίβολα πέραν των τίτλων και των υπολοίπων συλλογικών διακρίσεων,  την σπουδαιότερη προπονητική παρακαταθήκη του.

Κάποιες από τις αξεπέραστες ποδοσφαιρικές παραστάσεις του

Την περίοδο 1977-78, θα σημειώσει ένα από τα σημαντικότερα αλλά και ομορφότερα τέρματα του Πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής. Θα πάρει την μπάλα από το κέντρο και θα ντριμπλάρει - αλά Μαραντόνα - σχεδόν όλη την αντίπαλη ομάδα, ισοφαρίζοντας μέσα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς με τους συμπαίκτες του, αλλά και με τους εκατοντάδες Μεσολογγίτες, που είχαν ταξιδέψει ως το Μπραχάμι (Άγιος Δημήτριος - Α.Ε.Μεσολογγίου 1-1). Το ίδιο αξέχαστο θα παραμείνει και το τέρμα που θα πετύχει στην εντός έδρας αναμέτρηση της Α.Ε.Μ με τον Ηλυσιακό, όταν με δεξί “κεραυνό” έξω από την περιοχή, θα δώσει προσωρινά το προβάδισμα στους «κανονιέρηδες» (Α.Ε.Μ – Ηλυσιακός 2-2).

Φτάνοντας μια ανάσα από… το όνειρο της Α’ Εθνικής

Το καλοκαίρι του ’78, θα βρεθεί στα Γιάννενα (για 10 μέρες), όντας μεταγραφικός στόχος του «Άξιαξ της Ηπείρου», αλλά παρόλο που όλα έδειχναν πως είχαν συμφωνηθεί, η πολυπόθητη για εκείνον μεταγραφή δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Εκτός από τον ΠΑΣ Γιάννενα, κατά τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους προς το πρόσωπό του κι άλλες μεγάλες ομάδες της Ελλάδας, όπως ο ΠΑΟΚ, ο Εθνικός Αστέρας και η Παναχαϊκή. Δυστυχώς όμως, τόσο για εκείνον όσο και για το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, το μεγάλο άλμα που επεδίωκε - αλλά κυρίως που άξιζε, δεν πραγματοποιήθηκε.

Ο Ποδοσφαιριστής, ο προπονητής και ο άνθρωπος… Χαϊδάκης

Ο Σπύρος Χαϊδάκης ζει μόνιμα στο Μεσολόγγι με την λατρεμένη του σύζυγο Μαρία, με την οποία απέκτησαν δύο εξαιρετικά παιδιά, τον Δημήτρη (ο οποίος με τη σειρά του αγωνίστηκε στον Γ.Ο.Μ και σε άλλες τοπικές ομάδες της Αθήνας) και την Νατάσσα (η οποία ήδη του έχει χαρίσει το πρώτο του εγγονάκι). Παραμένει στον χώρο της προπονητικής, όντας εδώ και χρόνια κάτοχος του διπλώματος UEFA B, αλλά και επί σειρά ετών Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών Ποδοσφαίρου Ν. Αιτωλοακαρνανίας. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ταπεινό, πράο, με ευγένεια, ήθος και καλοσύνη - γνήσιος - αναλλοίωτος και ρομαντικός εραστής της στρογγυλής θεάς, ενεργός και πολύτιμος όχι μόνο στα αθλητικά αλλά και ευρύτερα, στα υπόλοιπα κοινωνικά δρώμενα της πόλης του - πρότυπο αθλητή και ανθρώπου. Τον ευχαριστούμε για την τεράστια συνεισφορά του εντός και εκτός των «τεσσάρων γραμμών» και του ευχόμαστε να απολαμβάνει μαζί με την οικογένειά του, μια ζωή γεμάτη υγεία και ευχάριστες συγκινήσεις!

 

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 03/12/2020
Του Ηρακλή Παπαδόπουλου

 

πηγή:  aixmi-news.gr