ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.

 Επίκαιρη όσο ποτέ…

Γράφει ο : Παναγιώτης Ηλ. Χολής

Το έτος 1886 σημειώθηκε μια βαθύτερη και πιο εκτεταμένη κινητοποίηση των μελών του οργανωμένου Εργατικού κινήματος. Οι άνθρωποι θα θυμούνται πάντα το έτος 1886 σαν το έτος με εξαιρετική σημασία στην πάλη μεταξύ του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι άνθρωποι πάντα θα θυμούνται το έτος 1886 και σαν έτος που σ αυτό γεννήθηκε η Πρωτομαγιά, σαν ημέρα εκδηλώσεων και κινητοποίησης των εργατών.

Νωρίτερα η Πρωτομαγιά ήταν μια ανοιξιάτικη γιορτή της γονιμότητας, με στολισμένα κοντάρια, χορούς, ανθοστόλιστα στεφάνια και γενικό γλέντι. Αυτός ο γιορτασμός υποδοχής της άνοιξης μας έρχεται από το μακρινό παρελθόν.

Οι ρωμαίοι τιμούσαν την θεά Φλώρα με αγώνες που άρχιζαν στις 28 Απρίλη και διαρκούσαν κάμποσες μέρες....

Αυτή η συνήθεια κρατιέται ακόμα σε μερικά μέρη του κόσμου αλλά πριν από έναν αιώνα, η Πρωτομαγιά πρόβαλε σαν ημέρα διεθνούς γιορτασμού και εκδηλώσεων της εργατικής τάξης.

Η Πρωτομαγιά σαν μέρα εργατικών γιορτασμών και εκδηλώσεων, γεννήθηκε στις ΗΠΑ και ήταν αδιάρρηκτα δεμένη με την πάλη για λιγότερες ώρες εργασίας. Η πρώτη εργατική απαίτηση για λιγότερες ώρες εργασίας εκφράστηκε στο κίνημα για δεκάωρο. Από το 1791 κιόλας, οι ξυλουργοί της Φιλαδέλφειας έκαναν απεργία για δεκάωρη εργασία και πρόσθετη πληρωμή για τις υπερωρίες.

Οι εργάτες κατά το πρώτο μισό του δέκατου αιώνα περιόριζαν τις απαιτήσεις τους στην δεκάωρη ή εννιάωρη εργασία. Το 1829 ένας από τους ηγέτες του εργατικού κινήματος της Φιλαδέλφειας οραματίστηκε την δυνατότητα της οκτάωρης μέρας εργασίας. Από το 1886 οι οργανώσεις που πάλευαν για το οκτάωρο ήταν πολυάριθμες.

Τα πρώτα σημαντικά οργανωτικά μέτρα για να εξασφαλιστεί το οκτάωρο το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ τα πήρε το 1863 όταν το Συνδικάτο των μηχανουργών και σιδηρουργών πήρε απόφαση υπέρ της οκτάωρης εργασίας.

Το εργατικό κίνημα πέρασε από πολλά στάδια ώσπου φτάσαμε στην 1^η Μάη του 1866. Είναι πιθανό ότι 400,000 και ίσως εκατομμύριο εργάτες συνενώθηκαν στην κινητοποίηση για το οκτάωρο. Το Σικάγο είχε την πιο εντυπωσιακή Πρωτομαγιά με 90,000 διαδηλωτές στους δρόμους,30.000 με 40.000 απεργούς, 45.000 να έχουν ήδη ωφεληθεί από την μείωση των ωρών εργασίας και με κάθε σιδηρόδρομο στην πόλη… ακινητοποιημένο, όλες τις αποθήκες..κλεισμένες  και αμπαρωμένες και τις περισσότερες βιομηχανίες… παράλυτες.

Οι εργάτες τραγουδούσαν το <<Τραγούδι του οκτάωρου>>.

-               Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, όχι πια να μοχθούμε, απ’τα χαράματα. Ίσα – ίσα μόνο για να ζούμε να μην έχουμε ποτέ μια ώρα να σκεφτούμε.

-               Θέλουμε να νιώσουμε τον ήλιο, θέλουμε να μυρίσουμε τα άνθος. Είμαστε σίγουροι πως είναι θέλημα Θεού και τ’ αποφασίσαμε να έχουμε οκτάωρο.

-               Καλούμε τις δυνάμεις μας από ναυπηγεία και εργοστάσια:

Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση, κι οκτώ ώρες για ότι θέλουμε.

Έτσι η Εργατική Πρωτομαγιά φωτίζει τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων για καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς, ενάντια στην εκμετάλλευση, την ανεργία και τον πόλεμο. Παράλληλα φωτίζει τις κατακτήσεις των εργαζομένων σ’ ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μας και τους αγώνες όλων των λαών της γης για την ειρήνη, για το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας.

.Εκείνοι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος είχαν όραμα στόχους και πάλεψαν για το δίκιο και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου και κέρδισαν.

Σήμερα οι απαιτήσεις των εργαζομένων τείνουν ,δικαιολογημένα ,να είναι ίδιες με τις απαιτήσεις εκείνης της εποχής.

Η διαφορά όμως είναι ότι, σήμερα, δεν υπάρχουν φωτισμένοι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος  για να διεκδικήσουν όσα χάνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και ειδικά  του ιδιωτικού τομέα ,γιατί απλούστατα οι συνδικαλιστές στην πλειοψηφία τους έγιναν ένα με τα αφεντικά  (κράτος – ιδιώτες)

Μόνοι  και ανυπεράσπιστοι, οι εργαζόμενοι, προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους, αλλά και πάλι σκοντάφτουν, τώρα, πάνω στα κόμματα του λαϊκισμού τα οποία  ως  έμποροι των ψυχών ,των ιδεολογιών ,των ιδεών και των αναγκών τους, καταστρέφουν και την όποια ελπίδα επενδύθηκε ,καλοπροαίρετα ,πάνω τους.

Ο εργαζόμενοι προδίδονται καθημερινά από, μερίδα συναδέλφων τους , από μερίδα συνδικαλιστών και από  κόμματα του λαϊκισμού,  της ανέφικτης ρητορικής και φαντασιακής φλυαρίας .

Όταν το καταλάβουν, τότε ίσως αλλάξει η μοίρα τους.

Παναγιώτης Ηλ. Χολής