Η παρέμβαση Τραπεζιώτη για την εκτροπή του Αχελώου

Η παρέμβαση του Δημήτρη Τραπεζιώτη στην εκδήλωση για την εκτροπή του Αχελώου στο Επιμελητήριο Αιτωλοακαρνανίας στις 5 Φεβρουαρίου τελείωσε με την ερώτηση στον κ. Φάμελλο "Τι απαντάτε; Θα θέλαμε να έχουμε μια σαφή απάντηση εκ μέρους σας στα ερωτήματα αυτά, προκειμένου να έχουμε μια καθαρή εικόνα σχετικά με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα της εκτροπής του ποταμού Αχελώου."

Ο κ. Τραπεζιώτης αρχικά έκανε αναφορά, στους αγώνες που έδωσαν, όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι, οι πολίτες και οι φορείς της περιοχής μας, της  Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας. Στη συνέχεια έκανε αναφορά στις αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας μας, του ΣτΕ και στην απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Καταλήγοντας αν κάποιος καταφέρει να διαβάσει την απόφαση αυτή και λέω αν καταφέρει γιατί πρέπει να είναι εξοικειωμένος με τα νομικά κείμενα, με τον τρόπο που καταστρώνει το συλλογισμό του ο Δικαστής, θα διαπιστώσει δύο πράγματα:   

 α) ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ, τη συνεχή και συστηματική προσπάθεια της πολιτείας, της Διοίκησης και των κυβερνήσεων διαχρονικά να παραμερίσουν τα εμπόδια που θέτει η έννομη τάξη  και να ολοκληρωθεί το φαραωνικό αυτό έργο το οποίο δυστυχώς ακόμα σήμερα παραμένει ανοικτό και σε εξέλιξη και
β) ΟΤΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Εδώ επιτρέψτε μου να διευκρινίσω τούτο. Ότι η Βιώσιμη Ανάπτυξη δεν είναι απλώς μια ντιρεκτίβα της Ε.Ε. όπως είχε αρχικά διατυπωθεί στην Agenda 21, μετά τη Διάσκεψη Κορυφής  της Γης στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το 1992 όπου τότε ήταν απλώς μια διακήρυξη (Soft law). Μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ  και την ενσωμάτωσή της από τις εθνικές νομοθεσίες έγινε σκληρό δίκαιο (Hard law), κανόνας κοινωνικής και πολιτειακής συμπεριφοράς προς τον οποίο άπαντες οφείλουν να ευθυγραμμίζονται. 

Περαιτέρω θέλοντας να κεντρίσει την συζήτηση υπέβαλε τέσσερις ερωτήσεις που εδράζονται στις αιτιάσεις που διατυπώνονται κυρίως από τις μεγάλες οικολογικές οργανώσεις που αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια κατά της εκτροπής του Αχελώου.
1) Η επιλογή σας η ΜΕΣΟΧΩΡΑ να λειτουργήσει αυτόνομα ως Υδροηλεκτρικό έργο αποσυνδεδεμένο από την εκτροπή του Αχελώου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση  και παραβιάζει την απόφαση 26/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ η οποία ακύρωσε το έργο στο σύνολό του και ως εκ τούτου ακύρωσε και το υδροηλεκτρικό έργο της Μεσοχώρας.
2) Η τμηματική αυτή εκτέλεση - σαλαμοποίηση (σε μικρότερα κομμάτια) του έργου έχει τον κίνδυνο να οδηγήσει και σε ένα δεύτερο έργο, αυτό της ΣΥΚΙΑΣ με δεδομένο ότι τα φράγματα διατηρούν τα ίδια μεγέθη και χαρακτηριστικά και τα Σχέδια διαχείρισης  των Υδατικών πόρων  αναθεωρούνται κάθε έξι χρόνια.
3) ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ είναι πλέον παρωχημένα φαραωνικά έργα με σοβαρές αρνητικές συνέπειες για τους κατάντη  υδροφορείς, τα οικοσυστήματα και καταστροφικά για τη βιοποικιλότητα θέση την οποία υποστηρίζει άλλωστε και το Τμήμα οικολογίας του  ΣΥΡΙΖΑ.
4) Το έργο της ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων εν όψει και της προϊούσας ιδιωτικοποίησης  της ΔΕΗ και των Υδροηλεκτρικών μονάδων.

Ολόκληρη η παρέμβαση του Δημήτρη Τραπεζιώτη :

Καλησπέρα σε όλους

       Σε συνέχεια των όσων, με επάρκεια και πληρότητα εξέθεσε ο κ. Φάμελλος, συμπληρωματικά και μόνον  επιτρέψτε μου ελάχιστες σκέψεις.
          Οι αγώνες που έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι,  οι πολίτες και οι φορείς της περιοχής μας, της  Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας για την αποτροπή της εκτροπής του ποταμού Αχελώου έχουν έναν  εμβληματικό χαρακτήρα για δύο κυρίως λόγους:
      ΠΡΩΤΟΝ ΔΙΟΤΙ ΕΝΟΠΟΙΗΣΑΝ  όλες τις δυνάμεις, ατομικές  και συλλογικές, οι οποίες προέταξαν απέναντι στην ιδεοληψία της  μονομερούς οικονομικής μεγέθυνσης και μεγιστοποίησης  και στα «οφέλη» της ψευδεπίγραφης ανάπτυξης την υπεράσπιση ενός δημόσιου, υπερατομικού  αγαθού, του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος  και γιατί είχαν τη διαύγεια να αντιληφθούν και  να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα την αξία του περιβάλλοντος για τη ζωή τους, για τη ζωή των ανθρώπων. Διότι το Περιβάλλον μπορεί να υπάρξει χωρίς την παρουσία του ανθρώπου,  αλλά ο άνθρωπος χωρίς το Περιβάλλον δεν μπορεί να επιβιώσει.
            ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΔΙΟΤΙ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ότι η εκτροπή του Αχελώου ισούται με εκτροπή από τη λογική, τη νομιμότητα, την διαφάνεια και από την αρχή της οικολογικής συνείδησης που μεταφράζεται στο δικαίωμα και στη δυνατότητα για τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη και στην εφαρμογή των αποφάσεων που αφορούν στο περιβάλλον. Και υπ’ αυτή την έννοια ήταν ένας αγώνας υπεράσπισης της Δημοκρατίας.
        Έτσι εγγράφεται αυτός ο αγώνας  για την αποτροπή της εκτροπής του Αχελώου στη συλλογική συνείδηση των κατοίκων της περιοχής μας, στην ιστορία του τόπου μας, στην ιστορία της οικολογίας. Διότι η οικολογία δεν είναι η βουκολική υπεράσπιση της φύσης αλλά εμπλέκει δυνητικά ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα.
Έξι (6) αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας μας, του ΣτΕ και μια απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) στάθμισαν ενδελεχώς και με επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση τις καταστροφικές συνέπειες  του έργου της εκτροπής του Αχελώου για το περιβάλλον και η τελευταία απόφαση 26/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ ξεκαθάρισε πλήρως την υπόθεση.
Αν κάποιος καταφέρει να διαβάσει την απόφαση αυτή και λέω αν καταφέρει γιατί πρέπει να είναι εξοικειωμένος με τα νομικά κείμενα, με τον τρόπο που καταστρώνει το συλλογισμό του ο Δικαστής, θα διαπιστώσει δύο πράγματα:  
α) ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ, τη συνεχή και συστηματική προσπάθεια της πολιτείας, της Διοίκησης και των κυβερνήσεων διαχρονικά να παραμερίσουν τα εμπόδια που θέτει η έννομη τάξη  και να ολοκληρωθεί το φαραωνικό αυτό έργο το οποίο δυστυχώς ακόμα σήμερα παραμένει ανοικτό και σε εξέλιξη και
 β) ΟΤΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.   Εδώ επιτρέψτε μου να διευκρινίσω τούτο. Ότι η Βιώσιμη Ανάπτυξη δεν είναι απλώς μια ντιρεκτίβα της Ε.Ε. όπως είχε αρχικά διατυπωθεί στην Agenda 21, μετά τη Διάσκεψη Κορυφής  της Γης στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το 1992 όπου τότε ήταν απλώς μια διακήρυξη (Soft law). Μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ  και την ενσωμάτωσή της από τις εθνικές νομοθεσίες έγινε σκληρό δίκαιο (Hard law), κανόνας κοινωνικής και πολιτειακής συμπεριφοράς προς τον οποίο άπαντες οφείλουν να ευθυγραμμίζονται. 
Υπ’ αυτά τα δεδομένα και για να κεντρίσω τη συζήτηση θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου και θα υποβάλω τέσσερεις ερωτήσεις που εδράζονται στις αιτιάσεις που διατυπώνονται κυρίως από τις μεγάλες οικολογικές οργανώσεις που αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια κατά της εκτροπής του Αχελώου. Ισχυρίζονται λοιπόν κ. Υπουργέ ότι:
1) Η επιλογή σας η ΜΕΣΟΧΩΡΑ να λειτουργήσει αυτόνομα ως Υδροηλεκτρικό έργο αποσυνδεδεμένο από την εκτροπή του Αχελώου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση  και παραβιάζει την απόφαση 26/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ η οποία ακύρωσε το έργο στο σύνολό του και ως εκ τούτου ακύρωσε και το υδροηλεκτρικό έργο της Μεσοχώρας.
2) Η τμηματική αυτή εκτέλεση - σαλαμοποίηση (σε μικρότερα κομμάτια)   του έργου έχει τον κίνδυνο να οδηγήσει και σε ένα δεύτερο έργο, αυτό της ΣΥΚΙΑΣ με δεδομένο ότι τα φράγματα διατηρούν τα ίδια μεγέθη και χαρακτηριστικά και τα Σχέδια διαχείρισης  των Υδατικών πόρων  αναθεωρούνται κάθε έξι χρόνια.
3) ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ είναι πλέον παρωχημένα φαραωνικά έργα με σοβαρές αρνητικές συνέπειες για τους κατάντη  υδροφορείς, τα οικοσυστήματα και καταστροφικά για τη βιοποικιλότητα θέση την οποία υποστηρίζει άλλωστε και το Τμήμα οικολογίας του  ΣΥΡΙΖΑ.
4) Το έργο της ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων εν όψει και της προϊούσας ιδιωτικοποίησης  της ΔΕΗ και των Υδροηλεκτρικών μονάδων.

Τι απαντάτε; Θα θέλαμε να έχουμε μια σαφή απάντηση εκ μέρους σας στα ερωτήματα αυτά προκειμένου να έχουμε μια καθαρή εικόνα σχετικά με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα της εκτροπής του ποταμού Αχελώου.  

Ευχαριστώ