Όλοι οι Έλληνες είμαστε «αριστεροί» για την οικονομία!!!

Γράφει ο: Δημήτρης Στεργίου*

       Ο δικομματισμός άντεξε επί 38 χρόνια διότι και οι δύο τάχα «φιλελεύθεροι» ή «σοσιαλιστικοί» πόλοι τους εφάρμοζαν απίστευτες  «αριστερές» οικονομικές πολιτικές, με παροχές από άδεια δημόσια ταμεία, με αυξήσεις πάνω από την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, με χορήγηση  συντάξεων με χαμηλό συντάξιμο χρόνο ρεκόρ παγκοσμίως, με εξαγορά και κρατικοποίηση ζημιογόνων επιχειρήσεων, με προκλητικές εξουσίες σε κρατικομονοπωλιακούς κυρίως συνδικαλιστές, αλλά και με την εφαρμογή «βάρβαρης» λιτότητας και φορομπηχτικής πολιτικής…..

     Ο τότε διοικητής της Ομοσπονδιακής (Κεντρικής) Τράπεζας των ΗΠΑ Άλαν Γκρίνσπαν είχε πει στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ότι "μία φούσκα την καταλαβαίνεις  όταν σκάσει"! Και η ρήση αυτή του Αμερικανού κεντροτραπεζίτη επιβεβαιώθηκε πολλές φορές και ιδιαίτερα μετά το 2009 στη χώρα μας. Τότε, όταν η διεθνής οικονομική κρίση και τα ολέθρια λάθη οικονομικής πολιτικής και πολιτικής αποκάλυψαν την τεράστια φούσκα που ολοένα και συνεχώς διογκωνόταν στην Ελλάδα μετά το 1974 με την εφαρμογή οικονομικής πολιτικής "υπαρκτού σοσιαλισμού" από τη δήθεν "φιλελεύθερη" Νέα Δημοκρατία και από το δήθεν "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ.

      Έτσι, όταν η όλη αυτή η "εύφορη κοιλάδα", η οποία δημιουργήθηκε τεχνητά και με ακατάσχετα δανεικά και με σπάταλες «φιλολαϊκές» οικονομικές πολιτικές  στην Ελλάδα ξεθώριασε μετά το 2009 από την πρόσκληση της τρόικας να συνεχίζει να δανείζεται τη χώρα μας και την επιβολή Μνημονίων, τα οποία δεν ταιριάζουν σε ένα λαό που γαλουχήθηκε με τα γνωστά συνθήματα «Για ακόμα καλύτερες μέρες», «Τσοβόλα δώστ΄ όλα» και «λεφτά υπάρχουν», αναζητήθηκαν … άλλες … πορτοκαλιές!

        Έτσι, η τελευταία περίοδος των δυόμισι ετών, επειδή η χώρα είχε φτάσει στα πρόθυρα της «εύφορης» χρεοκοπίας,  έθεσε ένα «βάρβαρο» τέλος σε μια περίοδο τεχνητής «εύφορης κοιλάδας»  35 ετών  με την εφαρμογή «αριστεράς» οικονομικής πολιτικής και παροχών από πάντοτε άδεια δημόσια ταμεία. Με αυτήν την ολέθρια οικονομική πολιτική και με νόμους  που θέσπιζαν συνεχώς η «φιλελεύθερη»  Νέα Δημοκρατία και το «σοσιαλιστικό» δήθεν ΠΑΣΟΚ και που θα ζήλευε και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» όλοι σχεδόν οι  Έλληνες συνήθισαν να ζουν σε ένα «αριστερό παράδεισο». 

     Και για να προλάβω τυχόν  αντιδράσεις και αντιρρήσεις, σπεύδω να αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα οποία ως ντοκουμέντα παρουσιάζονται στα γνωστά επτά βιβλία μου, από τα οποία πολλά φέρουν χαρακτηριστικούς τίτλους, όπως «Είκοσι Καμένα χρόνια, 1972- 1992», «Η Μεγάλη Φούσκα της «Οικονομίας 1981 – 2001», «Αυτή είναι η Ελλάδα, τα οκτώ μεγαλύτερα εγκλήματα στην οικονομία μετά τη μεταπολίτευση», «Η Μεγάλη φούσκα του εκσυγχρονισμού του Κ. Σημίτη», «Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος, 1981 – 2005», «Οι Άχρηστοι»!

     1.-Η «φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία στις 5 Σεπτεμβρίου 1975 κρατικοποίησε σε μια νύχτα έναν τεράστιο ιδιωτικό όμιλο από 23 τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, βιομηχανίες και άλλες επιχειρήσεις, τον Όμιλο του καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη στο πλαίσιο της «σοσιαλμανίας» της εποχής. Αυτό σήμαινε περαιτέρω ενίσχυση του κρατισμού, του κράτους,  των κρατικών μονοπωλίων , το οποίο την εποχή εκείνη συμμετείχε στην οικονομία με ποσοστό πάνω από 70%, από το οποίο το συντριπτικό ποσοστό ήταν ζημιογόνο και δανειοβίωτο, προς αγαλλίαση των κρατικομονοπωλιακών συνδικάτων.

    2.-Το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1981 έσπευσε και ψήφισε έναν συνδικαλιστικό νόμο, με το οποίο ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την παντοδυναμία των συνδικάτων με αιχμή δόρατος τους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς», με αποχή τους από την εργασία, με τις άδειες και πολλά άλλα. Καλόν θα είναι κάποια στιγμή να αναδημοσιευθεί ο περιβόητος αυτός συνδικαλιστικός νόμος!

     3.-Με σειρά νόμων οι τότε κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ εξαφάνισαν κάθε ίχνος αξιοκρατίας και αξιολόγησης και θεοποίησαν την ισοπέδωση στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία και σε όλες σχεδόν τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς με τα γνωστά «ενιαία» μισθολόγια και «ενιαία» βαθμολόγια και με τις … εξομοιώσεις τραπεζών και οργανισμών με άλλες και άλλους που είχαν … περισσότερα προνόμια!!!

    4.-Χορηγούνταν αφειδώς αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που δεν δικαιολογούνταν από την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα!

    5.-Χορηγούνταν αφειδώς συντάξεις σε δήθεν αναπήρους και σε εργαζόμενες και εργαζόμενους που εξακολουθούν να κατέχουν το παγκόσμιο ρεκόρ (μελέτες του ΟΣΣΑ) όσον αφορά στο συντάξιμο χρόνο!

       6.-Κι αίφνης, μετά την ολέθρια αυτή οικονομική σπάταλη πολιτική, η οποία δεν δικαιολογούνταν από τις εξελίξεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, εφαρμοζόταν «νεοφιλεύθερη» οικονομική πολιτική λιτότητας (υπενθυμίζουμε το σκληρότερο έως τότε πακέτο μέτρων του Οκτωβρίου του 1985, τη σκληρή φορομπηχτική πολιτική όλων των επόμενων ετών, παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

      7.-Στις αρχές του 1982 ξεκίνησαν οι διαδικασίες, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με τον επαίσχυντο Νόμο  με τον οποίο ιδρύθηκε ο περιβόητος Οργανισμός «Ανασυγκρότησης» Επιχειρήσεων, στον οποίο εντάχθηκαν δεκάδες ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις οποίες εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους. Έτσι, με ένα νόμο κρατικοποιήθηκαν δεκάδες άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες είχαν … χρεοκοπήσει εις βάρος του ελληνικού λαού, ο οποίος πλήρωσε πάνω από ένα τρις δραχμές, χωρίς κανένα αποτέλεσμα!!!

        8.-Στις 3 Σεπτεμβρίου 1985 το κράτος εξαγόρασε από τον Νιάρχο,έναντι υψηλής αμοιβής, τα Ελληνικά Ναυπηγεία ή Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα οποία οι συνδικαλιστές ονόμασαν «Ναυπηγεία του Λαού» και στον περίγυρο των οποίων είχαν στήσει τρικούβερτο χορό εις υγείαν των … κορόϊδων φορολογουμένων.

     Δεν επιθυμώ να παραθέσω άλλα παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι οι Έλληνες γαλουχήθηκαν με «αριστερή» νοοτροπία περί την οικονομία.

         Αυτή την «αριστερή» νοοτροπία γνώριζαν πάρα πολύ καλά όλοι οι ηγέτες του δικομματισμού (με εξαίρεση ίσως τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη), οι οποίοι πλειοδοτούσαν σε «αριστερές» υποσχέσεις σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και σε όλους τους εκλογικούς κύκλους (για τους λόγους αυτούς πάντοτε σημειωνόταν επιδείνωση των οικονομικών εξελίξεων), παρασυρόμενοι από τις  γνωστές ιαχές  και παρεμβάσεις του άλλου πόλου του δικομματισμού και των «δημοκρατικών και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων».

      Εν κατακλείδι: Βλέποντας οι σύμπαντες, κατά την  άποψή μου και με βάση όσα πιο πάνω παρέθεσα, πάντοτε «αριστεροί» Έλληνες ότι  η «εύφορη» αυτή κοιλάδα των παροχών από άδεια δημόσια ταμεία δεν συνεχίζεται πια και ότι, αντιθέτως, «βγαίνει ξινό» όσα έδιναν αφειδώς οι τάχα προηγούμενες «φιλελεύθερες» και «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, προσπαθήσαμε στις τελευταίες εκλογές να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί αναζητώντας καταφύγιο  πάλι σε «αριστερά» κόμματα!

       Διότι, επαναλαμβάνω: «Αριστερές» ήταν και οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα τελευταία δυόμισι χρόνια «χάλασαν» από τα Μνημόνια, τους δανειστές, τους «τοκογλύφους»  κλπ…

 (*Ο Δημήτριος Στεργίου είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας. Μετά την αποφοίτησή του με άριστα (πρώτος) από το Γυμνάσιο της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου το 1961, σπούδασε πολιτικές και οικονομικές και, στη συνέχεια, φιλοσοφικές επιστήμες. Από το 1966 έως το 1970 ήταν μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Τραπεζική και Οικονομοτεχνική Επιθεώρηση" και μελετητής-αναλυτής στο ομώνυμο "Οικονομοτεχνικό Κέντρο", που κατήρτιζε μελέτες χρηματοδότησης από τις τράπεζες επιχειρήσεων για την πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων. Το 1971 προσελήφθη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ως συντάκτης του "Οικονομικού Ταχυδρόμου", ενώ παράλληλα έγραφε μεγάλες κοινωνικοοικονομικές έρευνες στις εφημερίδες "Το Βήμα" και "Τα Νέα". Το 1978 έγινε αρχισυντάκτης και στη συνέχεια διευθυντής Σύνταξης του "Οικονομικού Ταχυδρόμου" και αρθρογράφος-σχολιογράφος στα "Νέα" καθώς και υπεύθυνος της στήλης "Μικρο-Μακροοικονομικά" στο "Βήμα της Κυριακής").