Περπατώ πάνω στο κάστρο της Βόνιτσας, μέσα στο όμορφο πρωινό του φθινοπώρου. Αγγίζω τα τείχη που άλλοτε προστάτευαν την πολύπαθη πόλη...... Ακουμπάω πάνω τους το αυτί μου και νομίζω πως ακούω ποδοβολητά αλόγων πάνω σε καλντερίμι, γέλια παιδιών που περιφρονούν το χρόνο, ψίθυρους και κοφτές ανάσες ερωτευμένων ζευγαριών, πυροβολισμούς και μετά μια βαθιά σιωπή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο