Αυτές τις δύσκολες μέρες της νοσταλγίας και της απουσίας, μαζί με τις ευχές μου για καλή χρονιά, με υγεία, αγάπη, αλληλεγγύη, ελπίδα, επικοινωνία, χαρά, δημιουργία κι ό,τι άλλο έχει για τον καθένα μας αξία, στέλνω στις συμπατριώτισσες και τους συμπατριώτες μου, σε όσους έμειναν στον τόπο μας και σε όσους έφυγαν αλλά δεν ξεχνούν, το πιο κάτω ανέκδοτο ποίημά μου, σαν τραγούδι, αφιερωμένο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον Αστακό: ....
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΑΝΤΟΥ
Είδα του γλάρου το φτερό
στο πέλαο ν’ αρμενίζει,
του φάρου το στητό κορμό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα καΐκι στον αφρό
το κύμα να θερίζει,
ψάρι ασημί σπαρταριστό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα κορίτσι στο γιαλό
βότσαλα να σκαλίζει,
κοχύλια να ‘χει στο λαιμό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα πλατάνι σκιερό
κοπάδι να δροσίζει
με της πηγής του το νερό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα στο λόφο ένα σταυρό
στον ήλιο να χρυσίζει,
σεμνούς αγίους στο ιερό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα ένα κήπο μαγικό
ολοχρονίς ν’ ανθίζει
μες στων χρωμάτων το χορό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Είδα ένα σπίτι παλιακό
στην πέτρα να κοιμίζει
μάνα, πατέρα από καιρό,
Πατρίδα μου θυμίζει.
Όπου πατήσω και βρεθώ
το γιασεμί μυρίζει,
ό,τι ποθώ, ό,τι αγαπώ,
Πατρίδα μου θυμίζει.
~*~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο