Ο ταλαντούχος – πολυσυλλεκτικός και πολυσύνθετος, Βασίλης Χαλάτσης.

 Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Το να δημιουργεί κάποιος είναι σα να ζει δυο φορές, μας λέει κάποιος Νομπελίστας Γάλλος συγγραφέας και περισσότερο όταν αυτά που δημιουργείς τα μοιράζεσαι καθημερινά με τους φίλου σου, με τους ανθρώπους που αγαπάς.........

Διαβάστε περισσότερα »
Όταν μετέχεις ενεργά στην πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση στον τόπο που ζεις, προσφέροντας κι εσύ ένα μικρό «λιθαράκι» με τα γραφόμενά σου, έτσι αθόρυβα, στο μεγάλο κεφάλαιο της ποίησης και με επιλεγμένα θέματα σχολιάζοντας γεγονότα ιστορικά, θρησκευτικά και πάντα με θετική ανταπόκριση από το αναγνωστικό σου κοινό, τότε ναι, Ζεις δυο και τρείς φορές!!!

Ο λόγος που γράφω αυτές τις σκέψεις μου αφορούν έναν ταλαντούχο – πολυσυλλεκτικό και πολυσύνθετο, καλό φίλο, Βασίλη Χαλάτση. Δεν έχω στη σκέψη μου να κάνω διαφήμιση στο Βασίλη, δεν την έχει ανάγκη, δεν του «πάει» ο επαγγελματισμός, απλά έχει διαλέξει, όπως ο ίδιος λέει, το μικρό του «κελάκι» παρέα με τα βιβλία του, το κατσαβίδι του, τον υπολογιστή του.

Όλη μέρα, ως άριστος τεχνίτης, επιδιορθώνει ότι του δοθεί, είτε αυτό είναι κλειδί αυτοκινήτου, είτε παλαιό – αντίκα ραδιόφωνο, είτε TV παλαιά καινούργια δεν έχει σημασία, είτε θα τοποθετήσει, με πολύ σεβασμό για την ιστορία του, κάθε τι που θα του παραδώσουν οι συμπολίτες του, βιβλία, εικόνες, πορτρέτα, χαρτονομίσματα, κέρματα, περιοδικά και άλλα.

Αμέτρητες οι συλλογές που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια και χρίζει πολλούς επαίνους γιατί, αν δεν υπήρχε ο «ζεστός αυτός χώρος» του Βασίλη, σίγουρα θα βρισκόταν σε κάποια χωματερή, όλα αυτά τα αμέτρητα και σπάνια βιβλία που χρονολογούνται από το 1700 περίπου. Πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν ένα καλό παλιό βιβλίο για να διαβάσουν, το δανείζονται και το επιστρέφουν για να το πάρει μετά κάποιος άλλος, αυτό γίνεται καθημερινά.

Το βράδυ γράφει, γράφει ποιήματα που τα στέλνει για να τα διαβάσουν χιλιάδες αναγνώστες στα περιοδικά, ‘ΤΑ ΑΙΤΩΛΙΚΑ’ της Αιτωλικής Πολιτιστικής Εταιρείας και στην ‘Παρουσία’ της Ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών. Αυτός είναι ο καλός μας ‘Βαρασοβίτης’. Εύχομαι στον καλό μου φίλο Βασίλη να έχει υγεία να τον χαίρεται η οικογένειά του και όλοι εμείς που τον αγαπάμε, να μας προσφέρει με την πένα του ‘ολόφρεσκα’ ποιήματα.

Από τη συλλογή ποιημάτων του Βασίλη Χαλάτση, διαβάστε το παρακάτω:

«Εξοδίτες»

Πνιγηρό, μοιραίο βράδυ του Λαζάρου.

Τα ουρανοκάντηλα γιομάτα θλίψη.

Το μισοφέγγαρο χλωμό αγναντεύει∙

δακρύβρεχτο μεσονύχτι Θέ μου.

Δολεροί οχτροί, Αγαρηνοί, Οθωμανοί.

Μανιωμένοι αμπώχνουν μάταια το φράχτη.

Αφέθηκες στο έλεος, έρμο Μεσολόγγι.

Ένδεια… μηδέ νερό, μηδέ τροφή.

Ο κορυδαλλός τσιμπολογεί δω και κει.

κι η δόλια η μάνα το ζηλεύει.

Γυρεύει σταλιά ζωή...

η φαμελιά της νηστική, από προψές το βράδυ.

Μέγας ανθός η ζωή του καθενός.

Κι ο χαμός πικρός καρπός.

Εγκαρδιώθηκαν οι νηστικοί, οι βασανισμένοι.

Σκλαβιά, ζεις για δε ζεις, το ίδιο κάνει.

Σε τούτη την ιερή γωνιά, γίνηκε το θάμα.

Να πολεμούν άνδρες και παιδιά αντάμα.

Σαν αερικά στις ντάπιες στα λαγούμια.

Περιγελούν, τους Τούρκους τα χανούμια.

Οι εξοδίτες φίλιωσαν με τον μοβόρο χάρο.

Ορκίστηκαν την έξοδο… της λευτεριάς το δρόμο.

Μεσονύχτι Λαζάρου, μαύρη χέρα κατέχει λάμα.

Βαγιού ξημέρωμα, του χαλασμού το δράμα.

Με τον Ιωσήφ Ρωγών, τον Ιεράρχη το σεπτό.

Του νεομάρτυρα Καψάλη,τον λυτρωτικό δαυλό. .

Όλοι μαζί, γυναίκες, παιδιά κι ανημπόρια.

Αγιαστική θυσία, για την ελευθερία!

Το Μεσολόγγι, στο πασαλίκι δεν έγειρε κεφάλι.

Μόνο η πείνα πολύ του κακοφάνει.

Ανάθεμά σε Ανάπλι, σε κιότεψε το κύμα…

Για το χαλασμό, έχεις το κρίμα.

Πολύπαθοι εξοδίτες, του γλιτωμού απομεινάρια,

στου Αι-Συμιού το ηρωοδόχο μοναστήρι.

Οι βάρβαροι τους στήσανε καρτέρι,

Δεν αφήκαν ψυχή, επροδόθη η ελευθερία…

Λίγοι νομάτοι λάκισαν, από τον ψυχοκλέφτη χάρο.

Παλικάρια τυχερά, γύρεψαν άλλο δρόμο.

Στις ράχες του ζυγού, λευκά πουλιά κοπαδιαστά.

Φτεροκοπάνε αψηλά, στη μπιστικιά Δερβέκιστα.

Η πόλις εάλω. στην Κλείσοβα θλιμμένη η Παναγιά.

Οι καλότυχοι εξοδίτες, γιομάτοι αντρειά.

Δεν παρατάνε τα άρματα, στην άγια γη ξανά.

Ο ήλιος θα ανατείλει, μαζί κι η λευτεριά.

Ω πατρώα γη, η δακρυοποτισμένη.

Στα σπλάχνα σου, ηρώων κόκαλα και αίμα.

Ευλαβικά σκύβω το γόνυ, τιμή και δόξα.

Εξοδίτες, εσαεί η πατρίς ευγνωμονεί…