ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Π.Ε. ΑΓΡΙΝΙΟΥ-ΘΕΡΜΟΥ: Η ενεργή αντίστασή μας είναι καθήκον

Αγρίνιο, 9/3/2012

Συναδέλφισσες/οι,

Τη στιγμή που ψηφιζόταν το Μνημόνιο 2 και οι δοσίλογοι κυβερνώντες πανηγύριζαν ότι «σώθηκε η χώρα από τη χρεοκοπία», κυκλοφόρησε έκθεση του Δ.Ν.Τ. με την εκτίμηση ότι «η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους τείνει ασυμπτωτικά στο μηδέν». Τι διασφάλισαν, λοιπόν, οι ξένες και οι ελληνικές τράπεζες το διάστημα αυτό των δύο χρόνων Μνημονίου 1; Μήπως το «ξεφόρτωμα» των ομολόγων, που οι ίδιες κατείχαν, στο ελληνικό κράτος και την πίστωση χρόνου στις ίδιες, ώστε να γίνει κατορθωτό αυτό και, ταυτόχρονα, να γίνεται η διαπραγμάτευση για την Ελλάδα κάτω από όλο και πιο δύσκολους όρους;....

     Πόσο πιο «ευνοϊκή» είναι η θέση της χώρας μας σήμερα, όταν, κατά κοινή παραδοχή, πριν την είσοδό της στο Δ.Ν.Τ. (που, υποτίθεται, «θα χρεοκοπούσε») διέθετε πρωτογενές πλεόνασμα κάποιων δις ευρώ, αρκεί να έκανε την απόλυτα νόμιμη, διεθνώς αναγνωρισμένη και δοκιμασμένη και θεμιτή πολιτική επιλογή της στάσης πληρωμών τοκοχρεολυσίων προς τους τραπεζίτες; Σε τι είδους «χρεοκοπία» αναφέρονται οι πολιτικοί απατεώνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Της χώρας, λες κι αυτή ήταν Α.Ε. επιχείρηση, ή μήπως των τραπεζών;

Τα προηγούμενα συνεπάγονται ότι η τεράστια ύφεση και ο οικονομικός μαρασμός που ακολούθησε το ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1, κατακρημνίζοντας κατά πολλές μονάδες το Α.Ε.Π. της χώρας μας, δημιουργεί πλέον όλο και μεγαλύτερες συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, σταθερά αυξανόμενου ελλείμματος και ανάγκης για τη λήψη όλο και πιο επαχθών δανείων για την αποπληρωμή πανωτοκίων. Ουσιαστικά, η χώρα μας μετά την είσοδό της στον περιβόητο «μηχανισμό στήριξης» χρησιμοποιεί συνεχώς «πιστωτικές κάρτες» για ν’ αποπληρώνει τους τόκους μόνο παλιότερων δανείων ! Μέσα σε δυο μόλις χρόνια έχει καταστεί το πλέον σημαίνον «πρεζόνι» της Ευρώπης, αναζητώντας συνεχώς τη δόση της (...)

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, στο οποίο θα βλέπουμε όλο και πιο ανάγλυφα τα δημόσια έξοδα να ξεπερνούν τα έσοδα (τα οποία, εντωμεταξύ, θα καταρρέουν), πιστεύει κανείς ότι μπορούν να επιλυθούν σημαντικά κλαδικά αιτήματα; Τα δυο προηγούμενα χρόνια είναι αρκετά ώστε να μη μάς δημιουργούν αυταπάτες του τύπου : «οι εκπαιδευτικοί θα έχουν και μια μικρή αύξηση».

Απεναντίας, θα παρακολουθούμε την ίδια «ροή παιχνιδιού» : δήθεν διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόϊκα «για την αποφυγή των χειρότερων»,  ασύδοτη κινδυνολογία, λήψη νέων χειρότερων μέτρων (περικοπές μισθών, συντάξεων, προνοιακών παροχών σε υγεία-κοινωνική ασφάλιση, διάλυση του έως τώρα εργασιακού πλαισίου).

Η άποψή μας είναι ότι σ’ αυτές τις συνθήκες ο πρώτιστος στόχος είναι να φύγουν αυτοί που «σώσαν τη χώρα» και εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους της χώρας. Στόχος δηλ. θα πρέπει να είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και κάθε επόμενης, που θα επιδιώξει να συνεχίσει το ίδιο καταστροφικό έργο.

Και με τα κλαδικά αιτήματα τι κάνουμε; Αυτά δεν πρέπει να υπάρχουν, να διεκδικούνται; Φυσικά, πρέπει να διεκδικούνται, χωρίς όμως την αυταπάτη ότι μόνο οι εκπαιδευτικοί, μόνο οι υπάλληλοι των Ο.Τ.Α., μόνο οι ... πρέπει να διεκδικήσουν τα «δίκαια αιτήματά τους». Είναι τόσο κρίσιμη η συγκυρία, που πρέπει όλοι να δράσουμε συντονισμένα. Μόνος του δεν μπορεί να κινηθεί κανένας. Αυτό προϋποθέτει την πλαισίωση των σωματείων, των συλλογικοτήτων, των κινημάτων με παράλληλη στήριξη όλων από όλους.

Σε ό,τι αφορά τον καθένα από εμάς χωριστά, θεωρούμε ότι χωρίς μια στοιχειώδη αυτοκριτική, ότι δηλ. «τσιμπήσαμε» όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα στον ατομισμό που τόσο έντεχνα μάς είχαν οδηγήσει, χωρίς την ενεργή συμμετοχή μας, δεν μπορεί ο πρωτοβάθμιος Σύλλογος και κατόπιν οι υπόλοιποι να δράσουν αποτελεσματικά. Γιατί οι αντίπαλοι είναι πολύ δυνατοί και φοβούνται μόνο έναν : τον ενωμένο, συλλογικό εργαζόμενο που παράγει τον κοινωνικό πλούτο και, ταυτόχρονα, διεκδικεί την ιδιοποίησή του από μια χούφτα «νόμιμων» κλεφτών.

Εάν δεν φροντίσουμε να δούμε έτσι όσα συμβαίνουν σήμερα, πολύ φοβόμαστε ότι θα συρόμαστε σε μια μίζερη συζήτηση γύρω από το ύψος της συνδικαλιστικής συνδρομής προς τη Δ.Ο.Ε., την οποία μολονότι εμείς φέραμε προς συζήτηση στο Δ.Σ. του Συλλόγου, λέμε πως δεν αποτελεί το βασικό και κύριο ζήτημα σήμερα! Θα αναλωνόμαστε στο τι θα γίνει με τον πλασματικό χρόνο προϋπηρεσίας μας, τον οποίο η κυβέρνηση πήρε πίσω, την ίδια στιγμή που κατάργησε τις ωριμάνσεις στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς, σειρά στη συνέχεια θα έχει και ο δημόσιος τομέας.

Το ερώτημα που γεννάται είναι πολύ συγκεκριμένο : είμαστε διατεθειμένοι να δράσουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση ή θα περιμένουμε να τα κάνει όλα αυτά η Δ.Ο.Ε. για μας χωρίς εμάς;

Η ενεργή αντίστασή μας είναι καθήκον απέναντι στη δουλειά μας την ίδια και στους μαθητές-παιδιά μας, στα οποία σύντομα θα κληθούμε να δώσουμε απαντήσεις : Όταν, μέσα σε δυο χρόνια, η πολιτική συμμορία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σάρωνε εισοδήματα, εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες δεκαετιών, εσείς τι κάνατε; Πόσες ημέρες απεργίας, πόσες θυσίες ανθρώπων θ’ απαιτηθούν για να φτάσουμε μελλοντικά πάλι εκεί που ήμασταν το 2010;

Συναδέλφισσες/οι,

Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να αναστοχαστούμε : Ο πειθήνιος και υποτακτικός δάσκαλος αναπαράγει την ατομική του παθολογία στην κοινωνία μέσω των μαθητών του. Ο δάσκαλος αυτός είναι κακός δάσκαλος! Στο μόνο που μπορεί να οδηγηθεί είναι σε λογικές και πρακτικές κοινωνικού κανιβαλισμού (ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον όλων!).

Συνεπώς, το τετριμμένο, πλέον, ερώτημα «τι κάνει ο κόσμος; Γιατί δεν αντιδρά;» ας το θέσει ο καθένας στον εαυτό του. Το γ΄ ενικό ή το γ΄ πληθυντικό πρόσωπο έχει τελειώσει. Η σωστή διατύπωση του ερωτήματος θα πρέπει να γίνεται στο α΄ ενικό ή στο α΄ πληθυντικό : «από δω και πέρα, τι κάνω εγώ; Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα;»

Εκτός, βέβαια, κι αν έχουμε αποδεχτεί τον κλασικό φιλελεύθερο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, οι αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων έρχονται με γραμμικό, αβίαστο και φυσικό τρόπο με το πέρασμα των χρόνων. Οπότε, ως λογικό επακόλουθο από την υιοθέτηση ενός τέτοιου μύθου, είναι να πούμε για όσα χάσαμε έως τώρα : «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι».

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είμαστε, απλώς, άξιοι της μοίρας μας (...)