Δεν με τρομάζουν οι κρίσεις, αλλά οι πολιτικοί που μας «παίζουν» μέσα από τις διαδοχικές κρίσεις

«Οικονομικός Ταχυδρόμος» 30 Δεκεμβρίου 1993: «Ξεπεράσαμε» επί δεκαετίες την ογκούμενη κρίση του Μακεδονικού. Και ιδού πού οδηγηθήκαμε. «Συμφιλιωθήκαμε» με την κρίση του Κυπριακού, με τις κρίσεις στο Αιγαίο, να δούμε όμως πού αυτό θα μας οδηγήσει. «Αποδεχθήκαμε» το στασιμοπληθωρισμό, «εμβολιασθήκαμε» στην ιδέα των ελλειμμάτων και του χρέους,  και είναι σαφές  τι έχει απομείνει στην οικονομία»...

Σκίτσο του μεγάλου Κώστα Μητρόπουλου: Δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (10 Μαΐου 1990) 

Από τον Δημήτρη Στεργίου*

       Ομολογώ, ειλικρινά, ότι δεν με τρομάζουν οι κρίσεις. Έχω διαβάσεις για εκατοντάδες κρίσεις από την αρχαιότητα έως σήμερα. Οικονομικές κρίσεις, κρίσεις θεσμών και αξιών. Εμείς στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο", διεύθυνση, στελέχη, συντάκτες, συνεργάτες ασχολούμασταν συνεχώς με τις κρίσεις  σε άρθρα μας, σχόλια, αναλύσεις, έρευνες, ειδικές εκδόσεις......

         Όχι, δεν είχαμε καμιά έμμονη ιδέα. Παρουσιάζαμε την πραγματικότητα, η οποία ήταν κάθε πέρσι και καλύτερα. Διότι η κρίση ήταν μόνιμη: κρίση οικονομική, κρίση εθνική, κρίση κοινωνική, κρίση δημογραφική, κρίση εκπαιδευτική, κρίση στη δημόσια διοίκηση, κρίση στην οικογένεια, κρίση θεσμών και αξιών. 

    Το ίδιο διαπιστώνω, με απογοήτευση και σήμερα. Δημαγωγία, λαϊκισμός, μακιαβελισμός. Όλα θυσία στο βωμό της εξουσίας, των κομματικών σκοπιμοτήτων, αναλώμασι της χώρας, της αξιοπρέπειας της χώρας, του έθνους, της συνέχισης του έθνους. Τα ίδια και τα ίδια από όλους, και μάλιστα των "οικιών ημών εμπιμπραμένων" συνεχώς και ιδιαίτερα σήμερα. Αυτή η νοοτροπία, ειλικρινά, με τρομάζει. Και θα εξηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ. 

      Λοιπόν, στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" της 3ης Ιουνίου 1993 δημοσιεύθηκε ένα μνημειώδες ένθετο υπό τον  τίτλο "Κρίσεις και Πρόοδος", ένα ιστορικό οδοιπορικό με επιμέλεια του Σαράντου Καργάκου και δημοσιογραφική επιμέλεια του γράφοντος. 

     Στο ένθετο αυτό παρουσιάζονταν αναλυτικά, με στοιχεία και "διδάγματα" η ιστορία των οικονομικών κρίσεων. 

       Οι κρίσεις κατά την αρχαιότητα, κατά τους μέσους χρόνους, κατά τους νεώτερους χρόνους, στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. 

       Στο φύλλο της 30ής Δεκεμβρίου 1993 κυκλοφόρησε ένα άλλο ένθετο υπό τον τίτλο "Ζώντας τα χρόνια της κρίσης..." σε μια προσπάθεια ερμηνείας της και με προτάσεις για την αντιμετώπισή της. Αμ δε! 

     Ιδού τι γράφαμε τότε στην εισαγωγή: «Αν θεωρήσει κανείς ότι η εγκατάσταση μέσα στην κρίση μπορεί να λειτουργήσει μόνιμα σαν τρόπος ζωής των κοινωνικών ή εθνικών συνόλων, πλανάται πλάνην επικίνδυνη. «Ξεπεράσαμε» επί δεκαετίες την ογκούμενη κρίση του Μακεδονικού. Και ιδού πού οδηγηθήκαμε. «Συμφιλιωθήκαμε» με την κρίση του Κυπριακού, με τις κρίσεις στο Αιγαίο, να δούμε όμως πού αυτό θα μας οδηγήσει. «Αποδεχθήκαμε» το στασιμοπληθωρισμό, «εμβολιασθήκαμε» στην ιδέα των ελλειμμάτων και του χρέους,  και είναι σαφές  τι έχει απομείνει στην οικονομία. Οι πολιτικοί μας μάς «παίζουν» μέσα  από τις διαδοχικές κρίσεις, και ιδού τι απέμεινε ως πολιτική τάξη στη χώρα μας …». 

     Και συνεχίζαμε με κάποια δόση αισιοδοξίας, αλλά μας «βγήκε ξινή»: «Το να βλέπει- τουλάχιστον- και να σκέφτεται κανείς την κρίση είναι μια μορφή διαμαρτυρίας, άρνησης της μοιρολατρίας. Ίσως και οικοδόμησης αντισωμάτων. Γι΄αυτό, με αυτή την προσδοκία ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος επαναφέρει τη συζήτηση για τις κρίσεις, για την κρίση, κάθε τόσο…». Όλα αυτά το 1993. 

       Όπως και το 1983, όπως και το 1973… Αυτά με τρομάζουν… Η απίστευτη ανευθυνότητα και μανία να …. πριονίζουμε όλοι και μάλιστα με … ηδονή το κλαρί όπου καθόμαστε.

      Εκλογές, λοιπόν, πάλι! Και μετά, τι; … Το μόνιμο ερώτημά μου σε άρθρα, αναλύσεις και σχόλια σε όλα τα περιοδικά και εφημερίδες που διηύθυνα….

(* Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Στεργίου γεννήθηκε στην Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας και διετέλεσε διευθυντής μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών).