ΣΩΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ…

Γράφει ο: Κώστας Καστρινός    

          Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό της κρίσης που περνάμε βλέπω τον τελευταίο καιρό μια άρνηση γενικά και μια καταγγελία λες κι έχουν μπολιαστεί οι Έλληνες να στρέφονται εναντίον της Ελλάδας. Και λέω τούτα μ’ αφορμή τις σημαίες στα μπαλκόνια για την εθνική εορτή, που όπως παρατηρώ φέτος είναι λιγότερες κατά πολύ απ’ τις περσινές. Και όχι μόνο αυτό, στις μικρότερες γενιές διακρίνεις πεντακάθαρα μια αδιέξοδη κατάσταση και μηδενιστική....

          Βέβαια η νεοελληνική πραγματικότητα μόνο αηδία πια μπορεί να προκαλέσει, και ιδίως τα λόγια και οι πράξεις των Ευρωπραιτοριανών.  Όμως είναι τώρα πιστεύω η μεγάλη ευκαιρία η μάλλον δεν έχουμε πια άλλη ευκαιρία, ν’ ανακαλύψουμε αν έχει μείνει κάτι θετικό. Και αν υπάρχει κάτι καλό στην κοινωνία μας, να το αρπάξουμε και να το διαφυλάξουμε ως «κόρη οφθαλμού» πριν τούτη πια διαλυθεί εντελώς.

        Και ένα απ’ τα καλά που έχουν απομείνει σ’ αυτή τη χώρα μέσα σε τούτον τον Αρμαγεδδώνα, παρ’ ότι τα Μ.Μ.Ε και η τηλεόραση προβάλουν το αντίθετο ακριβώς, είναι η οικογένεια. Ένας θεσμός που αντιστέκεται λιγάκι ακόμα. Ναι ο Έλληνας κατά βάθος εξακολουθεί να νοιάζεται ακόμα για την οικογένειά του, και για μερικές άλλες μορφές ας πούμε κατά κάποιο τρόπο οικογένειας, όπως οι συγγενείς, οι φίλοι, οι παρέες, και που εδώ βρίσκει μια μεγαλύτερη εκτίμηση για τη ζωή.

          Κι εδώ είναι που πατάνε και μας κατηγορούν οι «ανεπτυγμένοι» δανειστές μας και τα ντόπια τσιράκια τους. Ότι «λουφάρουμε», ότι δε δουλεύουμε, οτ’ είμαστε μόνο για την παρέα και τη ταβέρνα, κι ότι δεν είμαστε καθόλου παραγωγικοί. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας μιλάνε τώρα τελευταία για ανάπτυξη, θέλουν να υποταχθούμε στην άγρια κερδοσκοπία τους. Και τέτοιου είδους θεσμοί όπως η οικογένεια και οι κάθε είδους συνευρέσεις, βάζουνε φρένο στη ξέφρενη πορεία της «ελεύθερης αγοράς» που αυτοί πιστεύουνε, και όπου θέλουν σώνει και καλά να επιβάλουνε σε μας αυτά τα κτήνη.

          Ε! ναι λοιπόν. Και στο θεσμό της οικογένειας θα πιστεύω, και θα λουφάρω όταν μπορώ, και στην λιακάδα θα απλώνω την αρίδα μου, και με τους φίλους μου αν μπορώ θα πίνω ένα ουζάκι. Εγώ ούτε συνέφαγα ποτέ με τα λαμόγια, ούτε κανέναν έκλεψα. Και σας ρωτάω είναι σώνει και καλά, κακά κι αρνητικά όλα αυτά;  Εγώ δεν το νομίζω! Αυτά τα ελάχιστα μας έχουν απομείνει. Ας μην τα χάσουμε λοιπόν κι αυτά....