Δροσουλίτες

Γράφει ο:

Δημήτρης Αρβανίτης

    Πριν μερικές μέρες είχα επισκεφθεί ένα φίλο μου στο Ρέθυμνο στη Κρήτη.   

   Εκεί στα γραφικά ταβερνάκια ανάμεσα σε ρακές και μεζέδες, κάποιοι ντόπιοι παππούδες μου μίλησαν για τους Δροσουλίτες, τα φαντάσματα που κάνουν την εμφάνιση τους στο Φραγγοκάστελο στο τέλος της Άνοιξης...

  Μου κίνησε τη περιέργεια η ιστορία αυτή.

       Οι ντόπιοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι κατά το τέλος του Μάη, μέχρι τις αρχές Ιουνίου, λίγα λεπτά πριν από την ανατολή του ήλιου, που η πρωινή δροσιά και η ομίχλη δεν έχουν ακόμα διαλυθεί και υπάρχει στην ατμόσφαιρα απόλυτη νηνεμία, παρουσιάζεται, να κινείται προς τη θάλασσα, ένα περίεργο φαινόμενο.

     Στρατιά ολόκληρη από ανθρώπινες σκιές με αστραφτερές πανοπλίες (στρατιωτών, πεζών και ιππέων) να προελαύνουν προς την θάλασσα, πάνω από το Φραγκοκάστελλο. Λέγεται ότι είναι ο Χατζής-Μιχάλης με τους καβαλάρηδες του, που πολεμούν πάλι τους Τούρκους.....

     Τους σκιώδεις αυτούς μαχητές ο λαός ονομάζει Δροσουλίτες, γιατί μόνο με τη δροσιά της αυγής κάνουν την εμφανισή τους. Η διάρκεια του φαινομένου κρατά 8-10 λεπτά και κατόπιν εξαφανίζεται με την εμφάνιση των πρώτων ακτίνων του Ήλιου. Για να το δεις όμως πρέπει να είσαι στην πεδιάδα και όχι στα γύρω υψώματα

        Δόθηκαν πολλές εξηγήσεις από ειδικούς επιστήμονες, αλλά η λαϊκή πίστη θεωρεί ότι οι σκιές ανήκουν στους άνδρες του Ηπειρώτικου εθελοντικού σώματος, που σκοτώθηκαν στην πεδιάδα του Φραγκοκάστελου τον Μάιο του 1828, έχοντας αρχηγό τον Ηπειρώτη Χατζημιχάλη Νταλιάνη.

      Τους έχει γίνει ακλόνητη πίστη ότι οι Δροσουλίτες είναι οι ψυχές των 305 σκοτωμένων ανδρών που τα κορμιά τους έμειναν άταφα. Κι έρχονται κάθε χρόνο στην επέτειο της μάχης, με την προϋπόθεση ότι οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν. Άρχισαν λένε να παρουσιάζονται μετά τον θάνατο Νταλιάνη

        Βέβαια αυτός είναι ο θρύλος, οι επιστήμονες όμως έχουν άλλη άποψη αφού δεν αμφισβητούν την ύπαρξη του φαινομένου. Συγκεκριμένα κατατάσσουν τους Δροσουλίτες, στα φαινόμενα του "ανώτερου αντικατοπτρισμού" και υποθέτουν ότι οι σκιές ανήκουν σε στρατιώτες που γυμνάζονται στις ακτές της Λιβύης, νότια των Σφακίων.

      Μαρτυρίες για ανάλογα φαινόμενα δεν λείπουν και από άλλους τόπους και εποχές ανεξάρτητα από τις αιτίες δημιουργίας τους, οι οποίες κάποτε μπορεί να είναι καθαρά ψυχολογικές.

     Όμως, όπως είναι επιστημονικά εξακριβωμένο, αντικατοπτρισμός δεν μπορεί να γίνει, όταν η απόσταση είναι πάνω από 40 μίλια. Και η Λιβύη είναι πολλές εκατοντάδες μίλια μακριά από τη Κρήτη. Κι ακόμα, οι σημερινοί στρατιώτες δεν φορούν τις φορεσιές, με τις οποίες παρουσιάζονται οι Δροσουλίτες. Είναι λοιπόν λένε ένα φαινόμενο που η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει.

        Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί απο τότε που ακουσα και διάβασα για την ιστορία αυτή μου έχει καρφωθεί ότι βλέπω κι εγώ "Δροσουλίτες"...

    Περνάω νύχτα απ το Μεσολόγγι και βλέπω στη λιμνοθάλασσα να περπατάν οι μορφές του Λόρδου Μπάυρον παρέα με τον Χρήστο Καψάλη με το μπαρούτι στο χέρι και να με κυνηγάνε,

       πάω για τ΄Αγρίνιο και στη Κλεισούρα νάσου στημένος ο Καραισκάκης να με βρίζει πατόκορφα –παλιά μου τέχνη. 

       Τις νύχτες στο χωριό μου τη Παλιομάνινα, κοιτάζοντας απ το μπαλκόνι το αρχαίο κάστρο, βλέπω ταμπουρωμένο τον αρχιστράτηγο του Ξηρομέρου Βαρνακιώτη να με φωνάζει για την επανάσταση.

     Ασε που όταν βγαίνω στο κεντρικό δρόμο του χωριού δεν τολμώ να περάσω απ το αρχοντικό του Κουτσουμπίνα, με περιμένει ο Βενιζέλος, είναι επισκέπτης, παλιοί φίλοι βλέπεις, με το χέρι προτεταμένο : "Εσύ φταίς!", μου λέει.  

     Κι εκείνος ο Κασομούλης κοντά σε όλα να γράφει σε ατέλειωτους πάπυρους ανθρώπους, λόγια και έργα...

        Κι εγώ να μιλάω μάλλον να παραμιλάω απαντώντας ότι δε φταίω εγώ, άλλοι τα φάγανε, άλλοι είναι αυτοί που την ελεύθερη Ελλάδα την παραδώσαν και μάλιστα αμαχητί. Χάσαμε την εθνική μας κυριαρρχία χωρίς ντουφεκιά, χωρίς θύματα! Και θριαμβολογούν κιόλας... Οτι μας σώσανε, λένε!

     Δε φταίω εγώ γιατρέ μου! Η μήπως φταίω; Δε ξέρω γιατρέ τι συμβαίνει.... Δροσουλίτες παντού, με κυνηγάνε, με βρίζουν... Τι να κάνω;

Μήπως είμαι πολύ σοβαρά γιατρέ μου;