Κύριε Πρόεδρε Κυρίες και Κύριοι,
Το πρώτο που η σημερινή κυβέρνηση στη δεδομένη συγκυρία έπρεπε να είχε κάνει, είναι να θέσει στόχο.
Έπρεπε να είχε βάλει τον πήχη.
Ποιος γνωρίζει σήμερα ποια είναι τα νούμερα που εάν δεν επιτευχθούν θεωρείται ότι η κυβέρνηση απέτυχε.
Πότε θα πούμε ότι αυτή η κυβέρνηση πέτυχε!
Εάν είχαν επιτευχθεί οι στόχοι του Προϋπολογισμού του 2010, κάτι που προφανώς δεν συνέβη!...
Τα νούμερα του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Φεβρουαρίου του 2010, που δύο μήνες μετά έπαψαν να ισχύουν αφού αντικαταστάθηκαν από το μνημόνιο!
Εάν είχαν επιτευχθεί οι στόχοι του μνημονίου του Απριλίου του 2010, που κάθε τρείς μήνες αναθεωρούνταν με τέσσερεις αναθεωρήσεις!
Εάν είχαν πιαστεί οι στόχοι του προϋπολογισμού του 2011, που τέσσερεις μήνες μετά χρειάστηκαν επιπρόσθετα μέτρα 6 δις. Ευρώ!.
Εάν αποδώσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε.
Και εάν υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι αρκετά τότε τι χρειάζεται το 2ο μνημόνιο το Σεπτέμβριο!
Ποιος είναι ο στόχος!
Να αποφευχθεί η πτώχευση!
Να γίνει παράταση αποπληρωμής του χρέους, χωρίς ή με επιλεκτική χρεοκοπία!
Να καθυστερήσουμε την αποπληρωμή του χρέους, χωρίς να θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός!
Να πείσουμε τους Ευρωπαίους να εγγυηθούν με ευρωομόλογα μελλοντικό μας δανεισμό!
Να βάλουμε ή να μην βάλουμε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία σε ενδεχόμενη επαναρύθμιση του χρέους και με ποιους όρους!
Να πετύχει θετικό πρόσημο στην ανάπτυξη!
Να μειώσει το έλλειμμα!
Όντως είναι πρωτόγνωρη η εξίσωση αλλά αυτό που παρακολουθούμε είναι να αποφασίσουν οι ηγέτες της ευρωζώνης, οι ξένες τράπεζες, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι οίκοι αξιολόγησης, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τι θέλει και πως το επιδιώκει η κυβέρνηση.
Δεν είπε εγώ θέλω να πετύχω αυτό και θα το προσπαθήσω με αυτά τα βήματα.
Η χώρα μοιάζει πραγματικά χωρίς κυβέρνηση με την κυριολεξία του όρου.
Οι περισσότεροι Υπουργοί δεν μπόρεσαν όταν έπρεπε, γιατί δεν το έκαναν όταν μπορούσαν.
Και αυτό γιατί είχαν επικεντρώσει τη συνείδησή του σε αυτά που φοβόνταν και όχι σε αυτά που ήθελαν.
Ένας Υπουργός Οικονομικών που πάει και έρχεται στα ECOFIN και στα EUROGROUP για να πάρει οδηγίες και να απολογηθεί τι δεν έγινε από τα υπεσχημένα.
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η σημερινή ηγεσία της χώρας δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε μία αδύναμη ηγεσία της Ευρώπης.
Σε μία Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση χωρίς πραγματικούς ηγέτες, επιπέδου Θάτσερ, Μιτεράν, Αντρεότι.
Σε μία Ευρωπαϊκή Διοίκηση που απαιτεί να συμφωνήσουν όλοι μαζί της ,χωρίς να έχει πειστεί ή ίδια ότι ακολουθείται ο σωστός δρόμος και χωρίς να μπορεί να παραδεχτεί νωρίς ότι το πρόγραμμα που έχουν αποφασίσει για την Ελλάδα δεν βγαίνει.
Κατά τα άλλα πρέπει κανείς να νοιώθει απολογούμενος εάν δεν συμφωνεί υποστηρίζοντας ίσως το αυτονόητο.
Αλλά οι μεγάλοι ηγέτες αναδεικνύονται από την πίστη τους στο δρόμο που έχουν χαράξει, από την επιμονή στην πίστη τους, από την δικαίωση της επιμονής τους και από το όφελος της δικαίωσης για τον λαό.
Και νομίζω ότι σωστά καταλάβατε δεν πρόκειται για τον Πρωθυπουργό αλλά για τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον Αντώνη Σαμαρά.
Επιτρέψτε μου να κάνω σε αυτό το σημείο μία σχετική πρόβλεψη.
Σε λίγους μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα έχουν πεισθεί από τα δημοσιονομικά αποτελέσματα της χώρας, ότι χρειάζεται αλλαγή της πολιτικής.
Και τότε είναι που θα δικαιωθεί ο Αντώνης Σαμαράς.
Η σταθερή του διαφωνία σήμερα αντί να αποτελεί ένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της κυβέρνησης, προκειμένου να αρνηθεί τις οριζόντιες, άδικες και αναποτελεσματικές κοινωνικές περικοπές και την υπερβολική φορολογική επιβάρυνση των χαμηλών εισοδημάτων, αποτελεί μομφή της κυβέρνησης στην αντιπολίτευση.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει ότι στην διαπραγμάτευση που κάνει με την τρόϊκα, εάν κάνει, η αντίθετη άποψη της αντιπολίτευσης, και η ελεγχόμενη κοινωνική αντίδραση, αυξάνουν την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας όσον αφορά την κατεύθυνση και τις προτεραιότητες των δανείων, εάν για παράδειγμα πάνε για να καλύψουν μόνο την λήξη ομολόγων ή μέρος αυτών θα κατευθυνθούν στην ανάπτυξη.
Και επειδή μίλησα για διαπραγμάτευση, αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι εάν η κυρίαρχη σχέση μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών και της Ελλάδας είναι αυτή του δανειζόμενου και δανειστή, αυτή του εταίρου σε μία οικονομικοπολιτική ένωση, ή αυτή του αμοιβαία εκτεθειμένου απέναντι στον κίνδυνο του άλλου.
Διότι εάν η συζήτηση γίνεται υπό την απειλή και την δύναμη του δανειστού να μην αναχρηματοδοτήσει το χρέος τότε δεν υφίσταται η έννοια της διαπραγμάτευσης και κάνουμε ότι μας πούνε οι δανειστές.
Εάν όμως δεχτούμε και τις άλλες δύο σχέσεις που προανέφερα τότε η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται και δεν έχει ολοκληρωμένη στρατηγική, παρά μόνο καλείται να εφαρμόσει τις αποφάσεις των άλλων και πιστέψτε με δεν είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα, ιδιαίτερα αυτήν την κρίσιμη περίοδο.
Η ανεπιτυχής διαπραγμάτευση είναι αυταπόδεικτη τόσο από τους όρους δανεισμού, επιτόκιο και χρόνος αποπληρωμής, όσο και από τις συμφωνηθείσες πολιτικές.
Και το σημαντικότερο που μένει να απαντηθεί από την κυβέρνηση είναι πότε τελειώνει ο κατήφορος και αρχίζει η ανάκαμψη.
Φοβούμαι όμως ότι ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν, αφού ο Παπακωνσταντίνου προέβλεπε έξοδο της χώρας στις αγορές το 2011 και ο Βενιζέλος το 2014, ενώ όλο και περισσότεροι συζητούν για το πολύ δύσκολο και κρίσιμο 2013 και 2014, όπου οι ξένες τράπεζες θα έχουν λάβει για δύο ακόμη χρόνια τα τοκοχρεολύσια και αφού έχουν εφοδιαστεί με cds, θα αφήσουν τότε την χώρα στην τύχη της.
Εξ΄ άλλου κανείς σήμερα δεν αμφιβάλλει ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύτιμο χρόνο στους εκτεθειμένους στον όποιο κίνδυνο των Ελληνικών ομολόγων, να λάβουν τα μέτρα τους, με ότι αυτό σημαίνει.
Στα δικά μας τώρα
Τι κάνει η Νέα Δημοκρατία.
Ο Πρόεδρος ανέλαβε το κόμμα ύστερα από μία ήτα με 11 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά και 33%.
Αυτά τα νούμερα είχαν αποτυπωθεί στις 4 Οκτωβρίου του 2009
Όταν οι πολίτες δεν είχαν εικόνα για το τι θα συνέβαινε μετά.
Όταν οι πολίτες είδαν τη χώρα στα πρόθυρα κατάρρευσης και τα κεκτημένα γενεών να χάνονται σε μία νύχτα, τότε χρέωσαν δικαίως ή αδίκως ευθύνη αναδρομικά κυρίως στα 2 κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα.
Επομένως ο Πρόεδρος είχε πολύ χαμηλή δημοσκοπική εκκίνηση.
Κατόρθωσε σε 1,5 χρόνο όχι μόνο να κλείσει την ψαλίδα των 11 και πλέον μονάδων, αλλά απέκτησε και προβάδισμα 3 ποσοστιαίων μονάδων.
Η πολιτική του στρατηγική τον οδήγησε να είναι πιο καλά τοποθετημένος έναντι του ΠΑΣΟΚ στις μελλοντικές εξελίξεις, που θα οδηγήσουν το Σεπτέμβριο σε μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας.
Το σπουδαιότερο όμως που κατάφερε είναι να ανακτήσει πολύ γρήγορα την αξιοπιστία της Νέας Δημοκρατίας .
Εάν ρωτούσαμε πέρυσι έναν πολίτη στο δρόμο εάν θέλει να ξαναέρθει η Νέα Δημοκρατία να σώσει τη χώρα το πιο πιθανό είναι ότι θα συναντούσαμε διστακτικότητα.
Τώρα κάθε μέρα όλο και περισσότεροι πολίτες προσβλέπουν στον Αντώνη Σαμαρά να βγάλει την χώρα από την κρίση και να δώσει ελπίδα στον τόπο.
Και για όποιον νομίζει ότι ήταν εύκολη υπόθεση θα θυμίσω ότι παρέλαβε τρείς εξεταστικές επιτροπές, ένα κόμμα ακόμη στο χώρο της κεντροδεξιάς και εκκολαφθείσες επί σειρά ετών προσωπικές φιλοδοξίες και στρατηγικές, που οδήγησαν σε περαιτέρω μείωση της κοινοβουλευτικής μας ομάδας.
Ακούμε όμως σήμερα το σήμα για εγρήγορση και ετοιμότητα.
Και επειδή σύντομα θα κληθούμε να κυβερνήσουμε πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στο πρόγραμμα το οποίο πρέπει να είναι αποτυπωμένο και εξειδικευμένο με την μορφή σχεδίων νόμου τα οποία πρέπει μάλιστα να είναι τώρα κοστολογημένα και διαβουλευμένα, δεδομένου ότι δεν θα υπάρχει ούτε μία μέρα πίστωση χρόνου στην κυβέρνησή μας.
Το οφείλουμε στην πατρίδα, στα παιδιά μας στην ιστορία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο