«Λυσι-στράτη»

«Λυσι-στράτη»
του Γιάννη Γουλέ*

Dear Ξηρομερίτες,
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη μας από το Εθνικό Θέατρο (σκηνοθ. Γιάννη Κακλέα) στο Αττικό Άλσος την Πέμπτη 26 Αυγούστου, λίγο πριν το φινάλε του καλοκαιριού.
Δεν θα την κρίνω, ποιός είμαι άλλωστε για κάτι τέτοιο; Ούτε θα μπω στη διαδικασία «μ’ άρεσε - δεν μ’ αρέσε».
Όπως κάθε γεγονός που συμβαίνει στη ζωή έτσι και μια παράσταση, είναι μια εμπειρία. Σημασία έχει να επωφεληθείς απ’ αυτή κι αν κάποια μηνύματα γίνουν «save as» στο υποσυνείδητο, έχει καλώς.
Έχουμε και λέμε.
Η Οργάνωση. Ο Δήμος Αθηναίων, διοργανώσε το 4ο Αθηναϊκό Φεστιβάλ Αττικού Άλσους. Κρατική πρωτο-βουλία με μεράκι. Αλήθεια! Ένας θερινός πολιτιστικός μπουφές. Συναυλίες-παραστάσεις δροσιστικές....για όλα τα γούστα. Ποιότης υψηλή - τιμή χαμηλή. Αντιστρόφως ανάλογα!
Οι θεατές. Παρακολουθούν με πάθος και ενδιαφέρον, σέβονται το χώρο. Υπάρχει αλληλεπίδραση. (Kαι το χασμουρητό αντίδραση είναι...). Θυμάμαι τη μουρμούρα τους, τη γκρίνια τους, τα πατατάκια τους, όλα. Συμ-μετέχουν. Μόνο παράπονο: Ένας κλιματισμός στα καμαρίνια δεν θα έβλαπτε. (Σκάσαμε Νικήτα μου...)
Ας μπούμε στο ψητό.
Στο ΘΕΜΑ. Τι εστί Λυσιστράτη; Ας παραφράσουμε το στίχο του Λε Πα. «Λυσιστράτη, το λέει και το ονομά μου». Δηλαδή; Λύσις του στρατού...κοινώς του πολέμου. (Λύσις=Διάλυσις=Game over.) Εν ολίγοις: Μια μαλαγάνα-η Λυσιστράτη-πείθει τις γυναίκες της Αθήνας να απέχουν από τα σεξουαλικά τους καθήκοντα για να αναγκάσουν τους συζύγους να τερματίσουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Παράδοση και στη «παντόφλα»; Λες; Τελικό αποτέλεσμα: Σεξ – Πόλεμος 1- 0. Γυναίκες...

Αριστοφάνης. Ο συγγραφέας. Κεντρικός άξονας, μοχλός, joystick του Αρίστου: Το ένστικτο της κατάκτησης. Που; Στον πόλεμο και στις σχέσεις. Τα δυο ένστικτα πολεμούν με διαιτητή τον Αριστοφάνη.
* Σημ. Με τον Αριστοφάνη, ακούστηκε πρώτη φορά η λέξη σάτιρα. Τι δικαστήρια τράβηξε ο άνθρωπος δεν λέγεται. Πιθανή καταγωγή του η Αίγινα. Τότε δεν υπήρχαν flying...

Παρουσίαση. Ο Κουν έλεγε πως το αρχαίο κείμενο θέλει τη γλώσσα του σήμερα. Οι ηθοποιοί επικοινώνησαν καθημερινά-απλά. Απορία. Όοοταν πάω-πας στην εκκλησία, καταννοείς τη γλώσσα του Πάτερ; Τι εννοώ; Κάνω το σταυρό μου, που δεν καταλαβαίνω...

Τι ποιεί ο Σκηνοθετης; Έναρξη! Δύο ηθοποιοί παριστάνοντας του θεατές, λογομαχούν δυνατά! Από την εξέδρα, καταλήγουν στη σκηνή...να τσακώνονται για τα προσωπικά τους. Ορισμένοι θεατές αναφωνούν «Ντροπή, αίσχος...». Το κωμικό: Ο υπεύθυνος του θεάτρου, κος Κόμης Δευκαλίωνας, μη ενημερωμένος για την ιδιότυπη έναρξη της παράστασης πάει να τους χωρίσει. Ω ρε, πορτιέρηδες και στο θέατρο!

Εν conclusion. Ας σοβαρευτούμε. Άνθρωπος=Πόλεμος. Πόλεμος, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. Μορφές αλλάζει...σαν την ενέργεια. Αν δεν είναι εδω, είναι..εκεί, που; Καθημερινότητα & Επιβίωση γωνία. Μην είναι στις σχέσεις; Ιδίως...τις ερωτικές;
«Τάκηηηη έκλεισες το θερμοσίφωνο; Θα ενδιαφερθείς ποτέ για αυτό το σπίτι; Πότε...όταν γκρεμιστεί;»
Άραγε συν-βιώνουμε; Βιώνουμε, επιβιώνουμε ή...απλά αποβιώνουμε;
Μήπως ο έρως ξεθύμανε σαν ανθρακικό ανοιγμένου αναψυκτικού;
Μήπως μπορείτε να μου λύσετε τις απορίες;
Όπως και να ’χει. Να ’σαι καλά κε Αρίστο...φάνη, μας προβλημάτισες! Κρίμα που τα 2/3 των έργων σου δεν σώθηκαν. Τώρα υπάρχει word, τότε world.

*Ο Γιάννης Γουλές κατάγεται από τον Αστακό. Είναι διδακτορικός φοιτητής Ιατρικής. Τελευταία ανέβασε το σατιρικό έργο ««Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, έχω...μέσον».