Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε; -Ένα ερώτημα που φαίνεται, ανάλογα ποιες πτυχές θα φωτίσεις, εύκολο ή και πολύ δύσκολο να απαντηθεί.
Ο λόγος για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου -όχι μόνο στατικά, αλλά ως μια δυναμική, που έρχεται απ’ το πριν και πάει στο (άγνωστο; ) μετά-, που σημαδεύουν την πολιτική συζήτηση της επικαιρότητας.
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
Τελικά αποδεικνύεται, αν θέλουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια, αλλά και γόνιμα, ότι στρατηγικά η Ελληνική κοινωνία έχει υποστεί συντριπτική ήττα, όπως αντίστοιχα έχει ηττηθεί η ανθρωπότητα ολόκληρη.
Αν αντιστοιχίσουμε τις πολιτικές-πνευματικές δυνάμεις που κατά δήλωσή τους υποστηρίζουν τα μεγάλα λαϊκά τμήματα της κοινωνίας, δηλώνοντας ταυτόχρονα κι αγάπη για τους άλλους λαούς, την ειρήνη, την αλληλεγγύη και γενικά τις μεγάλες αξίες του ουμανισμού (ανθρωπισμού), δηλαδή τις δυνάμεις που θέλουν να έχουν αριστερό πρόσωπο κι όχι προσωπείο, ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά Πανευρωπαϊκά και παγκόσμια.
Δε μπορεί οι κοινωνίες να ηττώνται όταν η αριστερά υπάρχει και δρα δημιουργικά, κινηματικά, πνευματικά, πολιτικά. Ότι έχει μείνει, είναι κάτι σκιές από την από καιρό αναχώρηση της Αριστεράς• κοντολογίς ζωντανή κοινωνική Αριστερά δεν υπάρχει..........
Στον αντίποδα αυτής της σκέψης ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός που λέει ότι οι κοινωνίες είναι ανίκανες και ικανοί είναι μόνο αυτοί που έχουν την οικονομική δύναμη να επιβάλουν τα πάντα, άρα και τις πολιτικές, άρα και τα κόμματα και τα πρόσωπα που θα κυβερνούν.
Στα καθ’ ημάς, είτε πριν τις εκλογές, είτε τώρα με τα φρέσκα κοστούμια, βλέπουμε τη Ν.Δ. και το ΣΥΡΙΖΑ να χορεύουν ταγκό πάνω στα συντρίμμια της κοινωνίας, μπροστά στα ζηλιάρικα μάτια του ΚΙΝΑΛ, που ψιθυρίζει, «μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, το Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα να διαλέξω;». Ναι, υπάρχουν και τα αμορτισέρ του γιάΝη και του Βελόπουλου. Ο νέος πολιτικός διπολισμός του νεοφιλελευθερισμού με τα παρακολουθήματά του και τα εξαρτήματά του.
Και το ΚΚΕ που παρ’ ότι κρατάει δυνάμεις, αδυνατεί και θα αδυνατεί να βάλει τις κοινωνικές δυνάμεις σε κίνηση. Αυτό είναι το ΚΚΕ όμως, πρωτίστως φροντίζει για τη συσπείρωσή του, απ’ το φόβο μην κάνει κάποιος λάθος που θα το φέρει στην αγωνία του 3%(+-). Όμως ο φόβος το συγκρατεί και το συντηρητικοποιεί, το κάνει να απεμπολεί την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ της ιστορικής αναγκαιότητας και του καλύτερου κόσμου, που σε όλες τις συνθήκες πρέπει να είναι ένα αίτημα ανυποχώρητο, ένα σύνθημα μεστό.
Σήμερα λοιπόν όλα τα κόμματα που βρίσκονται στο αναβαπτισμένο κοινοβούλιο πανηγυρίζουν ως νικητές! Όλα, μηδενός εξαιρουμένου! Ξαναθυμίζουμε ότι, την ίδια στιγμή, η Ελληνική κοινωνία, όπως και η ανθρωπότητα ολόκληρη, έχει υποστεί συντριπτική ήττα! Πάνω σ’ αυτή την κραυγαλέα αντίφαση, μουγγρίζει η δημοκρατία χωλαίνοντας.
Ας σημειώσουμε και το γεγονός της απαλλαγής του κοινοβουλίου απ’ τους νεοναζί της Χ.Α.. Είχαν την ευκαιρία να απαλλαγούν πολύ πιο νωρίς απ’ αυτούς, αφού είχε αποδειχθεί ότι ήταν εγκληματική οργάνωση, αλλά τους χρησιμοποιούσαν και συναγελάζονταν μαζί τους σε κρουαζιέρες στο Αιγαίο-τάχα για την άμυνα. Σήμερα απλώς χρησιμοποιούν ως πιο χειραγωγήσιμο το γραματοκομιστή Βελόπουλο.
Τα υπόλοιπα (πλην ΚΚΕ) σχήματα της Αριστεράς καταβυθίστηκαν στην ανυπαρξία της ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ τους, με τραγικότερη την κατάληξη της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, που μόνο ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ δεν ήταν. Πολλά στελέχη της αποστρατεύτηκαν, κάποια είδαν σαν «ευκαιρία» το συννεφάκι του γιάΝη και κάποιοι προτίμησαν την επιστροφή στις ρίζες και συγκράτησαν το ΚΚΕ να μη σμικρυνθεί, επιστρέφοντας σ’ αυτό ως ψηφοφόροι ή και ως υποψήφιοι.
Θα επιμείνουμε σ’ αυτόν το χώρο που έμεινε χωρίς ουσιαστική έκφραση από το καλοκαίρι του 2015, δηλαδή σ’ εκείνους που έπαψαν να εκφράζονται απ’ το ΣΥΡΙΖΑ κι αποχώρησαν μετά το 3ο μνημόνιο.
Θα συμφωνήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που περισσότερο κεντρώο θα το έλεγες ή σοσιαλδημοκρατικό, παρά αριστερό. Αυτό είχε φανεί ήδη από τον Ιούνιο του 2012, όταν τα ποσοστά του είχαν εκτιναχτεί στο 27%. Άρα λοιπόν όσοι επιμείναμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κατευθύνεται προς την εξουσία ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, κάναμε λάθος, καθώς δε διαβάσαμε σωστά ούτε τις δομές της πολιτικής εξουσίας, ούτε του ντόπιου οικονομικού κατεστημένου, ούτε του διεθνούς περιβάλλοντος, αλλά ούτε παρατηρήσαμε σωστά και τις κοινωνικές ροές.
Η επιδίωξη για συγκρότηση ενός διαφορετικού πόλου στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με κοινοβουλευτική έκφραση αποδείχτηκε ανέφικτη, παρ’ ότι για ελάχιστες ψήφους δεν επετεύχθη αυτός ο στόχος. Φαίνεται από την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος της ΛΑ.Ε. ότι και να είχε μπει στη βουλή το Σεπτέμβρη του 2015, δε θα μακροημέρευε. Οι δύο βασικοί πόλοι αυτής της προσπάθειας (Λαφαζάνης-Κωνσταντοπούλου) χάθηκαν και απαξιώθηκαν σε μια άγονη ρητορική μένους αντιΣΥΡΙΖΑ-αντιΤσίπρα, μια ρητορική ξένη προς τις ανάγκες της νέας γενιάς, ξένη προς κάτι στέρεο και εύληπτο, αλλά και ξένη προς κάτι οραματικό.
Δυο μοιραίες αντιλήψεις (κι όχι μόνο πρόσωπα) που βυθίστηκαν στις σκιές του παρελθόντος (τους), εγκλωβίζοντας ή αποστρατεύοντας χιλιάδες πολίτες που είχαν νιώσει να αγγίζουν κάτι ελπιδοφόρο.
Το άθροισμα αυτών που έμειναν στη ΛΑ.Ε., αυτών που συντάχτηκαν με την Κωσταντοπούλου(Πλεύση Ελευθερίας), αυτών που μετακινήθηκαν προς το ΚΚΕ κι αυτών που έστριψαν προς τη Μέρα25, αλλά και κάποιων τμημάτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δε θα μπορούσε να αποτελέσει κάτι φρέσκο και με πυξίδα προς το μέλλον, γιατί θα ήταν ένα άθροισμα με όρους παρελθόντος.
Τα υπόλοιπα σχήματα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κινούνται στα στενότατα πλαίσια (καθένα στο δικό του πλαίσιο) των εμμονών τους, που ελάχιστα ενδιαφέρουν την κοινωνία. Είναι κρίμα που άνθρωποι πολύ διαβασμένοι και έντιμοι, με πολλούς κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, εγκλωβίζονται στη στενή, στην ελάχιστη οπτική γωνία μιας ασφυκτικής πολιτικής οργάνωσης, χάνοντας τις μεγάλες κοινωνικοπολιτικές συναντήσεις, χάνοντας ολόκληρες εποχές.
Το μεγάλωμα της αποχής, που αυτή τη φορά ξεπέρασε το 42%, οφείλεται στη γενική απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα γενικά• ειδικότερα στην απογοήτευση των προοδευτικών πολιτών από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αποχή αυτή οφείλεται και στην απώλεια της γοητείας και της ελκυστικότητας της μεταΣΥΡΙΖΑ αριστεράς.
Και η ζωή προχωράει και κάποιους-πολλούς τους αφήνει πίσω• γιατί η ζωή είναι πιο σοφή από αυτούς που τα «ξέρουν» όλα.
Βόλτα πλάϊ στα ερείπια με αναστοχασμό στο ξέφωτο της παρακμής
«Σε πεύκο ανέβηκα μεγάλο να δω πήγε το όνειρό μου,
αλλά δεν είδα τίποτε άλλο από τον κουρνιαχτό του δρόμου.»
Φ.Γ. Λόρκα
Οι διαπιστώσεις ακόμα κι αν είναι σωστές δε φτάνουν! Η κοινωνία δε θα χαθεί, θα βρει το δρόμο της, όμως οφείλουμε με ρεαλισμό, να δηλώσουμε αυτό που θέλουμε και να προσεγγίσουμε αυτό που μπορούμε.
Βρισκόμαστε σε μια νέα μεταβατική περίοδο, αχαρτογράφητη και δύσβατη, όπου οι νέοι δρόμοι θα χαραχθούν με υπομονή, με πνευματική εγρήγορση και μελέτη, με αγώνα για επιβίωση και πανανθρώπινες αξίες. Το σημαντικότερο βήμα που έχουμε να κάνουμε είναι να βγούμε από τη σύγχυση και τις αράχνες των δογμάτων. Να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε όλη τη μεγάλη εικόνα, να δούμε όλο το δάσος, να σκεφτούμε απλά και να μιλήσουμε απλά και να κινήσουμε πάλι. Η ζωή πάντα θα είναι μπροστά.
Το δύσκολο είναι ότι τις αναζητήσεις μας θα τις κάνουμε, πρέπει να τις κάνουμε, εν κινήσει κι όχι απλώς φιλοσοφώντας. Οπότε αναζητούμε το καινούργιο και ταυτόχρονα συμμετέχουμε στη ζωή, ως πολιτικά όντα, μέσα απ’ την εργασία, τη δημιουργία, το Πανεπιστήμιο, την αυτοδιοίκηση, τον αθλητισμό, τα επιμέρους θεματικά κινήματα, για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τα κοινωνικά αγαθά, την ειρήνη.
Μη φοβηθούμε τα μικρά λάθη και οδηγηθούμε στο ολέθριο λάθος της παραλυτικής απραξίας. Αλλά και μη συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα που μας οδήγησαν στον αφανισμό. Έχουμε να συναντήσουμε πολλούς, που σήμερα είναι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, όμως αυτό το τεράστιο κοινωνικό τμήμα κρύβει σημαντικότατους συμπολίτες, σπουδαία μυαλά και υψηλό πολιτικοπνευματικό επίπεδο, ακέραιους και αλληλέγγυους ανθρώπους, κοντολογίς ανθρώπους με πιο συγκροτημένη σκέψη από τη σκέψη όλων όσων ασχολούμαστε πιο στενά με τη πολιτική και την αριστερά. Όλους αυτούς οφείλουμε να τους συναντήσουμε κι όλοι μας, κι εμείς κι εκείνοι, θα βγούμε ωφελημένοι και κυρίως ωφελημένη θα βγει η νέα σύγχρονη αριστερά και η κοινωνία που θ’ ανατείλει.
Η ουσιαστική αριστερή-προοδευτική αντιπολίτευση, που βέβαια και χρειάζεται, δε θα βρίσκεται κι αυτή τη φορά στο κοινοβούλιο, χωρίς ν’ αποκλείουμε κάποιες εκπλήξεις.
Η ουσιαστική αντιπολίτευση, η μικρή ή η μεγάλη, θα εξαρτηθεί απ’ το αλληλομπόλιασμα του πνευματικού και λαϊκού κινήματος και την ώσμωσή του με όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά τμήματα που περιμένουν ένα αληθινό και αισιόδοξο πολιτικό σινιάλο.
Ένα φρέσκο αριστερό πολιτικό δίκτυο με σύγχρονο πολιτικό λόγο και χωρίς επίδειξη τσιτατογνωσίας και κραυγών, με καινούριο όνομα (π.χ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ) και χωρίς διαπιστευτήρια συγκεκριμένης κομματικής προέλευσης, είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει, για ένα κόσμο που δε θέλει «να πάει σπίτι του», αλλά και δε θέλει να ζει με αναμνήσεις.
-Η άνοιξη έρχεται μετά το χειμώνα, με πρόδρομο τ’ αγριολούλουδο του χιονιά.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο