Βραβείο Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη στον πατέρα Αντώνιο και την Κιβωτό του Κόσμου

Με ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου απονεμήθηκε το βραβείο του Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη στον πατέρα Αντώνιο για το έργο του στην μη κυβερνητική οργάνωση «Κιβωτός του κόσμου», που δραστηριοποιείται στον τομέα της μέριμνας και προστασίας μητέρων και παιδιών, και ειδικότερα άπορων μονογονεϊκών οικογενειών.

Με παρέα 10 από τα παιδιά της Κιβωτού, ο πατέρας Αντώνιος ταξίδεψε στις Βρυξέλλες για την παραλαβή του βραβείου και όπως δήλωσε στο The Caller «Τι να σας πω; Για έναν ορθόδοξο ιερέα τα βραβεία ξέρετε δεν χρειάζονται με την έννοια ότι πιστεύω και νιώθω, ότι αυτό που κάνουμε είναι χρέος μας, υποχρέωση για το ποίμνιο μας για τα παιδιά και τις ψυχούλες τις τραυματισμένες. Οπότε όλα αυτά βοηθούν στην πιστοποίηση και στο να γίνει το έργο μας ακόμα πιο γνωστό και να πάρουμε βοήθεια».

«Όταν μου το ανακοίνωσαν, τους είπα ότι αυτό είναι κάτι πολύ σπουδαίο που θα πρέπει να το βιώσουν και κάποια από τα μεγάλα παιδιά μας. Συγκεκριμένα είναι παιδιά λυκείου και ο λόγος που ήθελα να είναι μαζί μου αυτή τη στιγμή είναι για να μπορέσουν να ανοίξουν τα μάτια τους. Να δουν νέους ορίζοντες. Θα βάλω τα ίδια παιδιά να παραλάβουν το βραβείο και το μήνυμα που θέλω να δώσω και στα ίδια είναι να βάζουν στόχους και να τους καταφέρνουν.

Επειδή πρόκειται για παιδιά που βίωσαν άσχημα πράγματα στην αρχή της ζωής τους αυτά τα παιδιά τώρα θα πρέπει να καταφέρουν να "ζωγραφίσουν" τη δική τους ζωή».

Συνεχίζοντας τις δηλώσεις του ο πατέρας Αντώνιος τόνισε πως δεν μπορούσε εύκολα να φανταστεί την εξέλιξη του εγχειρήματος αυτού με τη φροντίδα τόσων παιδιών. «Είναι θαύμα. Η "Κιβωτός" αποτελεί ένα σχέδιο που προϋπήρχε και εγώ απλά είπα "ναι" και ακολούθησα τη μια ανάγκη μετά την άλλη».

Στόχος του βραβείου αυτού είναι η επιβράβευση ατόμων και οργανώσεων που προάγουν την αλληλοκατανόηση και τη συνεργασία των Ευρωπαίων πολιτών και προάγουν την ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού πνεύματος μέσω μακροχρόνιων, υπερεθνικών και διασυνοριακών πολιτιστικών συνεργασιών.

Ποιος είναι ο π. Αντώνιος Παπανικολάου

O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό.
Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.
Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών.

Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.

Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους.

Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.

Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος.

H προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα καισυνειδητοποίησαν τις προθέσεις του.

Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.

Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους».

Καθώς ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πατέρας Αντώνιος βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια σε ένα πρώην καφενείο και άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους.

Η υποστήριξη, εκτός των Ελλήνων αλλά και των μεταναστών, αποτέλεσε σημαντικό ζήτημα προβληματισμού για πολλούς πολίτες αλλά και φορείς της ευρύτερης περιοχής, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς.

Η αγκαλιά της «Κιβωτού» όμως μέχρι και σήμερα δέχεται όλους όσους έχουν την ανάγκη της ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία.

 https://www.dikaiologitika.gr