Την Τρίτη 6 Μαρτίου 2012, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα και στα χέρια των κοριτσιών της ταξίδευσε για την τελευταία της κατοικία η Θεοδώρα Βενετίκου, η Λόλα όπως τη φωνάζανε στο χωριό.
Η κηδεία της έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας στην Κατούνα όπου αποχαιρέτησε τα «άγια» κείνα χώματα που για πολλά χρόνια είχε ποτίσει με τον ιδρώτα της και τα είχε σκάψει με τα ροζιασμένα χέρια της....
Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, όπως οι περισσότερες άλλωστε της γενιά της τα «πέτρινα» εκείνα χρόνια. Για τη Λόλα όμως η μοίρα ήταν πάντα σκληρή.
Από μικρό παιδί γνώρισε την ορφάνια αφού σε ηλικία 4 ετών έχασε τη μάνα της, και αυτό της στοίχησε πολύ κι έτσι έμαθε από μικρό παιδί να δουλεύει σκληρά.
Αργότερα γνώρισε τον άνδρα της ζωής της, τον Βάϊο Βενετίκο με τον οποίο τους ένωσαν τα δεσμά του γάμου κι απόκτησαν τρία κορίτσια: Ελένη, Μαρία και Ευτυχία.
Δούλεψαν πολύ σκληρά, ο ένας δίπλα στον άλλον, πλάτη με πλάτη, μοιράστηκαν μαζί τις στερήσεις, τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τις πίκρες και τα βάσανα και κατόρθωσαν να πετάξουν από πάνω τους τη φτώχεια, τη «σεμπριά» και την εκμετάλλευση.
Η μακαρίτισσα ήταν πολύ άξια γυναίκα, καλή νοικοκυρά, δούλεψε σκληρά στα χωράφια με τα καπνά, στα πρόβατα, στο σπίτι, και όπου αλλού μπορούσε για να αναστήσει την οικογένεια της.
Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι που κάποια μέρα κι ενώ ήταν έτοιμοι να απολαύσουν τους κόπους τους, δέχτηκε ένα πολύ μεγάλο κτύπημα από τη μοίρα αφού έχασε το σύζυγο της κι έμεινε με τα παιδιά της.
Αυτό το θλιβερό γεγονός σημάδεψε τη ζωή της, η πίκρα και οι στεναγμοί δεν σταμάτησαν μέχρι που τη κατέβαλαν.
Η Λόλα έπεσε στο κρεβάτι κατάκοιτη και η φροντίδα έπεσε στα χέρια των κοριτσιών της που στάθηκαν ακοίμητοι φρουροί φροντίζοντάς την όλα τα εικοσιτετράωρα για 3 χρόνια ώσπου ήλθε το μοιραίο.
Η Λόλα αφού πέρασε από το μαρτύριο της ορφάνιας, το πόνο από το χαμό του άνδρα της, αναπαύεται εκεί όπου πόνος, θλίψη και στεναγμός δεν υπάρχουν.
Αγαπημένη μας μάνα, πορέψου τη μακαρία οδό για να συναντήσεις εκεί κι άλλα αγαπημένα σου πρόσωπα και να ανταμώσεις με τον άνδρα σου που είχες χάσει πριν από 15 χρόνια.
Εμείς θα θυμόμαστε πάντα τη γλυκιά μορφή σου.
Οι κόρες σου
Ελένη, Μαρία και Ευτυχία
ΥΓ: Η τελευταία σου επιθυμία ήταν το τραγούδι «Μένα μου το παν δυο πουλιά». Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα στα μάτια μας. Δώσε χαιρετισμούς στον πατέρα μας που θα τον συναντήσεις εκεί ψηλά. Στο αφιερώνουμε μάνα. Καλό σου ταξίδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο