Η
γη είχε στερέψει πια στον κάμπο της Χρυσοβίτσας Ξηρομέρου. Είναι κατακαλόκαιρο και το ΤΟΕΒ σταμάτησε να λειτουργεί.
Το πουλί διψά, ο
καύσωνας έχει στεγνώσει τα νερά κι έχει σκαρφαλώσει στους σωλήνες ποτίσματος του ΤΟΕΒ ψάχνοντας μάταια βέβαια για λίγες σταγόνες
νερού.
Τα
χιλιάδες πανέμορφα πουλιά πετούν εδώ κι εκεί σαν χαμένα και εξουθενωμένα, ψάχνοντας
εναγωνίως για λίγο δροσερό νερό, προκειμένου να σωθούν από τον καύσωνα.
Το
νερό, το ευλογημένο νερό χάνεται… τα πουλιά διψούν… και θυμηθήκαμε τον Ποιητή Μ. Κατσαρό που προτρέπει: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία…»!
PHOTOTSELIOS...