εξώφυλλο: Η. Κουτσούκος
η πρώτη στροφή από το ποίημα ΚΟΡΑΚΙ
1
Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—
Only this and nothing more.”
Μία φορά, αργά πολύ, κοντά στο μεσονύχτι
που ’χε, το μελαγχολικό, ρίξει, η βραδιά, το δίχτυ
ένα βιβλίο σπάνιο στα χέρια μου κρατούσα
γνώσεις παλιές, αλλόκοτες, άγνωστες μελετούσα.
Κι ως ήμουνα κατάκοπος και μισοκοιμισμένος
ριγμένος σ’ έναν καναπέ σε σκέψεις βυθισμένος
ξάφνου μου εφάνη, υπόκωφο, πως άκουσα ένα κρότο
χτύπο απαλό, διακριτικό στης πόρτας μου το ρόπτρο.
Και σκέφτηκα όπως σκέφτεται τέτοιων θορύβων δέκτης
μουρμούρισα από μέσα μου: ¨θα είναι επισκέπτης¨.
Αυτό μόνο μουρμούρισα, αυτό και τίποτε άλλο.
η πρώτη στροφή από το ποίημα ΛΕΝΩΡΑ
Edgar Allan Poe
Ah, broken is the golden bowl! the spirit flown forever!
Let the bell toll! -a saintly soul floats on the Stygian river -
And, Guy De Vere, hast thou no tear? -weep now or never more!
See! on yon drear and rigid bier low lies thy love, Lenore!
Come! let the burial rite be read -the funeral song be sung! -
An anthem for the queenliest dead that ever died so young -
A dirge for her, the doubly dead in that she died so young.
Έσπασε η κούπα, αλίμονο, η χρυσοσμιλεμένη∙
άνοιξε τα φτερά η ψυχή -είναι η πνοή σβησμένη-
Τώρα η καμπάνα του ναού λυπητερά ας χτυπήσει
για της Στυγός τον ποταμό, έχει η ψυχή κινήσει.
Ε! Γκυ Ντε Βηρ εσύ δεν κλαις, για δάκρια είναι η ώρα
ή κλάψε τώρα ή ποτέ, κοίταξε τη Λενώρα
η αγάπη σου σε ένα φριχτό φέρετρο ξαπλωμένη.
Εμπρός οι ύμνοι ας διαβαστούν οι καθιερωμένοι∙
όλοι οι νεκρώσιμοι ψαλμοί κι οι επιτάφιοι θρήνοι
γιατί βασιλικές τιμές αρμόζουνε σ’ εκείνη
που της ζωής της σίγησε πρόωρα το ρολόι
πόνος διπλός, διπλές ωδές, διπλό το μοιρολόι.
arisbitsoris.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο