Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη
Χτες, μετά από μια κουραστική μέρα, κάθισα στον καναπέ μου χαλαρώνοντας μ’ ένα καφέ και γλυκό του κουταλιού στο δίσκο.
Άνοιξα και την τηλεόραση να ενημερωθώ. Είμαστε σε περίοδο προεκλογική …
Το θέμα βέβαια που «παίζει» σ’ όλα τα κανάλια είναι οι πρόσφυγες και οι
μετανάστες…
Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ της εικόνας του μικρού Αϊλάν που “κοιμάται
εν ειρήνη” εκεί στης Αλικαρνασσού την ακτή…
Και ενώ γεύομαι το γλυκό σταφύλι και τη μοσχοβολιά του καφέ στο φλιτζάνι
δίπλα μου, κοκαλώνω ξαφνικά στη θέα μιας εικόνας που κυλάει στην οθόνη:
Μια εικόνα «κλωτσιά στο στομάχι» κι απόψε!
Μια εικονολήπτρια, σε ουγγρικό κανάλι νομίζω, βάζει τρικλοποδιά σε ένα μετανάστη που τρέχει με ένα παιδί στην αγκαλιά του! Ο μετανάστης κυλάει στη γη με το παιδί σφιχταγκαλιασμένο πάνω του!
Εκείνη τραβάει τα πλάνα της! Είναι σε ώρα υπηρεσίας…
Πετάγομαι σοκαρισμένη πάνω. Κλείνω την τηλεόραση και αναρωτιέμαι τι να
κάνω;
Ως μάνα, ως Ελληνίδα, ως Ευρωπαία, ως Άνθρωπος!
Παίρνω από τη βιβλιοθήκη στα τρεμάμενα χέρια μου το ωραίο ποίημα του Τάσου
Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος».
Και αρχίζω να το διαβάζω
μεγαλόφωνα:
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
Για την ειρήνη και για το δίκαιο…
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις τα χείλια
σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες- μα
ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα’ναι μια πετριά
Στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την
αδικία
Και πρόσεξε: μην ξεχαστείς ούτε στιγμή
Έτσι, λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
Αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την
ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
Μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
Αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του
πολέμου
Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να
ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα, θα γίνουν
στάχτη
κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
[…]
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε
σκοτώνει
Εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών
ανθρώπων
Που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Σε ποιους απευθύνεται η κυρία;;
ΑπάντησηΔιαγραφή΄διαβασες, αν και δεν έκανες τίποτα, κι έδιωξες τις ενοχές σου... Εμείς οι άλλοι όμως τι φταίμε που πάτε να μας φορτώσετε τα κακά όλης της υφηλίου, χωρίς να φταίμε σε τίποτα . Ο κανόνας πάντως είναι πως, για τον καθένα, κυρίως φταίει ο ίδιος για τα χάλια του και καμμια φορά η κακή του μοίρα... Μας αηδίασε η υποκριτική σας λύπηση, εσείς που δεν φυσάτε στο μάτι του άλλου... εαυτούληδες που σας πήρε δήθεν ο πόνος
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΥΠΕΡ ΒΟΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ?ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΙΧΡΟΝΟ Η ΦΩΤΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΤ
ΑπάντησηΔιαγραφήοποιος εχει βολευτη στον καναπε μπορει να σκεφτεται ετσι.οταν ομως εχεις ο ιδιος προβλημα επιβιοσης κυτας τον εαυτοσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη κι αν είναι σκηνοθετημένη η φωτογραφία...πολλά παιδάκια και οχι μόνο,πνίγηκαν σε μια προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε άνθρωποι με συναισθήματα και συγκινούμαστε απο τέτοια γεγονότα.
Και οι δικοί μας πρόγονοι(1922) έζησαν το δράμα της προσφυγιάς
Ας μην το ξεχνάμε...
Κυρία Αγγέλη στέλνετε ενα μήνυμα ανθρωπιάς.
Ας το λάβουν οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!!!