Μάρτυρας Δολοφονίας!

Από τον Δημήτρη Αρβανίτη

       Ο  ήλιος μετά από μια καυτή  ημέρα έγερνε  κουρασμένος, να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της δύσης,  αφήνοντας πίσω του τα τελευταία και πιο όμορφα χρώματα του, πορτοκαλί, μοβ, κόκκινο της φωτιάς, αποχαιρετώντας γλυκά τα ζωντανά της γης. 

      Η θάλασσα δίπλα μου, διάφανη, γαλαζοπράσινη, ελληνική, μου κρατούσε συντροφιά με  μικρά μουσικά κυματάκια. 

     Οι επισκέπτες της μικρής παραλίας "Ομπρογιαλός" Χανίων είχαν αποχωρήσει, άλλωστε δε μάζευε και πολύ κόσμο αφού δεν ήταν  οργανωμένη  αλλά και σχετικά μακριά από κατοικημένους τόπους βρισκόταν. Από πάνω ακριβώς, με κάποια υψομετρική διαφορά ένα παραδοσιακό καφενεδάκι με  σκιά από αμπέλια, τέσσερα – πέντε   μπλε, στρογγυλά μεταλλικά τραπεζάκια παλαιού τύπου  και καμιά δεκαπενταριά ψάθινες καρέκλες......

      Ούτε που είχα καταλάβει πως είχε περάσει η ώρα, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, "Η Περαίωση". Ο μετρ του αστυνομικού μυθιστορήματος σε συνεπαίρνει και δε μπορείς να σταματήσεις.

          Ο καφετζής κλασικός κρητικός με μαύρο πουκάμισο και μουστάκι ασχολιόταν με την αποκατάσταση του καφενείου και τη προετοιμασία της επόμενης μέρας όταν ένα  ασπρόμαυρο σμαρτάκι σταμάτησε δίπλα και μια ωραιότατη κυρία βγήκε απ αυτό. 

      Κάθισε και παρακάλεσε για έναν ελληνικό καφέ. Σηκώθηκε σχεδόν αμέσως, άναψε τσιγάρο και άρχισε να καπνίζει ανήσυχα. Δε φαινόταν πάνω από τριανταπέντε, εντυπωσιακή, με ένα γλυκό κόκκινο φόρεμα να χαϊδεύει το ψηλόλιγνο σώμα της και το καστανόξανθο μαλλί της κοντό και χτενισμένο στη μια μεριά. 
      Όπως κοίταζε το κρητικό πέλαγος, με τη πλάτη σε μένα,  η σιλουέτα της προβάλλονταν στο φόντο των μεταβαλλόμενων χρωμάτων και δημιουργούσε μιαν  εξαιρετικής ομορφιάς εικόνα. Η γυναίκα αυτή έμοιαζε εκπληκτικά στη θεϊκή ηθοποιό Σαρλότ Ράμπλινγκ στα χρόνια της νιότης της.

       Δεν πέρασαν πέντε λεπτά κι ένα πολυτελές τζιπ έκανε την εμφάνισή του. Ο  αθλητικός τύπος που κατέβηκε, μαυρισμένος με καλοχτενισμένο μαλλί και άσπρα λινά ρούχα, πλησίασε τη γυναίκα  κι αυτή χώθηκε στην αγκαλιά του κι άρχισε να κλαίει.  Από τη θέση που βρισκόμουν μπορούσα να βλέπω καθαρά  και να ακούω τα πάντα χωρίς να γίνομαι αντιληπτός: 

-"Τι συμβαίνει Χριστίνα γιατί αυτή η ριψοκίνδυνη συνάντηση; Είχαμε πει να αποφύγουμε τις επαφές μέχρι την αναχώρηση, άλλωστε δυο βδομάδες έμειναν".

-''Ναι Μιχάλη, όμως φοβάμαι. Νομίζω ότι ο Φραντζ κάτι έχει καταλάβει κι είναι όλο υπονοούμενα τον τελευταίο καιρό. Φοβάμαι αγάπη μου, μη κάνει κακό στα παιδιά. Είναι φορές που η βιαιότητα του με τρομάζει. Ας φύγουμε αύριο, μεθαύριο, μη το καθυστερούμε σε παρακαλώ".

-"Μα δε γίνεται Χριστινάκι. Όλα είναι προγραμματισμένα, αεροπορικά εισιτήρια, διαμονή στη Θεσσαλονίκη, κλείσιμο υποχρεώσεων στα Χανιά για τις 30 Ιουνίου, δε γίνεται να αλλάξουν. Ηρέμησε σε παρακαλώ, όλα θα πάνε καλά''.

     Ο καφετζής έφερε δύο ελληνικούς και ρώτησε αν χρειάζονταν κάτι, αφού αυτός θα έφευγε για το χωριό του. Τον πλήρωσαν ευχαριστώντας τον για τους καφέδες και τη κράτησε στην αγκαλιά του, δίνοντας τρυφερά φιλιά και  ψιθυρίζοντας της λόγια αγάπης. Μετά από λίγο φάνηκε πιο ήρεμη, σίγουρα κι η αγκάλη και τα ερωτόλογα του Μιχαλιού παίξαν το ρόλο τους

      Στα 10-15 λεπτά του είπε ότι πρέπει να φύγει, δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Τον έσφιξε με πάθος στην αγκαλιά της και  έτρεξε στο σμαρτάκι της που περίμενε ανήσυχο κι αυτό, όπως η κυρά του.

      Μόλις είχε χαθεί το αμάξι κι ο Μιχαλιός σηκώθηκε να φύγει κι αυτός. Όμως τελείως αιφνιδιαστικά ένας γιγαντόσωμος άντρας πετάχτηκε από τους θάμνους δίπλα. Ο Μιχάλης τρόμαξε και κάθισε ξανά στη καρέκλα. Ο γίγαντας ήταν κοντά στα πενήντα, ξανθός, με περιποιημένο γενάκι  κάθισε χωρίς να ζητήσει άδεια και του είπε:

-"Είμαι ο Φράντζ, ο άντρας της Χριστίνας, θέλω να μιλήσουμε" 

-"Μα τι λέτε κύριε, δεν σας καταλαβαίνω;"

-"Άκου φίλε δεν ωφελεί, τα ξέρω όλα. Ένα τρίμηνο σας παρακολουθούσε ο ντετέκτιβ που είχα βάλει. Έχω και τις αποδείξεις, ξέρω τα πάντα για τη σχέση σας".

-"Λοιπόν, τι θες από μένα;" ρώτησε ο Μιχάλης,

-"Τη γυναίκα μου θέλω.." είπε κοφτά ο Φράντζ.

Ο Μιχάλης σηκώθηκε όρθιος "Αφού τα ξέρεις όλα, τότε θα ξέρεις ότι αγαπιόμαστε πραγματικά, άρα αυτό δε μπορεί να γίνει"

-"Άκουσε να δεις νεαρέ, εγκατέλειψα τη Γερμανία πριν δέκα χρόνια, αφήνοντας πίσω μου μια άλλη οικογένεια και μια λαμπρή καριέρα στις τράπεζες, επιλέγοντας τον έρωτα της Χριστίνας και νομίζεις ότι τώρα θα παραδοθώ έτσι εύκολα; Θα κάνω τα πάντα να μη τη χάσω!".
     Είχε σηκωθεί όρθιος και φαινόταν θεόρατος. Έφερνε λίγο  σ΄ εκείνο το θηριώδη  σέντερ φορ της Γερμανίας το 1980, Χρούμπες, Χορστ Χρούμπες αν δεν απατώμαι το όνομά του

-"Καλά κάνε ότι νομίζεις"

-"Προσφέρω ένα εκατομμύριο ευρώ"

-"Μάλλον Γερμανέ δεν το έχεις καταλάβει. Η Χριστίνα κι εγώ θα παντρευτούμε. Σε δύο βδομάδες φεύγουμε απ τα Χανιά. Τελείωσε". 

       Αχ ρε Μιχαλιό ήταν ανάγκη να το αποκαλύψεις αυτό; Το θεριό σαν να λύγισε κάθισε στη καρέκλα κι έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του. Έψαξε  στη τσάντα του κι αντί για αναπτήρα, έβγαλε ένα πιστόλι, πριν προλάβει να αντιδράσει ο Μιχαλιός του έριξε δύο σφαίρες στο κεφάλι σχεδόν εξ επαφής. 

     -''Πιάστε τον ούρλιαξα και πετάχτηκα απ τη θέση μου, δολοφόνος, πιάστε τον...". Κοίταξα γύρω μου μούσκεμα στον ιδρώτα, στο δωμάτιο μου στην Αθήνα βρισκόμουν. Όνειρο ήταν ευτυχώς μονολόγησα. Κοίταξα την ώρα πέντε το πρωί ήταν και δίπλα   ανοιχτό το βιβλίο του Μάρκαρη με τα εγκλήματα και τον Αστυνόμο Χαρίτο.    Μάλλον αυτό μ επηρέασε κι έβλεπα φόνους στα όνειρα μου είπα. Αν και δε βλέπω συχνά όνειρα... Έπεσα και προσπάθησα να κοιμηθώ...

          Την άλλη μέρα όλο το πρωί το έφαγα στην εφορία, για μια επιστροφή φόρου με βασάνισαν κανονικά, με στείλαν και στον Δήμο Λαμιαίων να πληρώσω μια κλήση, 400  ευρώ, ληστεία κανονική και μετά να μου τα δώσουν αφού κρατήσουν  όμως και το ΦΑΚ (Φόρο Ακινήτου, όχι η αγγλική λέξη)  άλλα 400 ευρώ,  λίγο ακόμα και θα πλήρωνα κιόλας για επιστροφή...

       Το απόγευμα αναπλήρωσα τον προβληματικό νυχτερινό ύπνο και τα βασανιστήρια της εφορίας με μια δίωρη σιέστα και όπως κάθε βράδυ που είμαι σπίτι μου στήθηκα στη τηλεόραση για το δελτίο των οχτώ και το καρέ της έγκυρης ενημέρωσης, Τρέμη, Τσίμας, Πρετεντέρης, Καψής. 
    Τελείωσαν τις αντικειμενικές ειδήσεις και τις περισπούδαστες αναλύσεις κι ετοιμαζόμουν να αλλάξω κανάλι όταν η μικρή μου κόρη η Νικόλ διέκοψε τη σειρά των ενεργειών μου ρωτώντας: "Μπαμπά βρήκα μια ντραμς Γιαμάχα, καταπληκτική και πολύ φτηνή, τριακόσια μόνο ευρώ, θα μου τη πάρεις;". Κάτι πήγα να της πω για τη κρίση και τα πολλά έξοδα όταν άκουσα τη Τρέμη να λέει: 

        "Στυγερό έγκλημα στα Χανιά, νεκρός βρέθηκε με δύο σφαίρες στο κεφάλι ο Μιχάλης Παπαδάκης στη παραλία "Ομπρογιαλός" των Χανίων. Το άτυχο θύμα βρήκε ο ιδιοκτήτης του καφενείου  της παραλίας, στις πέντε το πρωί, στην αυλή του καφενείου. Η αστυνομία αναζητεί σαν ύποπτη του φόνου μια μυστηριώδη γυναίκα που σύμφωνα με τη μαρτυρία του ιδιοκτήτη του καφέ ήταν μαζί του χτες κατά τις επτά, ώρα που η αστυνομία εκτιμά ότι έγινε ο φόνος"

-"Οχι βρε ηλίθιοι λάθος ο Χρούμπες είναι ο δολοφόνος" φώναξα, προκαλώντας την έκπληξη της Νικόλ: -"Μπαμπά, πας καλά τι λες;". -"Τίποτα παιδί μου, μια ατάκα από ένα φιλμ θυμήθηκα"...

        Είναι σίγουρα ο φόνος που ονειρεύτηκα, ήμουν εκεί,  δε ξέρω πως, αλλά ήμουν εκεί, τι κάνουμε τώρα; Να πάω στην αστυνομία και να τους πω καλησπέρα σας, ονειρεύτηκα τον δολοφόνο; Θα μου πουν καλώς τον αλλά έλα καλύτερα  αύριο που θα είναι κι ο ψυχίατρος εδώ... Τις σκέψεις μου διέκοψε πάλι η μικρή: 

-"Μπαμπά θα πάρουμε τηλέφωνο να κλείσουμε τη ντραμς;"

Μα βέβαια πως δεν το σκέφτηκα θα πάρω τηλέφωνο. "Καλά θα δούμε πως θα είναι τα οικονομικά μας τις επόμενες μέρες" απάντησα στη μικρή που συνέχισε να γκρινιάζει ενώ εγώ βγήκα στο μπαλκόνι.


       Βρήκα στο διαδίκτυο το τηλέφωνο της ασφάλειας Χανίων  και τηλεφώνησα αμέσως:

-"Ναι παρακαλώ, ασφάλεια Χανίων;"

 -''Τον Αστυνόμο Χαρίτο θέλω'' είπα  συγχέοντας τον ήρωα του Μάρκαρη με τη πραγματικότητα

-"Με δουλεύετε κύριε;" είπε η φωνή και μου τόκλεισε στα μούτρα. Δίκαια βέβαια, άκου αστυνόμος Χαρίτος...

Ξαναπήρα αλλάζοντας ελαφρά τη φωνή μου, μη με διαολοστείλει ο τύπος

-"Ναι παρακαλώ μια πληροφορία για τον φόνο του Παπαδάκη θέλω να δώσω, μου δίνετε τον αστυνόμο;"

-"Ναι περιμένετε ένα λεπτό".

-"Λέγετε παρακαλώ"

-"Ο δολοφόνος του Παπαδάκη είναι Γερμανός, τον λένε Φραντζ κι είναι παντρεμένος με τη Χριστίνα που έχει ένα ασπρόμαυρο σμαρτ και μένουν στα Χανιά!"

Το έκλεισα αμέσως πριν πάρω απάντηση

Τώρα ας δουλέψουν να βρουν τον Χρούμπες σκέφτηκα 

Τρεις μέρες μετά διάβαζα στα "ΝΕΑ":

''Εξιχνιάστηκε η δολοφονία του Μιχάλη Παπαδάκη απ τα Χανιά. Δολοφόνος ο Φράντζ Στούπελ, Γερμανός υπήκοος παντρεμένος στα Χανιά. Το θύμα διατηρούσε σχέσεις με τη γυναίκα του Στούπελ. Η αστυνομία οδηγήθηκε στα ίχνη του  δολοφόνου μετά από μυστηριώδες ανώνυμο τηλεφώνημα".

     Χαμογελώντας ευχαριστημένος για τη μαρτυρία μου στο φόνο, γύρισα στη Νικόλ  και ρώτησα: 

  "Πως το είπες το μοντέλο της ντραμς που θέλεις να αγοράσουμε;"

Από την αδημοσίευτη συλλογή διηγημάτων  ΄΄Άλαλα τα χείλη των ασεβών΄΄

http://www.arvanitisdimi.blogspot.gr/