Παγκόσμια κρίση του Καπιταλισμού και Ελληνική κρίση

Από τον  Φωτάκη Βασίλειο*

      Το 1857 είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ο καπιταλισμός ως σύστημα διέρχεται κρίση. Ακολούθησαν το κραχ του 1929, η παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση του 1973 και τέλος η σημερινή, που αποτελεί συνέχεια και συνέπεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2009 η οποία στη συνέχεια όπως διαπιστώνουμε εξελίχθηκε σε δημοσιονομική και φυσικά τα αίτια και τις αφορμές της ειδικοί τις αναλύουν σε μια σειρά χρηματιστηριακών κρίσεων που προηγήθηκαν....

    Απαρχή, το 1987, με την κρίση του Αμερικανικού χρηματιστηρίου και εν συνεχεία βιώσαμε την νομισματική Μεξικανική κρίση , την Ασιατική κρίση, την Ρωσική , της Αργεντινής.

     Θεώρησα σημαντική αυτή την σύντομη περιγραφή και αναφορά με μοναδικό σκοπό να φανερωθεί ότι στον καπιταλισμό μόνιμες κρίσεις δεν υπάρχουν, αργά ή γρήγορα ξεπερνιούνται. Φυσικά υπάρχει κόστος και καταγράφονται στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας συνέπειες, μακροπρόθεσμα .

     Όμως σε αυτό το πλαίσιο όπως πολλές φορές έχουμε διαπιστώσει ενισχύεται η εξίσωση ή θεωρία του χάους όπου αρκεί «το φτερούγισμα μια πεταλούδας στο χρηματιστήριο του Χονγκ - Κονγκ ώστε να προκαλέσει τυφώνες και καταστροφές στη Γουόλ Στριτ». Ως ένα τέτοιο φτερούγισμα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την εμπλοκή της χώρας μας στη δίνη αυτής της κρίσης. Όσοι λοιπόν αναγίγνωσκαν τα σημάδια αυτά ως την αρχή της καπιταλιστικής κατάρρευσης γρήγορα διαψεύστηκαν.

     Το καπιταλιστικό σύστημα εξήλθε πάντα εξαιρετικά ενισχυμένο, κάτι το οποίο διαπίστωσε άλλωστε και ο μεγάλος πολέμιος του, ο Καρλ Μαρξ, όπου στο έργο του το Κεφάλαιο, διαχωρίστηκε πλήρως από την ιδέα της τελικής κρίσης του Καπιταλισμού.

    Μια άλλη ιστορικά διαπίστωση είναι  ότι, όταν στην οικονομία βιώνουμε βίαιες συγκρούσεις είναι η πολιτική (οι) αυτή (οι) που πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να αποκαθιστά τις ισορροπίες. Αυτός είναι ο λόγος όπου πολλοί (μέσα σε αυτούς και ο γράφων) εξ αρχής αναφερθήκαμε ότι η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική.

    Αλλοίμονο φυσικά, δεν προσπαθώ μέσα από δω να εξαγνίσω τον καπιταλισμό, ή να εναχθώ σε θεματοφύλακας του, οι κρίσεις αυτές άλλωστε οδήγησαν και οδηγούν σε διαδικασίες τεράστιας φτωχοποίησης ακόμα και ολόκληρους λαούς. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως διεθνείς εκθέσεις  που αποδεικνύουν ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε καλλίτερο επίπεδο αναλογικά με πριν όσο αφορά το ΑΕΠ και τους δείκτες προόδου του κόσμου (SOFI) του ΟΗΕ. Η ανθεκτικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι ο  καπιταλισμός ως σύστημα έχει ως βασική του αρχή την αυτορρύθμιση. Έτσι λειτουργώντας πάντα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και όντας πιο κοντά στα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, οριοθετώντας πάντα με σαφήνεια το πλαίσιο λειτουργίας κατά το πώς θέλουμε το κράτος και συνυπολογίζοντας τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν ένα λαό, επιτυγχάνουμε την επιθυμητή σύγκλιση.

      Το αναφέρω γιατί πολλοί θεώρησαν (Αριστεροί) ότι ο Καπιταλισμός ευθύνεται για την κρίση. Προσπαθώντας να βρουν δικαίωση για ένα σύστημα απολίθωμα πλέον (Κομμουνισμός) που έχει καταρρεύσει βλέποντας το ως ευκαιρία να ρεφάρουν.

      Ο Καπιταλισμός έως σήμερα από όλες τις κρίσεις διήρχετο πιο ισχυρός έτσι θα συμβεί και τώρα, εάν δε, είχαν αφήσει το σύστημα να αυτορρυθμιστεί και δεν υπήρχαν «σωτήριες» επεμβάσεις του πολιτικού συστήματος ενισχύοντας κυρίως Τράπεζες (αν όχι μόνο) και διοχέτευαν στην  πραγματική οικονομία τα Δίς ήδη η ωμή κρατική παρέμβαση που επιχείρησαν τόσο οι Ευρωπαίοι (Ε.Ε) όσο και οι Έλληνες (Κυβέρνηση) δεν θα  είχε ως αποτέλεσμα ένα φαύλο κύκλο και μια διαρκή ύφεση

    Σε αυτό που βιώνουμε όμως δεν ευθύνεται ο Καπιταλισμός , απλά κάποιοι προσπάθησαν βλακωδώς να καταδικάσουν ολόκληρους λαούς εμμένοντας σε λογικές φαντάσματα. Επιχειρώντας,   ωιμέ ,να επαναφέρουν ακόμα και τα κρατικά μονοπώλια. Κενά ο Καπιταλισμός δεν δέχεται ως σύστημα, είναι από τις βασικές του αρχές, για αυτό και αντέχει, επειδή αυτορρυθμίζεται .

    Σκιαγραφώντας λοιπόν την κρίση του παγκόσμιου Καπιταλισμού διαβλέπουμε και τα αίτια της Ελληνικής κρίσης, τα οποία συνεπικουρούμενα και από την έλλειψη σοβαρών θεσμών και μηχανισμών κατέστησε τη χώρα μας αδύναμο κρίκο.

    Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί στη χώρα είναι  η χρεωκοπία, ακόμα και αν λέγεται επιλεκτική ή οργανωμένη, ενώ ταυτόχρονα οφείλουμε να επιδιώξουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Οι δε ηγέτες πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι όσο αργεί η λύση τόσο πιο «ακριβή» και «σκληρή» θα είναι και τόσο πιο βάναυση  η εφαρμογή των μέτρων που θα χρειάζονται για τους λαούς.

(*Φωτάκης Βασίλειος μέλος Κεντρικής Επιτροπής Δημοκρατικής Συμμαχίας)