Υπάρχουν μερικοί σπουδαίοι άνθρωποι που τους γνωρίζουν μόνο οι τοπικές κοινωνίες. Ένας τέτοιος σπάνιος άνθρωπος ήταν η Κούλα Μαύριακα. Η γνωστή σε όλους Θεία Κούλα που έφυγε πλήρης ημερών. «Θα φύγεις εκατό χρονών» της έλεγα, «για να μην σε κλάψουμε» και τα προσέγγισε.......
Κλαίμε όμως! Όχι που έφυγε, αλλά την πονεμένη ζωή της. Είναι λίγο ν’ αποκαλείς Θεία μια γυναίκα που δεν ήταν η βιολογική σου μητέρα, αλλά ήταν μάνα σου! Γιατί όταν ζεις μ’ έναν άνθρωπο τα πιο ευαίσθητα χρόνια της ζωής σου (12-18) σε διαμορφώνει. Μια γυναίκα βαθιά δημοκρατική, εργατική, δυναμική, έντιμη, ειλικρινής, φιλότιμη, πονετική, με αίσθηση του καθήκοντος και της προσφοράς. Η αγάπη για το ωραίο την έκανε συλλέκτη παλιών ωραίων αντικειμένων. Όσοι γεύτηκαν τα γλυκά της στο Ζαχαροπλαστείο του Λιμανιού, που χωρίς τις μεταγενέστερες ευκολίες παρασκεύαζε, θα τα θυμούνται για πάντα. Αλλά κυρίως θα τη θυμούνται για τον καλό λόγο που είχε για τον καθένα, τον παρήγορο λόγο, τον συμπονετικό στη δύσκολη στιγμή, για τη φύλαξη των μυστικών που της εμπιστεύονταν.
Πολλοί της χρωστούν πολλά, γιατί την κακή στιγμή τους έσωζε απ’ τις κακοτοπιές, τους παρότρυνε να σώσουν τα σπίτια τους, τον γάμο τους, την επιχείρησή τους, να μην εγκαταλείψουν τη μάνα τους, τα παιδιά τους, το χωριό τους. Πολλά παιδιά από τα γύρω χωριά έζησαν στο σπίτι της, είτε ως νοικάρηδες είτε ως οικότροφοι, για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο. Όλα τα φρόντιζε σαν μάνα και όχι σαν ιδιοκτήτης. Γι’ αυτό και όλα τη λάτρεψαν. Αν όχι τότε, μεταγενέστερα, όταν γνωρίζεις τη ζωή και τους ανθρώπους και ξεχωρίζεις την «ήρα από το στάρι».
Αν στα νιάτα της υπήρχε σύλλογος γυναικών Αστακού, σίγουρα θα ήταν Πρόεδρός του για πολλά χρόνια, γιατί είχε να τους διδάξει εργατικότητα, περηφάνια, αλληλεγγύη, προσφορά, να έχουν το δικό τους πορτοφόλι και να μην φοβούνται κανέναν. Γι’ αυτό και αμέτρητοι άνθρωποι την αποχαιρέτησαν συντετριμμένοι. Μια άξια γυναίκα έφυγε, αφήνοντας δύο θυγατέρες που βαδίζουν στα χνάρια της κι έναν γιο-παιδί, που η έγνοια του την κράτησε στη ζωή 98 χρόνια, κι όλοι ανησυχούσαν πως θ’ αποχαιρετήσει τη μανούλα του! Σαν παλληκάρι την αποχαιρέτησε!
Κι εγώ κοιτάζοντας τα πονεμένα χέρια της τα βλέπω υψωμένα να «προστάζουν» ... «Ε, μωρ’ κοπέλες μου δεν θέλω να κλείσει το σπίτι μου, όταν φύγω». Όχι Θειά Κούλα, δεν θα κλείσει, δεν κλείνουν τα σπίτια που σ’ αυτά έζησαν γυναίκες σαν κι εσένα που τίμησαν το φύλο μας. Γιατί αυτό υπήρξες! Μια σπουδαία ΓΥΝΑΙΚΑ σε όλα και απέναντι σε όλους. Φιλώ τα χέρια σου Αρχόντισσα, Αστακιώτισσα Μάνα.
Μαρία Μπαμπάνη
σ. Δικαστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο