Ο ΘΕΡΟΣ

Πηγη : anamnisisethima

Ο θέρος άρχιζε στις αρχές Ιουνίου.Καμιά φορά,ανάλογα με τον καιρό,και στα τέλη Μαΐου.

Στο θέρο πήγαιναν όλοι,άντρες και γυναίκες,μικροί και μεγάλοι.......

Διαβάστε περισσότερα »

Ο καθένας βοηθούσε με τον τρόπο του. Κινούσαν πολύ πρωί και μόλις έφεγγε η μέρα,άρχιζαν τη δουλειά με τα δρεπάνια τους που είχαν πριν φροντίσει να τα καλοακονίσουν με τη λίμα για να μη «στομώνουν».

Η δουλειά γινόταν με σβελτοσύνη και επιτηδειότητα.

Στα πλαερά χωράφια η δουλειά δεν ήταν και τόσο κουραστική, αλλά στα πεδινά,που τα σπαρτά ήταν ψηλόκορμα και πυκνά,οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Απαραίτητα οι θεριστάδες σκέπαζαν το κεφάλι τους να μην τους ζαλίσει ο πυρωμένος ήλιος,παλιότερα με τα πάνινα μαντήλια τους,και κατοπινά με ψάθες.

Όσο για τις γυναίκες προτιμούσαν τα άσπρα ψιλά μαντήλια.Ο ιδρώτας στάλαζε από παντού.

Ο θεριστής έκοβε με το δρεπάνι,όσο έπιανε η φούχτα του,ένα μικρό δηλ. χερόβολο που,θερίζοντάς το,το έριχνε δίπλα του.

Πίσω του ερχόταν άλλος,που μάζευε τα μικροχερόβολα και τα ‘κανε μεγαλύτερα,δένοντάς τα με σκοινί που σχημάτιζε με θερισμένες καλαμιές.

Κατά το δειλινό,μόλις δρόσιζε,ένας άντρας έβγανε δέσεις,δηλ.σκοινιά από καλαμιές,κι έκανε τα χερόβολα δεμάτια.

Στο κάθε δεμάτι έβανε γύρω στα 15 χερόβολα, ανάλογα.

Το δέσιμο γινόταν σφιχτά και προσεχτικά,γιατί στη μετακίνηση μπορούσε να λυθεί το δεμάτι.

Τέλος τα φόρτωναν στα ζώα,από 4 έως 6 δεμάτια στο καθένα, και τα μεταφέρανε στα αλώνια όπου έστηναν τις αθημωνιές.