Είναι οι εκλογές που ακολουθούν μια ευκαιρία;

Γράφει ο: Ναούμης Νικόλαος

                    Πολιτικός επιστήμονας

                    Naoumis-nikos.gr

      Αφού πλέον το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και η νέα δανειακή σύμβαση που η χώρα μας είχαν ανάγκη έχουν δρομολογηθεί, αυτό που πλέον έχει απομείνει ως άμεση εξέλιξη στον ορίζοντα της πολιτικής ζωής του τόπου, είναι η προκήρυξη των εκλογών....

      Αυτές οι εκλογές, θυμίζουν το γεφύρι της Άρτας… Από βδομάδα σε εβδομάδα, από μήνα σε μήνα και πάει λέγοντας, από την στιγμή της μεγαλύτερης εθνικής ταπείνωσης που η χώρα μας υπέστη, ύστερα από την παράφρονα απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου και των κηπουρών του για δημοψήφισμα, τις κατέστησαν επιβεβλημένες.

          Πολλοί, ουδέτεροι παρατηρητές θα έχουν την εντύπωση, πως είμαστε ένας εκλογολάγνος λαός. Είναι όμως έτσι; Πιστεύω πως όχι. Κανείς δεν έχει την όρεξη κάθε τρεις και λίγο να τρέχει στις κάλπες. Με όλα όσα όμως έχουν γίνει στην πατρίδα μας τα τελευταία δυόμιση χρόνια, αυτή τη στιγμή, οι εκλογές, επιβάλλονται. 

     Επιβάλλονται για πολλούς λόγους. Άλλους σημαντικούς και άλλους, όχι και τόσο. Ο σημαντικότερος όμως λόγος όλων είναι, ότι η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, θεωρώ, θα λειτουργήσει πολύ καταπραϋντικά, για μια κοινωνία βυθισμένη στην κατάθλιψη και στην αβεβαιότητα.

         Πέρα από τις γενικότερες τοποθετήσεις, οι περισσότεροι άνθρωποι πράγματι ανέμεναν και έλπιζαν σε προώθηση αλλαγών στη χώρα μας και, παρασυρμένοι από την ρητορεία του «λεφτά υπάρχουν» και, έδωσαν την ευκαιρία στον πρώην πρωθυπουργό, του fast track, της πράσινης βλακείας, συγνώμη, ανάπτυξης, του ποδηλάτου και της σάουνας, να τολμήσει αυτές τις αλλαγές, για τις οποίες κανείς δεν αρνούνταν την αναγκαιότητά τους, χαρίζοντάς του μια πομπώδη εκλογική νίκη, τον Οκτώβριο του 2009. Από τα πράγματα, όμως φάνηκε πως σκοπός αυτών που προώθησαν τις συγκεκριμένες αλλαγές δεν ήταν να βελτιώσουν τα πράγματα, αλλά να τα  χειροτερέψουν, για λόγους τους οποίους κανείς ακόμα δεν έχει κατανοήσει.

             Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το ζήτημα των μισθών. Πρόβλημα δεν ήταν οι μισθοί γενικά, αλλά η ανισότητα σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Κι όμως, οι... ταγοί (έσωθεν κι έξωθεν) αποφάσισαν οριζόντιες περικοπές. Αντί να περικόψουν, ας πούμε, τους παχυλούς μισθούς ορισμένων... καρεκλοκένταυρων που αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, περίκοψαν ακόμη και τη σύνταξη των 300 ευρώ! 

        Αντί να διαμορφώσουν συνθήκες παραδειγματισμού στην ίδια τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, περικόπτοντας τόσο τους μισθούς, όσο και τον αριθμό των βουλευτών, στρουθοκαμηλίζουν και αερολογούν. Αντί να φροντίσουν για την ανακούφιση των πολιτών, φρόντισαν για την ανακούφιση των... τραπεζών. Αντί να διαμορφώσουν συνθήκες ανάπτυξης, φρόντισαν να μη χαθούν τα λεφτά των δανειστών. Αντί να αναδείξουν τη νεολαία που σπουδάζει, την έριξαν στα τάρταρα.

      Είναι δεδομένο ότι αναξιοκρατία υπήρχε, χειρότερη αναξιοκρατία υπάρχει και, τίποτα δεν μας εγγυάται, ότι κάτι τέτοιο δεν θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μελλοντικά, παρά τα όσα γίνονται γύρω μας και όλοι όσοι λειτουργούν μ’ αυτές τις λογικές, κάνουν τώρα και δεύτερες σκέψεις.

          Ελάχιστη ισηγορία επικρατούσε. Κανένα δικαίωμα λόγου δε δινόταν στο λαό. Αναβάλλαμε τις εκλογές, δηλαδή την καθαρή λαϊκή βούληση, διατυμπανίζαμε δεξιά κι αριστερά ότι ο... λαός δεν καταλαβαίνει και δεν μπορεί να αποφασίσει σωστά (οπότε, κατ’ ουσίαν καταργήσαμε τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού μονάχα οι λίγοι... άριστοι είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν). Η ισονομία ήταν ξένη λέξη, τώρα δεν υπάρχει καν στα λεξικά.

        Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους πιστεύω, ότι οι εκλογές που ακολουθούν, θα δώσουν την μοναδική ευκαιρία στο πολιτικό μας σύστημα, να πάρει μια βαθειά ανάσα. Μια ανάσα, που θα του επιτρέψει, θα του δώσει τον χρόνο ν’ αναθεωρήσει την στρεβλή του πορεία και, μέσα από τις στάχτες του, να φέρει και πάλι την ορθή λογική και το αυτονόητο, στην καθημερινότητά μας.

        Σε διαφορετική περίπτωση, κάθε άλλη παρέκκλιση από αυτό τον δρόμο, πολύ φοβάμαι, θα τινάξει πολύ απότομα και με απρόσμενες συνέπειες, το καπάκι του καζανιού που λέγεται κοινωνία, που εδώ και πολύ καιρό σιγοβράζει στον αέρα.