Γράφει ο: Γεώργιος Παληγεώργος
Κι ως πέραγαν οι γιορτάδες οι δευτερότερες και ζύγωναν τα Χριστούγεννα, ανάκλωθε στη συλλοή της, μπα και φανεί ο ξενιτεμένος… Σαν έπεφτε το σούρουπο, άναβε τη γκαζόλαμπα και διάβαινε μπροστά στη γωνιά του τζακιού, πίστρωνε τη ρόμπα της, λύγαε τα γόνατά της και κάθουνταν … Αυτή κι η φωτιά αντάμα…
Κι έπιανε το πλέξιμο με τις βελόνες, τσουράπια, καμιά φανέλα… Κι η φωτιά στιγμές αχούσε και τραγούδαε, κάτι ήθελε να πει της φαίνουνταν… Κάποιος με μελετάει, σκέφτουνταν τότε η έρμη, ποιος νάναι; αναρωτιόταν μέσα της… Πότε-πότε, να ξεγελάσει την ερμιά της, έριχνε και κάνα κουκούτσι από πορτοκάλι στα κάρβουνα, να ιδεί αν θα σκάσει, να μαντέψει αν θα κάμει σερκό η συγγένισσα, η γειτόνισσα ή η φοράδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο