ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
Γράφει ο Ντίνος Στυλιανός
Οι Ταραντίνοι (οι κάτοικοι του Τάραντα της Ιταλίας) στην Βόνιτσα.
«Ταραντέλα» ή «να σε κλαίν’ εννιά Μαρίες»;
-
Τέτοια ανοιξιάτικη εποχή, σαν ήμασταν παιδιά, τα βράδια τα περνάγαμε κυνηγώντας κωλοφωτιές (πυγολαμπίδες). Παιγνίδι, μάχες στα χωράφια. Τρέξιμο, πηδήματα πάνω από τα χαντάκια , για να μαζευτούν όσες περισσότερες κωλοφωτιές στην χούφτα κάθε παιδιού.......
Πριν την έξοδο στο παιγνίδι, όλοι μας ακούγαμε τη συμβουλή της μάνας που δεν είχε με το «να πάρεις ζακέτα» αλλά με το «προσέξτε πιάνετε μόνο ότι αυτές που πετάνε, τίποτα που να είναι ακίνητο».
Είχαν δίκιο αφού τότε οι «μαρμάγκες» (δηλητηριώδεις αράχνες) ήταν αρκετές και αυτές έμπαιναν στο κυνήγι κωλοφωτιών. Όχι για παιγνίδι αλλά για τροφή.
Βέβαια τα τότε ισχυρά δηλητήρια για τα βαμβάκια (το σιστόξ) και το ράντισμα πετρελαίου για την καταπολέμηση των κουνουπιών, είχαν περιορίσει αρκετά τον πληθυσμό τους. Η προσοχή όμως που δείχναμε ήταν απαραίτητη. Δεν πιάναμε ποτέ μια πυγολαμπίδα που ήταν ακίνητη. Μπορεί μαζί της να πιάναμε και την μαρμάγκα, που θα μας τσιμπούσε.
Παλιότερα που οι μαρμάγκες ήταν σε μεγάλο πλήθος, όχι μόνο στα χωράφια αλλά και μέσα στα σπίτια, τα τσιμπήματα από τις μαρμάγκες ήταν αρκετά. Τότε δεν υπήρχαν τα φάρμακα που υπάρχουν σήμερα και η αντιμετώπιση των συνεπειών από ένα τέτοιο δάγκωμα μπορεί να επέφερε τον θάνατο. Το αντίδοτο για τον πόνο ή και για τον κίνδυνο του θανάτου , ήταν η συνεχής κίνηση του ασθενή.
Στον Τάραντα και γενικότερα στην κάτω Ιταλία, που το κλίμα αλλά και το έδαφος ευνοούσαν την ανάπτυξη του πληθυσμού της Μαρμάγκας (tarantella), η θεραπεία από το δάγκωμα της δηλητηριώδους αράχνης ήταν ο συνεχής χορός με γρήγορο ρυθμό.
Η Βόνιτσα δέχθηκε δύο φορές (και για μεγάλο χρονικό διάστημα) τους Ταραντίνους.
Η πρώτη ήταν τον 14ο αιώνα , όταν ο Νικηφόρος Δούκας Κομνηνός παντρεύει την κόρη του, την Θάμαρ, με τον Φίλιππο Α’ του Τάραντα και δίνει σαν προίκα το κάστρο της Βόνιτσας. Για αυτές τις ιστορικές στιγμές, αναζητήστε στο Ξηρόμερο News, το άρθρο «Η Αγαθή Θάμαρ».
Η δεύτερη φορά , οι Ταραντίνοι, δεν εισήλθαν στην Βόνιτσα ως άρχοντες αλλά ως τεχνίτες επεξεργασίας της γλυκόριζας. Τους έφερε ο Louis Badin, ένας Γάλλος έμπορος που είχε ίδιο εργοστάσιο στον Τάραντα.
Αναλυτικά αυτή την ιστορία θα σας την παραθέτουμε ως να απόσπασμα του βιβλίου «Ρεί» (έκδοση Αμφικτιονίας Ακαρνάνων- συγγραφέας Μπογόρδου Αγγ. , Ντίνος Στ.), σε επόμενο άρθρο.
Παρά την μακρόχρονη διαβίωση των Ταραντίνων στην προ-ενετική αλλά και στην ενετική Βόνιτσα, το έθιμο της Ταραντέλας ως τρόπος γιατρειάς από το τσίμπημα της μαρμάγκας , δεν επεκράτησε.
Η πόλη μας είχε άλλο και μάλλον πιο ισχυρό έθιμο γιατρειάς για όσους τους δάγκωνε η μαρμάγκα. Ήταν το «να σε κλαίν εννιά Μαρίες». Έτσι όποιος είχε δαγκωθεί από την μαρμάγκα, όλη τη μέρα δούλευε έντονα. Έπρεπε το δηλητήριο να βγει από το σώμα του , με την μορφή του ιδρώτα. Το βράδυ που ξάπλωνε δεν έπρεπε να τον πάρει ο ύπνος (έλεγαν ότι δεν έπρεπε το δηλητήριο θα του παγώσει το αίμα). Μαζεύονταν πάνω από το κρεβάτι του εννιά γυναίκες (με όνομα Μαρία, Μαρίκα, Μαριώ κλπ) και τον μοιρολογούσαν για να μην τον πάρει ο βαθύς ύπνος. Όταν ο δυστυχής ασθενής έκλεινε τα μάτια του και έδειχνε ότι έπεφτε στην ακινησία του ύπνου, οι εννιά Μαρίες άρχιζαν τα κλάματα και τα μοιρολόγια, κρατώντας τον ξάγρυπνο. Πολλές φορές τον «σκουντούσαν». Το μαρτύριο της «θεραπείας» κρατούσε μέχρι να μειωθούν τα συμπτώματα της δηλητηρίασης.
Η Βόνιτσα, η πόλη των 18 Εθνοτήτων, επηρεάστηκε αρκετά από τα Έθνη που την διακυβέρνησαν, αλλά εκεί που τα δικά της «έθιμα» (είτε τα αρχικά , είτε αυτά που δέχθηκε από άλλες προγενέστερες εθνότητες) ήταν πιο δυνατά, αυτά κρατήθηκαν ανεπηρέαστα.
Για την Αμφικτιονία Ακαρνάνων
Ο Πρόεδρος Ο Αντιπρόεδρος
Φίλιππος Ντόβας Στυλιανός Ντίνος
Πολύ καλό!!!.ευχαριστούμε πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή