Γ. Βαρεμένος: Η 11η Σεπτεμβρίου, ο Γιάννης, ο Αγ. Δημήτριος και οι Ταλιμπάν

Πρωτοανέβηκα στους δίδυμους πύργους στις αρχές των nineties. Μετά, τους είδα από πάνω πετώντας μ’ ένα ελικόπτερο, χάρη στην φιλοξενία των Κρητικών της Νέας Υόρκης, οι οποίοι με είχαν καλέσει ως ομιλητή στο συνέδριό τους. Αυτό το σύμβολο της δύναμης κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, παρασύροντας στον θάνατο 3.000 ανθρώπους και οι εικόνες συγκλόνισαν και άλλαξαν τον κόσμο.....

Διαβάστε περισσότερα »

Πριν λίγα χρόνια, γνώρισα εκεί δίπλα τον 80χρονο ομογενή Γιάννη, στο εστιατόριο του οποίου έτρωγαν πλέον πρωινό οι εργαζόμενοι στην ανοικοδόμηση των νέων δίδυμων πύργων. Ο Γιάννης, που καταγόταν από ένα χωριό στα σύνορα Αρκαδίας και Λακωνίας και είχε χόμπι του το μπάσκετ, ήταν εκεί, στο μαγαζί του, όταν προσέκρουσαν τα αεροπλάνα. Ο ίδιο χαρακτήρισε θαύμα που πρόλαβε και έκλεισε τα πάντα, μένοντας μέσα και γλυτώνοντας έτσι από τα δηλητηριώδη αέρια.

Πιο πέρα, ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Δημητρίου καταστράφηκε και η ανοικοδόμησή του συνδυάσθηκε με μεγάλα σκάνδαλα, που κλόνισαν την ηθική υπόσταση της Εκκλησίας της Αμερικής.

Δύο χρόνια μετά, και με την ευκαιρία της συμμετοχής μου στην αποστολή Παρατηρητών για τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, πέρασα να δώ τον Γιάννη, το μαγαζί του οποίου είχε όμως κλείσει. Το κτίριο, μου είπαν από το διπλανό ψιλικατζίδικο, θα γκρεμισθεί και θα γίνει ξενοδοχείο. Οι δίδυμοι πύργοι ήταν πλέον δύο μοντέρνα κοινότοπα κτίρια, πάνω από το μνημείο ground zero, ενώ ο μη-εξαιρετέος Καλατράβα είχε στήσει έναν σταθμό σε σχήμα λευκού περιστεριού, που κόστισε 2 δισ. δολλάρια και κάτι ψιλά. Από δίπλα, το θρυλικό κατάστημα Century 21, στο οποίο στρατιές ντόπιων και επισκεπτών έψαχνα “την φτήνεια που τρώει τον παρά” έπεσε, έναν χρόνο μετά, θύμα της χρεωκοπίας μέσα στην καραντίνα, όταν οι ασφαλιστικές εταιρείες αρνήθηκαν ότι η πανδημία είναι λόγος για αποζημιώσεις. Εδώ άλλαξε όλος ο κόσμος, δεν θα άλλαζε η γειτονιά;

Ο μύθος της Νέας Υόρκης και η οικονομία της επλήγησαν για κάμποσα χρόνια, όπως και το άτρωτο της Αμερικής. Παραμένει αλησμόνητη η εικόνα του τρομαγμένου Τζώρτζ Μπους, ο οποίος τελικά φαίνεται ότι άντλησε αυτοπεποίθηση από το στρατιωτικό μπουφάν που του έδωσαν να φορέσει και κήρυξε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, σηματοδοτώντας την έναρξη της εικοσαετούς περιπέτειας στο Αφγανιστάν. Ανακτώντας ο Πρόεδρος την ψυχραιμία του, αντέδρασε ως γνήσιος Τεξανός, παρουσιάζοντας την επικήρυξη του Μπιν Λάντεν: «Καταζητείται νεκρός ή ζωντανός.»

Η ιστορία απέδειξε ότι δεν ήταν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν που οδήγησε στην εξόντωση του Μπιν Λάντεν, ο οποίος παρεπιδημούσε στο κρησφύγετό του στο Πακιστάν. Αντιθέτως, το Αφγανιστάν κατέληξε να γίνει η πιο μακρόχρονη πολεμική περιπέτεια της Αμερικής, με μία ατέλειωτη αιματοχυσία για Αμερικανούς στρατιώτες και αμέτρητους αμάχους, και μία οικονομική αιμορραγία ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων και βάλε.

Το ιστορικό αποτέλεσμα ήταν η άτακτη και δραματική αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από την Καμπούλ, που άφησε πίσω της το Αφγανιστάν στο έλεος της κυριαρχίας των Ταλιμπάν, επισφραγίζοντας την ιστορική ήττα των δυτικών. Ένα ερώτημα πλανάται: μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου και όσων ακολούθησαν στο Ιράκ και αλλού με τον ISIS, τί μορφή θα μπορούσε να πάρει εφεξής η φονταμενταλιστική τρομοκρατία; Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που οι ΗΠΑ αντιπαρατέθηκαν μαζί τους, την έθρεψε και άφησε ευρύ πεδίο στρατολόγησης ανάμεσα σε κοινωνίες με πληγωμένη υπερηφάνεια από την εισβολή και κατοχή ξένων δυνάμεων. Ευχής έργο θα ήταν οι κοινωνίες αυτές, με τον μισό και πλέον πληθυσμό τους να αποτελείται από γυναίκες που σπρώχνονται στο περιθώριο, να οδηγηθούν -μέσα από εσωτερικές διαδικασίες- στην αφύπνιση απέναντι στο σκότος του θρησκευτικού φανατισμού.

ΥΓ: Ένα τελευταίο ερώτημα: Τώρα που ο Μπιν Λάντεν αναπαύεται στον βυθό του κόλπου του Ομάν, ο διάδοχός του στη αρχηγία της Αλ Κάιντα, ο γιατρός Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι, αφανίσθηκε κι αυτός ή χαίρει άκρας υγείας;