Ο Δημήτρης Καρακώστας, με την μεγάλη του επιτυχία στις Πανελλήνιες εξετάσεις, μετά την τραγική απώλεια και των δύο γονιών του, έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ωριμότητας και απαντοχής σε όσους γονατίζουν μπροστά στις αξεπέραστες δυσκολίες και τον άφατο πόνο που επιφυλάσσει μερικές φορές η ζωή σε άγουρες ακόμη ηλικίες.
Σε όσους γνώριζαν τί επιπέδου μαθητής είναι, δεν προκάλεσαν έκπληξη οι επιδόσεις του. Η έκπληξη ήλθε από τα εκκωφαντικά επιφωνήματα θαυμασμού, ακόμη και από τα χείλη του πρωθυπουργού της χώρας.
Καλοδεχούμενα μέν, ανέλπιστα δέ, από την στιγμή που οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι είχαν πετάξει στον κάλαθο της αδιαφορίας, απαξιώνοντας να δώσουν την ελάχιστη εξήγηση, τροπολογία μας για την συμβολική ενίσχυση στις εξετάσεις της προσπάθειας των παιδιών που έχασαν τους γονείς τους μέσα στην πανδημία.
Από αυτή την άποψη, θα έλεγε κανείς ότι, ενώ δεν μπορούμε ακόμη να διαχειρισθούμε τον πόνο και να συμφιλιωθούμε με την απώλεια των δύο αξέχαστων συντρόφων μας και γονέων του Δημήτρη, τώρα έχουμε να διαχειρισθούμε και την …συγκίνηση από τα ανέλπιστα πρωθυπουργικά συγχαρητήρια. Στόχος της τροπολογίας που είχαμε υποβάλει ήταν να ελαφρυνθεί το ψυχολογικό βάρος των παιδιών κάτω από έναν αβάσταχτο πόνο, ώστε να δώσουν την μάχη τους με τα γνωστικά εφόδια που διαθέτουν.
Ο πατέρας του Δημήτρη, ο αξέχαστος Κώστας, μαζί με την μητέρα του, την Νικολίτσα, κατέλιπαν με την απαράμιλλη συνεισφορά τους το δίδαγμα ότι πρέπει να παλεύουμε για το καλό χωρίς να μένουμε στις εντυπώσεις και το θεαθήναι. Έλεγαν ελάχιστα και έπρατταν πολλά, σε μία εποχή όπου κυριαρχεί το φαίνεσθαι εις βάρος της ουσίας. Η επιτυχία του Δημήτρη στις εξετάσεις και το γεγονός ότι ο αδελφός του πήρε το πτυχίο μετά την τραγικά απώλεια των γονιών του, μας διδάσκει ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο / στη χαμένη μας ζωή.»
Από αυτή την άποψη, θα έλεγε κανείς ότι, ενώ δεν μπορούμε ακόμη να διαχειρισθούμε τον πόνο και να συμφιλιωθούμε με την απώλεια των δύο αξέχαστων συντρόφων μας και γονέων του Δημήτρη, τώρα έχουμε να διαχειρισθούμε και την …συγκίνηση από τα ανέλπιστα πρωθυπουργικά συγχαρητήρια. Στόχος της τροπολογίας που είχαμε υποβάλει ήταν να ελαφρυνθεί το ψυχολογικό βάρος των παιδιών κάτω από έναν αβάσταχτο πόνο, ώστε να δώσουν την μάχη τους με τα γνωστικά εφόδια που διαθέτουν.
Ο πατέρας του Δημήτρη, ο αξέχαστος Κώστας, μαζί με την μητέρα του, την Νικολίτσα, κατέλιπαν με την απαράμιλλη συνεισφορά τους το δίδαγμα ότι πρέπει να παλεύουμε για το καλό χωρίς να μένουμε στις εντυπώσεις και το θεαθήναι. Έλεγαν ελάχιστα και έπρατταν πολλά, σε μία εποχή όπου κυριαρχεί το φαίνεσθαι εις βάρος της ουσίας. Η επιτυχία του Δημήτρη στις εξετάσεις και το γεγονός ότι ο αδελφός του πήρε το πτυχίο μετά την τραγικά απώλεια των γονιών του, μας διδάσκει ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο / στη χαμένη μας ζωή.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο