Εκδήλωση τιμής και μνήμης για το Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ, διοργάνωσε η Τομεακή Οργάνωση Λευκάδας του ΚΚΕ, με αφορμή τα 71 χρόνια από την Μάχη της Πούντας, το βράδυ της Κυριακής 17 Ιούνη, στην πλατεία Πάνου Γιαννούλη, στην πόλη της Λευκάδας...............
Στην εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ μίλησε η γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Ευτυχία Καραβασίλη και ακολούθησε στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου η προβολή του ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε».
Η ομιλήτρια αναφέρθηκε στο ιστορικό της ίδρυσης του Αρχηγείου από ομάδες καταδιωκόμενων αγωνιστών, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, της Λευκάδας υπό την αρχηγία του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Πάνου Γιαννούλη και του Ξηρομέρου υπό την αρχηγία του Λάκη Κατσαρού. Οι δυο τους, θα αποτελέσουν αργότερα την διοίκηση του Αρχηγείου Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ, ο πρώτος ως διοικητής και ο δεύτερος ως στρατιωτικός, ενώ ο Κώστας Παπαδόπουλος θα αναλάβει τη θέση του πολιτικού επιτρόπου.
Στην Λευκάδα είχε προηγηθεί τον Απρίλη του 1946 και ενώ η ομάδα των ένοπλων αγωνιστών είχε εμπλακεί ήδη με εκατέρωθεν θύματα σε συγκρούσεις με χωροφύλακες και παρακρατικές ομάδες, συνάντηση του γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Λευκάδας του ΚΚΕ Σπύρου Ντεμίρη (Νίκου) με την ομάδα των αγωνιστών στην θέση Κεραμιδάκι (Γράβαλα) της Νικιάνας, όπου τους γίνεται ενημέρωση για την ανάγκη συγκρότησης τμήματος του ΔΣΕ, ενώ τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου ο Πάνος Γιαννούλης επικοινωνεί με το στέλεχος του ΔΣΕ Γιώργο Γιαννούλη, ο οποίος σε γραπτό του σημείωμα προτρέπει τους καταδιωκόμενους αγωνιστές σε δράση και τους ενημερώνει για την σύνθεση των διοικήσεων και τμημάτων του ΔΣΕ.
Η διεκπεραίωση τελικά της λευκαδίτικης ομάδας στο Ξηρόμερο θα γίνει τον Μάη του 1947. Αφού ενωθεί με τους Ξηρομερίτες αντάρτες θα ιδρύσουν το Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ με απώτερο σκοπό να προωθηθούν στην Ήπειρο και να ενωθούν με τα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού που δρούσαν στην περιοχή.
Ύστερα από διάφορες συγκρούσεις με χωροφύλακες και χίτες στην ευρύτερη περιοχή της Βόνιτσας και του Ξηρομέρου οι αντάρτες για να αποφύγουν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των αντιπάλων, για τους οποίους είχε σημάνει γενικός συναγερμός, θα αναγκαστούν να χωριστούν σε δύο τμήματα.
Το λευκαδίτικο τμήμα θα καταφύγει στην Πούντα του Ακτίου με σκοπό να περάσει ξανά στην Λευκάδα όπου ήξερε καλά τα μέρη και είχε την στήριξη του ντόπιου πληθυσμού. Εκεί εντοπίστηκαν από τους αριθμητικά υπέρτερους αντιπάλους και αναγκάστηκαν να χωριστούν σε μικρές ομάδες και να σκορπιστούν σε διάφορες κατευθύνσεις να να διαφύγουν από τον κλοιό. Στην Μάχη αυτή της Πούντας σκοτώθηκαν αρκετοί μαχητές του ΔΣΕ ενώ την ίδια κατάληξη θα είχε λίγο αργότερο, ύστερα από προδοσία, και ο θρυλικός διοικητής του Αρχηγείου Πάνος Γιαννούλης στην προσπάθειά του να διαφύγει με δύο συναγωνιστές του.
Ως απάνθρωπη πράξη του αντιπάλου έχει μείνει στη μνήμη του λευκαδίτικου λαού ο αποκεφαλισμός εφτά μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που τους κρέμασαν τα κεφάλια στο Πεντοφάναρο της κεντρικής πλατείας της πόλης της Λευκάδας. Οι εφτά αγωνιστές ήταν: Νίκος Γαζής (Παπλογιάννης), Κώστας Ζακυνθινός (Ρέντζος), Γεράσιμος Θερμός (Τιλίλας), Γιάννης Κοντογεώργης (Μπαλέρτας), Ζώης Παπαδόπουλος, Τάσος Θ. Μανωλίτσης (Βρακάς) και Μίνος Παναγιώτης (κομματικός υπεύθυνος από τη Μερόπη Πωγωνίου Ιωαννίνων).
Την ίδια τύχη θα είχε και η 10μελής ομάδα των Ξηρομεριτών μαχητών, που αναγκάστηκε να χωριστεί επίσης σε μικρές ομάδες. Άλλοι σκοτώθηκαν μετά από μάχη και άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Στο κλείσιμο της ομιλίας της η Ε. Καραβασίλη επισήμανε:
«Αναδεικνύουμε το μεγαλείο του ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ, της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στη σύγχρονη εργατική-κομμουνιστική πάλη της ιστορίας μας. Επιθυμούμε να αναδείξουμε τα σύγχρονα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη της ιστορίας μας την περίοδο εκείνη και που μας βοηθάνε για το σχεδιασμό, την οργάνωση και την προετοιμασία για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες απέναντι στους εκμεταλλευτές μας, μέχρι να γίνει η ίδια η εργατική τάξη, ο λαός μας αφέντης».
https://www.902.gr/
Αυτες τις λενε γιορτες ειρήνης, ενώ των αντιπάλων αδερφων τους στον εμφύλιο τις λένε γιορτές μίσους. Η δημοκρατια του κοκκινου φασισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1946 είχε τελειώσει ο Β' παγκόσμιος πόλεμος και ενώ τα υπόλοιπα κράτη ασχολούνταν με την επούλωση των πληγών και την ανοικοδόμηση τους, το ΚΚΕ συνέχιζε το αντάρτικο και διέλυσε το κράτος και τη κοινωνία, διεκδικώντας την εξουσία. Είδαμε , όπου επικράτησε, πόσο εργάστηκε για το καλό των λαών. ΞΥΠΝΑΤΕ απομεινάρια του χθες
ΑπάντησηΔιαγραφή