ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ
ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
«Τα σκεπάζω
κάτω από τις στάχτες, αλλά πετιούνται οι σπίθες»
Ελισάβετ του Κίμωνα Καββαδία
Borgo Serato Βόνιτσας, 24 Σεπτεμβρίου 1943
Ως ένα
μνημόσυνο…
Μια ευγενική
προσωπικότητα που σε κάθε συζήτηση που είχαμε μαζί της, νοιώθαμε το πολιτισμό
που υπήρχε στη χώρα μας στον αιώνα που πέρασε. Αναλογιστήκαμε για αυτόν τον
υπέροχο τρόπο της επικοινωνίας της. Να ήταν τα πλήρη έτη της ή να ήταν η
επιμελής ανατροφή της;
Μας μιλούσε
και μας έπαιρνε μαζί της στις παλιές διηγούμενες εποχές. Περιγραφές των τοπίων
αλλά και το κυριότερο των συναισθημάτων της, σε κάθε περιγραφόμενη
κατάσταση-γεγονός. Ηταν αυτό που μας έλειπε στην πολυετή έρευνα της
Αμφικτιονίας για τον άγνωστο Βονιτσιάνο ποιητή. Τον Φιλοκτήτη του Ηλία
Λαμπράκη, τον εκ της μητρός της, Θείο.
Ο «δάσκαλός» μας, ο Goest Faisst, μας μιλούσε για τις ιστορικές έρευνες.
Ισχυρίζονταν, και ήταν σωστός, ότι με σωστές μεθοδολογίες μπορούμε να προσεγγίσουμε
ένα άγνωστο ιστορικό γεγονός. Θα έχουμε την δυνατότητα να το περιγράψουμε και να το τοποθετήσουμε σε κάποια κατηγορία. Δεν
θα μπορέσουμε ποτέ να το νοιώσουμε γιατί δεν θα γνωρίζουμε τον τρόπο ζωής εκείνης
της εποχής, τις καθημερινές συνθήκες και την αλληλεπίδραση αυτών.
Στην
ιστορική μας έρευνα, για τον Βονιτσιάνο ποιητή, η Κυρία Ελισάβετ, μέσα από τις αναλυτικές διηγήσεις της, μέσα
από τις τότε συναισθηματικές της
καταστάσεις, μας έδωσε αυτά τα μοναδικά στοιχεία, που καθορίζουν και προσανατολίζουν τα τότε γεγονότα......
Θυμάμαι
ένα χειμωνιάτικο πρωί, κτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η Κυρία Ελισάβετ.
«Καλημέρα
Κύριε Στυλιανέ, μου είπε. Χθες αργά το βράδυ θυμήθηκα ένα άλλο γεγονός από την
ζωή μας με τον Φιλοκτήτη. Ήταν η περίοδος μετά τον θάνατο του πατέρα μου (η
μητέρα της είχε χαθεί πιο πριν). Ο Θείος μου ο Φιλοκτήτης, είχε λάβει την
κηδεμονία μας (Ελισάβετ- Ζένα – Χρήστος, τα τρία ορφανά αδέλφια).
Μια μέρα με
πήρε μαζί με τα τρία παιδιά του (τον Ηλία- τον Δημήτρη και την Ελισάβετ) να
πάμε μια βόλτα στην αγορά της Πρέβεζας.
Στον δρόμο πρώτη πιάστηκε για να ανέβει πάνω του η εξαδέλφη μου και συνονόματη η Ελισάβετ. Σιγά-
σιγά ο Ηλίας, ο Δημήτρης και εγώ πιαστήκαμε πάνω του και αυτός να προσπαθεί να
μας έχει όλα επάνω του και να κάνει έστω και μικρά βήματα. Τι χαρά, τι ευτυχία
που όλα μας νοιώθαμε. Και ο Θείος μου, τι πρόσωπο που είχε, τη λάμψη, τι
ικανοποίηση, τι ευτυχία.
Δεν τον
ένοιαζε για τους άλλους που μας κοιτούσαν. Πρέπει, Κύριε Στυλιανέ, να σας θυμίσω
πάλι ότι ο Θείος μου ο Φιλοκτήτης ήταν σεβαστό πρόσωπο στη Πρέβεζα. Εκτός από
φαρμακοποιός, στα δικαστήρια συνεχώς τον καλούσαν για ένορκο. Το φαρμακείο του
ήταν το στέκι των φιλολόγων της Πρέβεζας. Αυτός όμως έγινε ένα με εμάς. Εκανε
και αυτός σαν ένα παιδί.»
Σε ένα
άλλο τηλεφώνημα η Κυρία Ελισάβετ, μου μίλησε για τον πατέρα μου, για το πόσο
καλός επαγγελματίας και άνθρωπος ήταν. Μου μίλησε για δρομολόγια που κάνανε
μαζί (ο πατέρας μου ήταν ιδιοκτήτης ταξί
στη Βόνιτσα). Σε αυτή την συζήτηση μου είπε και τις καλοκαιρινές διακοπές που
έκανε με τον πατέρα της και τα αδέλφια της, στο χωριό Μοναστηράκι της Βόνιτσας.
Κάθε
φορά που τελειώναμε μια συζήτηση, καθόμουν αναλογισμένος για το μεγαλείο της
ψυχής της.
Η
τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε ήταν μετά την έκδοση του βιβλίου για τον
«Φιλοκτήτη Λαμπράκη». Με ευχαρίστησε που οι νέες γενιές, μέσα από το βιβλίο, θα
διαβάσουν για τον Θείο της, καθώς επίσης
και για τον τρόπο, της με σεβασμό προσέγγισης
των τραγικών γεγονότων. Μου είπε ότι μια φωτογραφία που είχε στην άκρη δεν την
εύρισκε και όταν θα την βρεί θα μου την ταχυδρομούσε. Έκλεισε την συζήτησή μας,
πάλι, με την φράση που αρχικά μου είχε πεί: «Τα σκεπάζω κάτω από τις στάχτες, αλλά πετιούνται οι
σπίθες».
Η
φράση αυτή ήταν η σύμπτυξη μιας ιστορίας τριών γενιών σε τρείς τραγωδίες. Δεν
είχε μείνει τίποτα άλλο εκτός από τη στάχτη που τα σκέπαζε. Όμως στη ψυχή της
Κυρίας Ελισάβετ έφταναν ακόμα οι σπίθες.
Οι αναμνήσεις για τον Θείο της τον Φιλοκτήτη, ένα μοναδικό άνθρωπο
επιστήμονα, ποιητή, μουσικό, ζωγράφο, στρατιώτη
σε δύο πολέμους, αλλά και ταυτόχρονα κτυπημένο από την μοίρα. Εφταναν οι
θύμησες, για τα τρία παιδιά του Φιλοκτήτη, τα εξαδέλφια της που άδικα χάθηκαν.
Η
Ελισάβετ Καββαδία, ήταν πρώτο παιδί της Ολυμπίας Λαμπράκη (αδελφής του
Φιλοκτήτη Λαμπράκη) και του Λευκάδιου διδάσκαλου Κίμωνα Καββαδία. Παντρεύτηκε τον Κύριο Ρίζο από την Άρτα.
Εργάστηκε ως πολιτικό προσωπικό στο Υπουργείο Άμυνας. Ήδη, πρό πολλών ετών, ήταν
συνταξιούχος και σε ηλικία 98 ετών, στα τέλη Νοεμβρίου που μας πέρασε, η Κυρία
Ελισάβετ, έφυγε από την ζωή, πλήρης ημερών.
Στην
εξόδιο ακολουθία, στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, παρευρέθηκε ο Πρόεδρος της
Αμφικτιονίας Ακαρνάνων, ο Φίλιππος Ντόβας.
Οι
Αμφικτίονες εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους, για αυτήν την ευγενική ψυχή, η
οποία μας βοήθησε στην ιστορική μας έρευνα, αλλά μας έδειξε τον πολιτισμό και
τους καλούς τρόπους επικοινωνίας των ανθρώπων εκείνης της εποχής.
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ
ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο
Πρόεδρος Ο Αντιπρόεδρος
ΝΤΟΒΑΣ
Φίλιππος ΝΤΙΝΟΣ Στυλιανός
Ο
συνεργάτης στο Project
ΝΙΚΑΚΗΣ
Επαμεινώνδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο