Με μουσικές και ποιήματα αποχαιρετάμε τον Μίκη Θεοδωράκη, τη γιγάντια φωνή της νεότερης ιστορίας μας, και για πάντα… Οι ήχοι του δεν θα σιγήσουν ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, όσο υπάρχουν λαοί που καταληστεύονται, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν, που ερωτεύονται, που κλαίνε, που αντρώνονται μέσα στην ομορφιά, στον πόνο και στους αγώνες της ζωής.....
Ευγνώμονες στον μεγάλο δημιουργό, γιατί έκαμε τη μουσική δρόμο ανάτασης του καταπιεσμένου ανθρώπου-και ο καθένας μπορεί να ανήκει στην κατηγορία. ακόμα και οι καταπιεστές. Έκαμε την ποίηση περιουσία των λαών, πράξη καθολικής έγερσης προς ό,τι συνιστά την ανθρώπινη τιμή. Μας πρόσφερε μουσικά τον πόνο της ιστορίας και τη λεβεντιά των αγώνων. Ζωογόνησε την ιστορία των συναισθημάτων μας, πλούτισε τις αστείρευτες εμπειρίες των απλών ανθρώπων, ζωντάνεψε κοινές μνήμες-έτσι σφυρηλατείται η ειρήνη…
Τι θα είχαμε νιώσει οι μεταπολεμικές γενιές από την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή οδύνη χωρίς το έπος και τον καημό των τραγουδιών του; Και πώς θα πορεύονταν οι μεταγενέστερες γενιές, που έρχονται και θα έρχονται ολοένα και θα πρέπει την ψυχή τους να σφυρηλατήσουν για τους δικούς τους αγώνες;
Σε λίγο «Θα σημάνουν οι καμπάνες». Θα συνοδεύουν το τρανό τραγούδι της ζωής που γνέφει αθανασία! Γιατί η φωνή των μεγάλων δημιουργών είναι η ίδια η μαγιά της ατελεύτητης ΖΩΗΣ και των ωραίων Αγώνων της!
Σ’ευχαριστούμε, Μίκη Θεοδωράκη, που σμίλεψες την ψυχή μας με τη δύναμη της οικουμενικής φωνής σου. και κάνεις στις σχολικές αίθουσες τους ποιητές να ξαναεμπνέονται τους στίχους τους και να τους τραγουδάτε μαζί με τους μαθητές μας…
Εκ μέρους του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας
Η Πρόεδρος
Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο