ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: ''Είσαι ο χαδιάρης μου''!!!!

          Το καλοκαίρι δυστυχώς έφυγε παραδίνοντας «εν πολλοίς» τη ραστώνη του, ενώ ο  μελαγχολικός (;) Σεπτέμβρης έκανε νωχελικά την εμφάνιση του. Τόσο ο ίδιος ο μήνας, όσο και οι ντόπιοι ιθαγενείς μάλλον δεν γούσταραν να  έρθει το φθινόπωρο. 

       Δηλαδή εδώ και κάμποσα χρόνια είναι γνωστό ότι ο Σεπτέμβρης δεν τα πάει καλά με τον σύντροφό του το φθινόπωρο και φλερτάρει ασύστολα με το καλοκαίρι. Φήμες μάλιστα τον φέρνουν να είναι σε διάσταση και να έχει εγκαταλείψει τη συζυγική εστία, πέφτοντας στην αγκαλιά του καλοκαιριού. Γι αυτό δηλαδή και οι τελευταίες ζέστες. Κάποιοι μάλιστα μιλάνε για καυτή σχέση. Κι έχουν δίκιο. 

       Στην αρχή του μήνα η θερμοκρασία ήταν πάνω από 32 βαθμούς  κι ο κόσμος συνέχιζε να δροσίζεται στις πλαζ. Ναι, στις παραλίες, σάμπως είχαν τίποτε άλλο να κάνουν; Δουλειές ας πούμε. Προνομιούχος σήμερα όποιος έχει δουλειά...............

        Δεν έχει σημασία αν πληρώνεται εκεί ή πόσα παίρνει, όμως  έχει τη ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνει, ότι είναι χρήσιμος. Ενώ οι άλλοι, άχρηστοι. Και πως να αντιδράσουν; Άλλοι αναχωρούν στο εξωτερικό να βρουν τη τύχη τους, άλλοι αναχωρούν απ τη ζωή και παν για βρούβες στον άλλο κόσμο, να ηρεμήσουν.

       Υπάρχει όμως και μια μερίδα συνελλήνων που  χρησιμοποιούν τα τελευταία τους ψιλά  για να  διασκεδάζουν. Ναι αλήθεια, «φάγομεν, πίομεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν».  

     Παίζουν τα ρέστα τους. Δε με πιστεύετε; Μα τους είδα «ιδίοις όμμασιν».  Όπως έχω  δηλώσει, είμαι αμετανόητος «κλαρινογαμπρός». Οπότε βρίσκω ευκαιρία  τα καλοκαίρια πηγαίνω ν ακούσω κλαρίνα και το απολαμβάνω. 

      Έτσι και φέτος πριν λίγες μέρες γιόρταζε η Παναγία της Μπούζας, στο Αιτωλικό, μεγάλη η χάρη της. Τρεις μέρες πανηγυρίζουν οι Αντελικιώτες και οι λοιποί κάτοικοι της περιοχής. 

        Ο κολλητός μου είχε κατέβει απ την Αθήνα ειδικά για το πανηγύρι. Κι έτσι «τραβάτε με κι ας κλαίω», βρεθήκαμε τουγκέδερ  κοντά στα μεσάνυχτα στον υπαίθριο χώρο, μπροστά απ την εκκλησία όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Πανζουρλισμός. 

       Όλα τα τραπέζια είχαν καταληφθεί και πλήθος κόσμου ήταν όρθιοι ενώ η ροή συνεχίζονταν ασταμάτητα. Άλλοι απογοητευμένοι έφευγαν, άλλοι έμεναν αποφασισμένοι να παραβρεθούν έστω κι όρθιοι, ενώ άλλοι έψαχναν να βρουν καμιά γνωστή παρέα να προσκολληθούν. 

        Εμείς που είχαμε «μπάρμπα» στην ορχήστρα,  είχαμε τραπέζι ρεζερβέ, αλλά μέχρι να βρούμε σερβιτόρο πέρασε μισή ώρα.  Στην εξέδρα είχε πάρει θέση η ομάδα υποστήριξης  κι έκανε την εισαγωγή του προγράμματος. 

       Ξεχώριζαν ο κιθαρίστας Φωτίου, χρόνια πολλά στο πάλκο κι ένας κατ αρχήν περίεργος, μελαμψός τύπος, με σκουλαρίκι στ αυτί που μπροστά του είχε σαν ευαγγέλιο,  σε μέγεθος λάπτοπ, ένα πληκτρολόγιο, με όνομα που παράπεμπε στην τσιγγάνικη καταγωγή του, Χαλιγιάννης. Η ομάδα κρούσης με τον κλαρινίστα και τους τραγουδιστές έκαναν προθέρμανση παραδίπλα.

       Η μυρουδιά της τσίκνας απ τα σουβλάκια που έψηναν κι απ το γουρουνόπουλο στη λαδόκολλα κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος, οι σερβιτόροι σχεδόν πάνω στα τραπέζια περπατούσαν για να εξυπηρετήσουν το κόσμο.  Παρατηρούσα τις παρέες και διαπίστωνα ότι πλέον έχει περάσει ο αιφνιδιασμός της κρίσης. Έχει προσαρμοστεί κι αντιμετωπίζει τη κατάσταση με ιώβεια υπομονή μην έχοντας και κατέχοντας. Περνάει πλέον με ελάχιστα και δατς ιτ. 

      Αν πήγαινε το καλοκαίρι σε όλα τα πανηγύρια της περιοχής, τώρα πάει επιλεκτικά σε δύο – τρία. Κι είχε απ όλα  ο μπαχτσές του πλήθους. Συντριπτικά αγροτολαός, ηλιοκαμένος απ τη δουλειά στα χωράφια κι όχι από ηλιοθεραπεία στις πλαζ, αλλά και όμορφες παρουσίες, κορίτσια σαν ανθισμένα μοσχομυριστά μπουμπουκάκια. Αυτές δηλαδή έκαναν και τον σαματά στο γλέντι....

   

          Το πρόγραμμα ουσιαστικά ξεκίνησε με το κλαρίνο του Μάκη Τσίκου. Το έχω γράψει ξανά, ο νεαρός θα εξελιχτεί σε μεγάλο κλαρίνο. Εκείνο που εμένα με χαλάει, πιθανόν ν αρέσει στο νεαρόκοσμο, είναι το στιλ του ντυσίματος του. 

     Ξεφεύγει απ την εικόνα του  παραδοσιακού κλαρινίστα. Όσοι θυμούνται τα κοστούμια του αείμνηστου Γιάννη Βασιλόπουλου και τα σταυροκουμπωτά του Βασιλειάδη, καταλαβαίνουν τι εννοώ. 

    Σοφιστικέ γυαλιά, τζιν και κοντό σακάκι πάνε για τζαζ ορχήστρα όχι για τα πάλκα της Αιτωλίας και του Ξηρομέρου. Γνώμη μου δηλαδή, αλλά οκ, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. 

      Είπα γνώμη μου και τι θυμήθηκα; Πριν τριάντα χρόνια περίπου στο κέντρο εκπαιδεύσεως Μεσολογγίου, ήταν ένας ανθυπασπιστής παλιοσειρά, ο Σωτήρης κι είχαμε  διοικητή έναν  Συνταγματάρχη, δεν θυμάμαι καν τ όνομα του, φόβος και τρόμος. Ο Σώτος, που δεν καταλάβαινε και πολλά – πολλά, μαλάκα τον ανέβαζε,  βλάκα τον κατέβαζε. Όχι ότι είχε άδικο, αλλά δεν το βγάζεις και σε ανακοίνωση. 

     Έτσι κάποια στιγμή οι χαρακτηρισμοί έφτασαν στ αυτιά του διοικητή και τον κάλεσε στο γραφείο του. Μπήκε ο Σωτήρης άνετος, «διατάξτε κ. Διοικητά», του λέει. Εκείνος, τον κοίταξε βλοσυρός, σηκώθηκε όρθιος και με φωνή αργή και  αυστηρή του λέει: «Εσύ είπες για μένα ότι είμαι μαλάκας;». Μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, όπα τον ψαρώσαμε σκέφτεται ο Σ/χης και περίμενε ν ακούσει αρνήσεις και δικιολογίες. Αντ αυτού όμως, βλέπει τον Σώτο, να σταυρώνει τα χέρια σαν σε προσευχή κι εμβρόνητος τον ακούει να λέει μόνο μία  φράση: «Τι να σας πω κύριε Διοικητά, γνώμη μου». 

       Το τι έγινε, δε λέγεται, τι πέντε μέρες φυλακή γομάρι, τι στρατοδικείο για εξύβριση, τι κλείστε τον στο πειθαρχείο, αλλά τίποτε δεν έγινε, αφού ο αστέρας διοικητής αποστρατεύθηκε στις κρίσεις που έγιναν τις αμέσως επόμενες μέρες. Φυσιογνωμία ο Σώτος, καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.

       Ξεφύγαμε όμως, στη Μπούζα είμαστε και στο πάλκο. Το μεγάλο όνομα στις φωνές είναι ο Γιάννης Καψάλης. Αν και καημός του πατέρα του Σταύρου ήταν να τον δει κλαρινίστα και να συνεχίσει τη παράδοση της οικογένειας, αυτός έγινε ένας πολύ καλός τραγουδιστής που πραγματικά διασκεδάζει τον κόσμο.  Κι από κοντά η γλυκύτατη Μαρία Γιαννακά, ο Βλαχοδήμος κι η πολύ καλή, δένει και σαν ντουέτο με τον Καψάλη, Γιώτα Γρίβα.

      Το γλέντι είχε ανάψει, τα γκαρσόνια ίδρωναν, μεταφέροντας μπίρες και τα θηλυκά είχαν κάνει κατάληψη στη πίστα. Πατείς με πατώ σε! Πως διασκεδάζουν έτσι στο μπούγιο, ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατί δεν τρέχουν στο βουνό καλύτερα, το ίδιο θα κουραστούν, ας πάρουν κι ένα εμπιθρί  κι ακουστικά να βάλουν κλαρίνα. Το ίδιο θα είναι και δεν θα κινδυνεύουν  να τους έλθει και καμιά φάπα.

        Δίπλα ακριβώς ήταν μια ετερόκλιτη παρέα, έξι ατόμων, δυο ζευγάρια μάλλον ντόπιοι και οι άλλοι σίγουρα ξένοι, ο τρόπος που μιλούσαν, το ντύσιμο τους αυτό έδειχνε. Τα ζευγάρια αγάλματα σιωπηλά και ακίνητα.  

     Η κοπέλα όμως δεν σταμάταγε να μιλάει, να πίνει και να χορεύει. Πλησίαζε τα τριάντα, μαλλί καστανόξανθο μακρύ δεμένο σε περίεργη πλέξη, έπεφτε πότε στη γυμνή της πλάτη, πότε μπροστά, χαϊδεύοντας τα υπέροχα στήθη της. Το φόρεμα σε χρώμα σάπιου μήλου αγκάλιαζε ένα θεσπέσιο κορμί. Δεν ήταν σε στιλ Τουίγκυ, σε Κέιτ Απτον έφερνε, δηλαδή τροφαντή, πλούσια τα ελέη της. Και το σεξαπίλ της φώναζε από χιλιόμετρα. 

      Τα γύρω τραπέζια, σχεδόν είχαν σταματήσει τη δραστηριότητα τους και χάζευαν την Κέιτ, η οποία είχε να κάνει με το ελεύθερο άντρα της παρέας. Άντρας; Δε μου φαινόταν και τόσο φανατικός. Πράσινο πουκάμισο, λευκό παντελόνι κολλητό στα οπίσθια και φαρδύ κάτω, λευκά παπούτσια χωρίς κάλτσα. Που το είδα αυτό; Μα αφού τον ανέβασε η λεγάμενη στη καρέκλα. Κι αυτή στο τραπέζι. Τώρα πως ισορροπούσε στο ετοιμόρροπο τραπέζι είναι ένα μυστήριο...

    Το κλαρίνο του Τσίκου βομβάρδιζε, οι φωνές των καλλιτεχνών μάγευαν κι η έκπληξη ήρθε απ τον Χαλιγιάννη με τα πλήκτρα. Είπε ένα αράβικο τσιφτετέλι εκπληκτικά, συνοδεύοντας το με κινήσεις κεφαλιού και ώμων, συναρπάζοντας τα πλήθη. Πόσες κινήσεις μπορεί να κάνει το κεφάλι ρυθμικά; Δυο θα πείτε, πάνω - κάτω και δεξιά – αριστερά. Αμ δε!  Για τον  βιρτουόζο Χαληγκάλη ουκ έστιν αριθμός: Πέραν των πιο πάνω βασικών, έκανε συνεχόμενα δεξιά ή αριστερά με σταμάτημα στο κέντρο, συνδυασμό πάνω ή κάτω με πλάγια δεξιά ή αριστερά, συνδυασμό των δύο ώμων με κινήσεις κεφαλιού πάνω κάτω ή αριστερά δεξιά, ο ένας ώμος με κεφάλι και ότι μπορείς να φανταστείς. Ουαν μαν σόου.

     Κι ύστερα η Καρυάτιδα Μαρία Γιαννακά, μάλλον εσκεμμένα φοράει τις μακριές εσθήτες να μην εξάπτει τους νταβραντισμένους πανηγυριώτες, τραγούδησε το επικό άσμα «είσαι ο χαδιάρης μου και ο ερωτιάρης μου».

     Και τι να απολαύσεις δηλαδή, την άδουσα Μαρία στη πίστα ή τη Κέιτ στο τραπέζι, όπου είχε ανέβει κι ο χαδιάρης και τη  συναγωνίζονταν στα κουνήματα; 

      Περίμενα να καταρρεύσει το τραπέζι υπό το βάρος των περιστάσεων, αλλά άντεξε, μάλλον το κράταγαν τα υπόλοιπα τέσσερα αγάλματα του τραπεζιού. Και να η σέξυ γούμαν να πετάει τα στήθια προς τον χαδιάρη και να του τα κουνάει. 

     Σκέτη πρόκληση αλλά ρε παιδί μου λάθος ο αποδέκτης, δεν το βλέπεις ότι είναι ταραντέλα, κοίτα λίγο παραδίπλα, σε φάγαμε με τα μάτια. Αλλά δίνεις και αφορμές για σκέψεις και πράξεις.  Ταξίδι στο απέραντο του κορμιού σου. Βρε τι πάθαμε, Παναγιά συχώρα μας, κολαστήκαμε πάλι.

       Κοίταξα τον φίλο μου, μάλλον είχε κουραστεί κι είπε να φύγουμε, είχε φτάσει τέσσερις το πρωί άλλωστε. Εντόπισα το δρομολόγιο διαφυγής, δεν είναι εύκολη η αποχώρηση στο αδιαχώρητο και φεύγοντας γύρισα να δω το αντικείμενο του πόθου και της ηδονολαγνείας των προηγούμενων ωρών.

      Κι οϊμέ τι αντίκρισα ο δύστυχος; Η παρέα της Κέιτ είχε ένα βουνό γουρουνόπουλο μπροστά και το καταβρόχθιζε πλην του χαδιάρη, που κοίταζε χωρίς ν αγγίζει, πεινασμένος μεν αλλά αξιοπρεπής.

     Κι η τελευταία εικόνα ήταν η σέξι Κέιτ με το κοψίδι στο στόμα, να τρέχουν τα λίπη...

   Τι τόθελα και κοίταξα; Μου γάμησε τη φαντασίωση με τη μία!

Ευτυχίες και ατυχίες...

Άντε καλό χειμώνα και προ παντός:

Υγιαίνετε, αδέλφια!

- http://www.frognews.gr/