Ποιος ο στόχος και ποιο το νόημα…

Γράφει ο:

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

   Παρατηρώντας κανείς γύρω του προσεκτικά, ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, με θλίψη θα διαπιστώσει, ότι κάτι δεν πάει καλά. Έχουν αλήθεια αλλάξει οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι δυστυχώς καταφατική. Τι είναι όμως αυτό που μας άλλαξε...

   Βάζω και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτούς που άλλαξαν. Παρατηρώντας με τρόμο τον εαυτό μου, διαπίστωσα, ότι έχω χάσει την όρεξη και το κέφι μου για τα πάντα γύρω μου. Αδιαφορώ. Τίποτα πλέον δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

    Οι ώρες κυλάνε μονότονα. Κάνω πράγματα μηχανικά – προγραμματισμένα. Έχω γίνει ρομποτάκι. Θα μου πείτε, τι μας αφορά εμάς αυτό ρε φίλε, δικό σου πρόβλημα.

  Αναμφίβολα, έτσι είναι. Τι γίνεται όμως, όταν στην ίδια κατάσταση με την δική μου βρίσκονται και όλοι οι άλλοι γύρω μου; Υπάρχει πρόβλημα θαρρώ. 

    Η μετάλλαξη αυτή της ελληνικής κοινωνίας, είναι κλιμακούμενη, προς το χειρότερο εννοείται, και είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, έχει χρονική αφετηρία, το φθινόπωρο του 2009.

  

   Τι συνέβη τότε; Πιστεύω ότι κάποιοι, από εκείνο το σημείο άρχισαν να δουλεύουν ένα σχέδιο. Δεν μ’ αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας. Κάθε άλλο μάλιστα. Τις απεχθάνομαι. Τα γεγονότα όμως, συνηγορούν ως προς αυτή την άποψη. Μιλάς στον διπλανό σου. Σε αγνοεί. Αν δεν σε αγνοήσει, τα πράγματα είναι χειρότερα! Σου μιλάει μ’ έναν τρόπο, λες και του σκότωσες τη μάνα. 

    Έλληνες σε νευρική κρίση. Τραγικό, αν σκεφτεί κανείς ότι όλος ο πλανήτης, μας ζήλευε για την ανεμελιά και τον αλέγκρο χαρακτήρα μας. Τι μας άλλαξε όμως; Η τρομοκρατία των αγορών; Σίγουρα. Η τρομοκρατία των πολιτικών. Ίσως. Έχουμε σχεδόν δύο χρόνια τώρα, που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με διλλήματα. Δύο χρόνια τώρα, απειλούμαστε με πάσης φύσεως μηνύματα. Έχει χαθεί το μέτρο θαρρώ.

      Το χειρότερο όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι τίποτα δεν μας προϊδεάζει, ότι αυτός ο εφιάλτης θα σταματήσει. Κυλάμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια κατηφόρα και τα φρένα έχουν σπάσει. Στην ίδια κατάσταση, ίσως σε ακόμα χειρότερη, βρίσκονται αυτοί που μας κυβερνάνε.

  Ασυντόνιστοι, κυνηγημένοι και αποδιοπομπαίοι. Άλλα σχεδιάζει ο ένας το πρωί, άλλα αποφασίζονται για το ίδιο θέμα το βράδυ. Γεφύρι της Άρτας θυμίζει η κατάσταση. Το πρόβλημα όμως, στην περίπτωσή μας δεν λύνεται. 

    Στο γεφύρι κουτσά – στραβά, χτίστηκε. Με απώλειες, εντάξει. Θυσιάσανε την γυναίκα του πρωτομάστορα. Τώρα ποια θα θυσιάσουμε; Έχω την αίσθηση, ότι στην περίπτωσή μας, η θυσία έχει γίνει ήδη. Το γεφύρι όμως δεν χτίζεται με τίποτα. Ναι, σωστά μαντέψατε.

    Στην περίπτωσή μας, έχει θυσιαστεί μια ολόκληρη χώρα και οι άνθρωποί της. Έγιναν θυσία, σε μια ιδιότυπη μασονία. Αυτή των αγορών. Μόνη Λύση, η αντίσταση.

      Η αντίσταση, πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους. Αν εμείς δεν βρούμε πάλι τον εαυτό μας, για να παρασύρουμε και τους άλλους, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Γυρίστε το εντελώς στην τρελή! Αν θέλετε να ενημερωθείτε σώνει και καλά, δείτε δελτία ειδήσεων, που κινούνται σ’ αυτή την κατεύθυνση.

    Υπάρχουν! Προσανατολίστε την ενημέρωσή σας, λαμβάνοντας γνώση, για το τι συμβαίνει στις παραλίες της Μυκόνου και της Αττικής! Δείτε πως διασκεδάζει ο κόσμος, που όλα αυτά που μας τρελαίνουν, δεν τον έχουν αγγίξει ακόμα, ευτυχώς! Είναι καλύτερο να τους τρελάνουμε εμείς, παρά να τους αφήσουμε να μας παλαβώσουν εντελώς! Τι λέτε;

    Μια φορά, μου είπανε μια ιστορία. Ήταν κάποτε ένας ευγενής, που όταν ο γιός του έγινε πέντε χρονών, τον έστειλε στον σοφό του παλατιού, είχε αυτή την δυνατότητα ως άνθρωπος του βασιλιά που ήταν, για να τον διδάξει και να του μεταδώσει την σοφία του. Ο σοφός, την πρώτη μέρα, δίνει στον μικρό ένα φλιτζανάκι γεμάτο καφέ. Του λέει να κάνει ένα γύρο όλο το παλάτι και να είναι προσεκτικός. Όταν ολοκληρώσει τον περίπατό του, να έρθει και πάλι να τον συναντήσει, φέρνοντας του πίσω το φλυτζάνι με τον καφέ. Πράγματι, ο μικρός, πήρε το φλιτζάνι και άρχισε την βόλτα του στο αχανές παλάτι. Ύστερα από πολλές ώρες, επέστρεψε πίσω στον γέρο σοφό, δίνοντάς του και το φλιτζάνι, που δεν είχε χυθεί ούτε μία σταγόνα από τον καφέ. Εντυπωσιασμένος ο σοφός, άρχισε τις ερωτήσεις στον μικρό του μαθητή:

-Είδες τι σχήμα είχαν οι λίμνες στον κήπο του παλατιού;

-Όχι δάσκαλε.

-Πως σου φάνηκαν τα τρόπαια από το κυνήγι του βασιλιά μας;

-Δεν τα πρόσεξα.

-Πρόσεξες τον μεγάλο πίνακα στην αίθουσα χορού;

-Όχι δεν τον πρόσεξα.

-Ποια από τις πανοπλίες του βασιλιά σου άρεσε;

-Δεν είδα τις πανοπλίες.

-Μήπως πρόσεξες, τι χρώμα ήταν τα λουλούδια στον κήπο της βασίλισσας;

-Δυστυχώς δάσκαλε, δεν πρόσεξα.

-Γιατί μικρέ μου φίλε, δεν είδες τίποτα απ’ όλα αυτά που σε ρώτησα;

-Δάσκαλε, προσπαθούσα να μην χύσω τον καφέ και δεν ήταν εύκολο.

  Τότε, ο δάσκαλος, του λέει ξαναπάρε το φλιτζάνι, πήγαινε και πάλι βόλτα στο παλάτι. Θέλω όμως, να είσαι πιο προσεκτικός. Ο μικρός ξεκίνησε και πάλι. Όταν ήρθε ξανά πίσω, το φλιτζάνι, ήταν μισοάδειο. Η συζήτηση όμως με τον δάσκαλο αυτή τη φορά, ήταν σε βάθος και πολύωρη…

    Αυτή η ιστορία, μας διδάσκει ότι καλός ο στόχος αλλά τι νόημα έχει αν δεν χαρείς και τις ομορφιές της ζωής. Καλή η οικονομία μιας χώρας και το σουλούπωμά της αλλά με ανθρώπους που ζουν και χαίρονται τις ομορφιές της ζωής. Όχι ανθρώπους που κινούνται μηχανικά σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, χωρίς αισθήματα κι αισθήσεις.

www.naoumis-nikos.gr