Η απάντηση του Δημήτρη Αρβανίτη στον ποιητή Άρη Μπιτσώρη!

Αγαπητέ κ. Μπιτσώρη,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την έμμετρη επιστολή σας. Διαβάζω ποίηση και έχω παρακολουθήσει το γράψιμο σας. Με έχει εντυπωσιάσει η άνεση με την οποία γράφετε αλλά και η σατυρική σας διάθεση. Μου θυμίζετε τον εκπληκτικό Γεώργιο Σουρή…

κ. Μπιτσώρη,

είμαι ιδιαίτερα περήφανος για τη Ξηρομερίτικη καταγωγή μου, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Παλαιομάνινα, απ΄ όπου έφυγα 18 χρονών. Υπηρέτησα απο το 1976 έως το 2000 σαν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, η ιδιότητά μου αυτή δε μου επέτρεπε την ενασχόληση μου με τα κοινά, κατοικούσα όπου με έστελνε η πατρίδα, «μετανάστης στην αγγάλη της».

Πάντοτε όμως ενδιαφερόμουν για τη τύχη του τόπου μας, όπου και να βρισκόμουν, επέστρεφα συχνά και ήμουν παρών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Το 2000 έφυγα για το εξωτερικό και για μια δεκαετία εργαζόμουν εκτός Ελλάδος, κατά συνέπεια η απουσία έγινε μεγαλύτερη.

Απο το περασμένο καλοκαίρι, "μαζεύομαι" σιγά – σιγά στη πατρογονική μου εστία. Θαλεγα δε ότι αυτή η επιστροφή είναι και ιδιαίτερα ψυχοφθόρα. Γιατί βρέθηκα αντιμέτωπος με τις απώλειες.

Οταν είσαι μακριά, νομίζεις ότι όλοι είναι εκεί και σε περιμένουν κι οταν γυρίζεις καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, δεν υπάρχουν οι γονείς, οι συγγενείς έχουν λιγοστέψει κι οι φίλοι σκόρπιοι.

Το τραγικό κ. Μπιτσώρη είναι οτι ήμουν παντού ξένος, κι εκεί όπου εργαζόμουν μακριά απ το τόπο μου ή – χειρότερα- απ τη χώρα μου,αλλά και στο τόπο μου όταν γύρισα. Εν πάσει περιπτώσει πλήρωσα το τίμημα της επιλογής μου, όπως άλλωστε μεγάλος αριθμός των συνομιλήκων μου.

Για τις παραινέσεις σας θα πώ μόνον ότι η προσπάθεια θα γίνει και θα είναι μεγάλη, για τους καρπούς όμως ο χρόνος θα δείξει.

Με τη σειρά μου να σας αφιερώσω, μια που εγώ δεν έχω το δικό σας χάρισμα να γράφω, μερικούς στίχους απο τον μεγάλο σατυρικό μας ποιητή και συγγενή σας Γ. Σουρή:  

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ

σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,

ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ

καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,

νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,

ταμεῖο δίχως χρήματα

καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ

καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,

κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε

τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

* * *

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,

κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,

ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ

ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

* * *

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν

ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,

οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν

δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

* * *

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

* * *

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,

πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...

αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,

δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

* * *

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ

τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».

Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς

σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-

νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.

Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει

στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

* * *

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.

Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

* * *

Στίχοι που γράφτηκαν εκατό χρόνια πριν και θαρρείς πως μιλάν για σήμερα.

Υγιαίνετε κ. Μπιτσώρη, με χαρά θα περιμένω το επόμενο «κτύπημά» σας!

Δημήτρης Αρβανίτης