Ας πετάξουμε όλοι τις κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες και ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα

Του Δημήτρη Στεργίου*

Μία φωνή εκ βαθέων για πρόσκληση σε επώνυμο διάλογο για το καλό της χώρας και όχι μόνο για τη «συντήρησιν κομματικών κηφήνων» και για «μιαν ολόκληρον Ελλάδα μεταβαλλομένην εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας», όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ρόίδης…

Μετά την απόφασή μου να συμβάλω στη (δημοσιογραφική) ενημέρωση των συντοπιτών μου Ξηρομεριτών μέσω του φιλόξενου xiromeronews, με πίκρα και απογοήτευση διαπίστωσα ότι μερικοί (και μάλιστα ανωνύμως και απαραδέκτως σε μια δημοκρατία!) εξακολουθούν να φοράνε μπλε, πράσινες και άλλου χρώματος παρωπίδες, πεισθέντες ή πειθόμενοι τοις κομματικοίς ρήμασι και ουχί, βεβαίως, τη αντιστοίχω ιδεολογία! Υπογραμμίζω τη διαπίστωση αυτή διότι η ιδεολογία είναι σεβαστή, αρκεί να μην επιβεβαιώνεται ο μέγας Μαρξ που έλεγε ότι «είναι καταφύγιο των ανικάνων»!

Αλλά, δυστυχώς, συνεχώς επιβεβαιώνεται ο Μαρξ με τα αλλοπρόσαλλα πεπραγμένα των κομμάτων, τα οποία λένε ότι τάχα η πολιτική τους διαπνέεται από την αντίστοιχη ιδεολογία. Και αξίζει να αναφερθεί ότι ο Μάρξ επιβεβαιώνεται συνεχώς και από το δικό μας μεγάλο Εμμανουήλ Ροϊδη, ο οποίος παραμένει πάντα επίκαιρος για την ελληνική πραγματικότητα, μολονότι έχουν περάσει δεκάδες χρόνια.

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης (28 Ιουλίου 1836 -7 Ιανουαρίου 1904) ήταν σημαντικός Έλληνας λογοτέχνης. Θεωρείται ένας από τους πιο πνευματώδεις συγγραφείς που παρουσιάστηκαν στα ελληνικά γράμματα, ενώ το έργο του συγκροτείται από πολλά διαφορετικά είδη όπως μυθιστορήματα, διηγήματα, κριτικές μελέτες, κείμενα πολιτικού περιεχομένου, μεταφράσεις και χρονογραφήματα.

Είχε πει, λοιπόν, μεταξύ άλλων:

- «Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων να αναγιγνώσκωσι και να αρθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».

- «Βαρύ οπωσδήποτε αποβαίνει το θέαμα ολοκλήρου της Ελλάδος μεταβαλλομένης εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας.»

- «Παραιτούμενοι σήμερον ανωφελούς αγώνος, παρηγορούμεθα δια της εξής σκέψεως, ότι πάντα ανεξαιρέτως τα έθνη κατά περίοδον τινά του βίου των υπέστησαν αισχρόν τινά ζυγόν. Κατά τον δέκατον πέμπτον αιώνα εδέσποζον εν Ισπανία οι Ιεροεξετασταί, κατά τον δέκατον έκτον οι δολοφόνοι εν Ιταλία και κατά τον δέκατον όγδοον εν Γαλλία αι πόρναι. Ούτω και παρ΄ ημίν σήμερον αι βδέλαι του προϋπολογισμού».

- «Η Ελλάς εδαπάνησε άπαν το χρήμα του λαού αντί έργων χρησίμων εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς το κόσμου όλου»!

Προσπερνώντας τον Εμμανουήλη Ροίδη που τα έγραφε όλα αυτά και πολλά άλλα πριν από 150 περίπου χρόνια, ας έρθουμε στην ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μετά τη μεταπολίτευση κατά την οποία κυβέρνησαν δύο μόνο κόμματα:

Η «φιλελεύθερη», τάχα, Νέα Δημοκρατία (15 χρόνια) και το «σοσιαλιστικό», τάχα, (όπως εξακολουθεί να παραμένει και ο τίτλος!) ΠΑΣΟΚ (21 χρόνια!). Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όλους τους πολίτες και, κυρίως, τους θιασιώτες της ιδεολογίας τους είναι: ανταποκρίθηκαν ως κυβερνήσεις στις «φιλελεύθερες» ή «σοσιαλιστικές» τους ταχα εξαγγελίες προς τον ελληνικό λαό; Η απάντηση; Όχι, βέβαια!

Και η διαπίστωση γίνεται ακόμα πιο μελαγχολική αν προσθέσουμε ότι έκαναν τα … ακριβώς αντίθετα: Η Νέα Δημοκρατία είχε καταληφθεί από «σοσιαλμανία» και το ΠΑΣΟΚ από «νεοφιλελεθερομανία»!

 Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Πρώτον, είναι φιλελεύθερη η ιδεολογία ενός κόμματος που εν μια νυκτί … κρατικοποίησε (5 Δεκεμβρίου 1975) ένα ολόκληρο ιδιωτικό όμιλο είκοσι τραπεζών, βιομηχανιών, ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων επιχειρήσεων; (Όμιλος Ανδρεάδη ή Εμπορικής Τράπεζας).

Δεύτερον, είναι φιλελεύθερη η ιδεολογία η κρατικοποίηση της ιδιωτικής Ολυμπιακής Αεροπορίας το 1977 (Όμιλος Ωνάση), η οποία τόσο δεινά πρόσθεσε στην ελληνική οικονομία με τα δυσβάσταχτα ελλείμματά της;

Τρίτον, είναι φιλελεύθερη ιδεολογία η ενίσχυση της κρατικής παντοκρατορίας με την ίδρυση της Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών το 1977, της οποίας συνεχώς πληρώνουν τα δυσβάσταχτα ελλείμματά της οι Έλληνες φορολογούμενοι;

Τέταρτον, είναι φιλελεύθερη ιδεολογία η (οικονομική) πολιτική της «καμένης γης» που άφησε το 1981;

Πέμπτον, είναι φιλελεύθερη ιδεολογία ή φοροεισπρακτική καταιγίδα της 4ης Αυγούστου 1992;

Έκτον, είναι φιλελεύθερη ιδεολογία η δειλή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων μετά το 2004 και η συνεχής προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που επιμόνως πρότεινε η σημερινή τρόϊκα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης συνεχώς μετά το 1981;

Έβδομον, είναι φιλελεύθερη ιδεολογία η νέα φοροεισπρακτική επιδρομή το Σεπτέμβριο του 2008;

Ας πάμε τώρα στην άλλη, τη «σοσιαλιστική» ιδεολογία αναφέροντας απλώς μερικά παραδείγματα:

Πρώτον, είναι σοσιαλιστική ιδεολογία το σκληρότερο πακέτο μέτρων λιτότητας όλων των εποχών που ανακοινώθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1985;

Δεύτερον, είναι σοσιαλιστική ιδεολογία το σπάσιμο του ρεκόρ σε ανεργία, φορολογία, ελλείμματα και δημόσιο χρέος;

Τρίτον, είναι σοσιαλιστική ιδεολογία το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς για τα Ίμια;

Τέταρτον, είναι σοσιαλιστική ιδεολογία το πυκνό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόσθηκε μετά το 1996 και από το οποίο εισπράχθηκαν (και πήγαν για το γάμο του Καραγκιόζη) πάνω από 23 δις. ευρώ;

Πέμπτον (και τραγικότερον), είναι σοσιαλιστική ιδεολογία αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου με την υπογραφή του επαίσχυντου Μνημονίου, με το οποίο μειώνονται … τα ονομαστικά (όχι πραγματικά!) εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων και λεηλατούνται τα νοικοκυριά με ρεκόρ φορολογικής επιβάρυνσης, με ρεκόρ πληθωρισμού, με ρεκόρ ανεργίας και ρεκόρ ύφεσης στην οικονομία;

Τα λέμε όλα αυτά με την ελπίδα ότι θα πέσουν, επιτέλους, οι κομματικές και αλλοπρόσαλλες παρωπίδες και ότι κάποτε θα δούμε την πραγματικότητα. Ποια είναι; Αυτή που έλεγε ο κομμουνιστής Κινέζος ηγέτης Χσιάο Πινγκ στη δεκαετία του 1980: Δεν με ενδιαφέρει αν η γάτα είναι μαύρη ή άσπρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια»…

(* Δημοσιογράφος από την Παλαιομάνινα (πρώην διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», πρώην διευθυντής Σύνταξης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και της «Απογευματινής» και αρθρογράφος – αναλυτής στις εφημερίδες «Νέα» και «Βήμα»)