Ο Αμβρακικός «κρατάει» τα δελφίνια του..

Τα δελφίνια αντέχουν ακόμη στον Αμβρακικό κόλπο. Εκεί επιβιώνει ένας από τους τελευταίους υγιείς πληθυσμούς ρινοδέλφινων της Μεσογείου. Οπως επισημαίνεται σε άρθρο στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Νew Scientist», ο αριθμός τους στον Αμβρακικό παραμένει σταθερός (περίπου 150 δελφίνια), τη στιγμή που σε άλλες περιοχές της Μεσογείου ο πληθυσμός τους έχει καταρρεύσει εξαιτίας της υπεραλίευσης και της ρύπανσης.

Ωστόσο, οι επιστήμονες ανησυχούν καθώς μπορεί η πυκνότητά τους στην περιοχή να είναι υψηλή, ο πληθυσμός όμως, αν και σταθερός, θεωρείται μικρός και το οικοσύστημα υποβαθμισμένο.

Ο Αμβρακικός με ένα μικρό άνοιγμα στο Ιόνιο, 370 μέτρων, και ρηχά νερά που σε ορισμένα σημεία έχουν βάθος μόλις πέντε μέτρων, αποτελεί μια μικρογραφία της Μεσογείου, η οποία έχει ένα στενό άνοιγμα στον Ατλαντικό. Ετσι, όπως συμβαίνει και στη Μεσόγειο, ο κύκλος των υδάτων στον Αμβρακικό είναι αργός και απαιτούνται πολλά χρόνια για να ανανεωθούν τα νερά.

Οι επιστήμονες του ιταλικού ερευνητικού ινστιτούτου Τethys που μελέτησαν τον Αμβρακικό φοβούνται ότι ο κόλπος αντιμετωπίζει την... οικολογική μοίρα της Μεσογείου- κινδυνεύει να πνιγεί από τη ρύπανση, η οποία θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των ρινοδέλφινων.

Στον Αμβρακικό η βιομηχανική αλιεία απαγορεύεται δεδομένου ότι πρόκειται για εθνικό πάρκο. Παραμένουν όμως πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα. Ανεπεξέργαστα αστικά και βιομηχανικά λύματα καθώς και υπολείμματα γεωργικών φαρμάκων από τις καλλιέργειες καταλήγουν εκεί. Επίσης λειτουργούν 24 μονάδες ιχθυοκαλλιεργειών με συνέπεια να παρατηρείται συχνά ευτροφισμός των υδάτων και πτώση των επιπέδων οξυγόνου, γεγονός που έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε μαζικούς θανάτους ψαριών.

Σήμερα τα ρινοδέλφινα του Αμβρακικού επιβιώνουν εξαιτίας του πληθυσμού της σαρδέλας. Αλλά εάν τα επίπεδα του οξυγόνου εξορίσουν κάποια στιγμή τη σαρδέλα από τον κόλπο αυτό θα σημάνει και το τέλος των δελφινιών.

Προτεραιότητα για τη σωτηρία τους τόσο στον Αμβρακικό όσο και σε άλλες περιοχές της χώρας αποτελεί ο περιορισμός της ρύπανσης.

Σύμφωνα με την υπεύθυνη της εκστρατείας για το θαλάσσιο περιβάλλον στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace κυρία Αντζελα Λάζου η θαλάσσια ρύπαvση, και ιδιαίτερα αυτή πoυ πρoκαλoύv oυσίες όπως τα βαρέα μέταλλα (υδράργυρoς, μόλυβδoς κ.λπ.) και oι oργαvoχλωριωμέvες εvώσεις, (ΡCΒs, DDΤ κ.λπ.), αποτελεί μια vέα απειλή για τα δελφίvια. Οι oυσίες αυτές δεv διασπώvται εύκoλα και μέσα από την τρoφική αλυσίδα στo τέλoς της oπoίας βρίσκovται τα δελφίvια συγκεvτρώvovται στov λιπώδη ιστό τωv ζώωv. Ακόμη, όπως επισημαίνει η ίδια, η εντατική αλιεία έχει οδηγήσει στη μείωση των διαθέσιμων ψαριών και έχει κάνει ανταγωνιστικές τις σχέσεις μεταξύ αλιέων και δελφινιών.

«Και οι δύο ανταγωνίζονται πια για την εξεύρεση των τελευταίων ψαριών στη Μεσόγειο.Η χρήση καταστροφικών και παράνομων αλιευτικών εργαλείων, όπως τα παρασυρόμενα αφρόδιχτα, έχει προκαλέσει τον θάνατο χιλιάδων δελφινιών και φαλαινών στη Μεσόγειο».

Το ρινοδέλφινο είναι το μόνο είδος δελφινιού που προκαλεί ζημιές στα δίχτυα των παράκτιων αλιέων. «Αυτό δεν προκαλείται από τις ομάδες των δελφινιών, αλλά από εκείνα που έχει απομονώσει η ομάδα και ζουν μοναχικά. Τόσο τα δελφίνια όσο και οι ιδιαίτερα απειλούμενες με εξαφάνιση μεσογειακές φώκιες προκαλούν αυτές τις καταστροφές στα δίχτυα» λέει η συντονίστρια επιστημονικής έρευνας και δράσεων προστασίας του «Αρχιπελάγους», υδροβιολόγος κυρία Αναστασία Μήλιου.

Και προσθέτει: «Οι αλιείς όμως δεν λαμβάνουν καμίας μορφής αποζημίωση ή υποστήριξη από την Πολιτεία, γεγονός που αυξάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Είναι πραγματικά παράλογο το γεγονός ότι έχουμε αφήσει τούς χαμηλού εισοδήματος παράκτιους αλιείςνα καλύπτουν αποκλειστικά μόνοι τους το κόστος προστασίας αυτών των σπάνιων ειδών στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα δαπανώνται τεράστια ποσά σε ανούσιες οικολογίζουσες δράσεις στα αστικά κέντρα».
«Μόνη λύση»
Οι ελληνικές θάλασσες θεωρούνται από τις πιο «πλούσιες» σε βιοποικιλότητα θάλασσες της Ευρώπης, αλλά και παγκοσμίως, γιατί στηρίζουν μερικούς από τους σημαντικότερους εναπομείναντες πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών της Μεσογείου. Για αυτό, όπως προτείνει η Greenpeace, «πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στη δημιουργία ενός δικτύου θαλάσσιων καταφυγίων,το οποίο θα προστατεύει αποτελεσματικά τη θαλάσσια βιοποικιλότητα. Αυτή είναι η μόνη εγγύηση για την προστασία των δελφινιών».
ΜΑΧΗ ΤΡΑΤΣΑ Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Πηγή: http://www.tovima.gr/