Πέμπτη 19 Αυγούστου στην πλατεία Δημαρχείου στην παραλία της Βόνιτσας εγινε μια ξεχωριστή παρουσίαση βιβλίου από την συγγραφέα Παρασκευή Λύτρα-Παπαθανασίου.

Το νέο της βιβλίο με τίτλο “Στα χνάρια των Θεών” με μύθους, θρύλους και δοξασίες του Θυρρείου, του Δρυμού και των Παλιαμπέλων, είναι αρκετά ενδιαφέρον και περιλαμβάνει πολλούς από τους μύθους και τις αληθινές ιστορίες της περιοχής μας......

Διαβάστε περισσότερα »

Ήταν μια πολύ επιτυχημένη εκδήλωση και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο δήμαρχος Γεώργιος Αποστολάκης, ο υπεύθυνος του κέντρου μέριμνας Παντελής Αποστολάκης, πολλοί σύμβουλοι καθώς και ο αρχηγός της δημοτικής αντιπολίτευσης Δημήτριος Μασούρας. Παρευρέθηκε επίσης στην εκδήλωση και η Χαρά Καφαντάρη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην εκδήλωση συντονιστής θα είναι ο συμπατριώτης μας Γεράσιμος Προδρομίτης (Καθηγητής του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου)

Ομιλητές θα είναι οι:

– Ευάγγελος Αυδίκος Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

– Γεώργιος Βαρεμένος Δημοσιογράφος & Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας

Υπό την αιγίδα του Κέντρου Κοινωνικής Μέριμνας & Ανάπτυξης Δήμου Ακτίου-Βόνιτσας

Παρασκευή Λύτρα Παπαθανασίου

Στα χνάρια των θεών

Μύθοι , θρύλοι, δοξασίες της περιοχής

Χιονισμένο τοπίο Θυρρείου

Αρχαιολογικός χώρος Δρυμού

Στα χνάρια των Θεών

Μύθοι , θρύλοι, δοξασίες της περιοχής…

Διασκευή μύθων & συγγραφή κειμένων :

Παρασκευή Λύτρα Παπαθανασίου

Ιστορικά γεγονότα που έχουν συμβεί κατά καιρούς στον τόπο μας, που άφησαν τα χνάρια τους στο πέρασμα τους, καθώς και απομεινάρια μιας μακρινής και ένδοξης εποχής που περιμένει κάπου παράμερα να αφουγκραστούμε το κάλεσμά της.

Ελληνική Λογοτεχνία

Παρασκευή Λύτρα Παπαθανασίου

Εκδόσεις : Αυτοέκδοση Συγγραφέα

Βόνιτσα 2020

Συγγραφέας: Παρασκευή Λύτρα Παπαθανασίου

Επιμέλεια : Άννα Κωστή

Το παρόν είναι πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού νόμου Ν 21-21/ 1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα κατά τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτώς αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο η μέσο αντιγραφής, φωτοαντιτύπων και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση, δανεισμό, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, στο κοινό με οποιαδήποτε μορφή ( ηλεκτρονικοί μηχανική ή άλλη ) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Tο παρόν βιβλίο

Το αφιερώνω στα έξι μου παιδιά,

και στα επτά μου εγγόνια

που είναι το φως που φωτίζουν τη ζωή μου.

Γιατί δίχως τη δικιά τους λάμψη, η ζωή μου

θα ήταν σκοτεινή, άχαρη, χωρίς κανένα νόημα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος……………………………………………12

Το αρχαίο Θύρρειο και ο βασιλιάς Θυρέας….16

Αφιερωμένο στο Αρχαίο Θύρρειο…………… 44

Μύθοι, Θρύλοι, Δοξασίες, που μου διηγήθηκαν στο Θύρρειο ………………………………………...47

Το κουτσοδαιμονάκι ………………………………47

Ο ερημίτης..........................................................50

Στα καπνοχώραφα…………………..………….54

Η Τρύπα του Κουτρούλη………..………………56

Στην τρύπα του Κουτρούλη……….….……….58

Στο σωρό……………………………..……………60

Μπροστά στον τάφο του πρώτου βασιλιά το Θυρρείο…………………………………….………61

Περπατώντας με τους Θεούς…………………..63

Ο μύθος των Παλιάμπελων……………………..66

Λίγα ιστορικά στοιχεία για το Αρχαίο Θύρρειο και τα Παλιάμπελα…………………...75

Μύθοι, θρύλοι, δοξασίες αυτού του τόπου

τον παλιαμπέλων…………………………………78

Η γιαγιά Χρυσάνθη μου είπε κάτι που είχε βιώσει η ίδια…………………………………..…..82

Κάτι από το ημερολόγιο της πεθεράς μου που έχει σχέση με τις Νεράιδες, στην Kόντρα στα Παλιάμπελα ………………………………….……84

Διηγήσεις από την εγγονή της γιαγιάς Όλγας ………………………………………………..……....86

Στην πηγή της κόντρας……………………..…...88

Στου Αγίου Ηλία τη ράχη …………………....…90

Το όνειρο του Γιώργη …………………….……94

Μοργκάνα …………………………..…………...134

Αρχαία χαλάσματα δρυμού ……………………137

Η γη των Γιγάντων ……..………………………..141

Η κούλια του Καψάλη ……………………..…….143

Συνάντηση με τον μπάρμπα Βαγγέλη ………..145

Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου ………….148

Πρόλογος

Στο παρόν βιβλίο με τίτλο στα χνάρια των Θεών, προσπάθησα μέσα από το όνειρο και τη δύναμη του νου, να βρεθώ και εγώ σε εκείνα τα μακρινά και ξεχασμένα χρόνια.

Τα χρόνια του μεγαλείου και της δόξας που είχε ζήσει κάποτε αυτός εδώ ο τόπος, που για πολλούς αιώνες ήταν το φωτεινό σημείο αναφοράς και δημιουργίας σε πλούτο, τέχνες και δόξα.

Ήταν η πόλη που είχε καταφέρει να είναι ανίκητη, να στέκει αγέ-ρωχη σε όλους εκείνους που ζητούσαν να την υποδουλώσουν και να την κάνουν δικιά τους.

Σαν άρχισα να περπατώ δίπλα στα χαλάσματα, σαν τα μάτια μου αντίκρισαν όλα αυτά τα λιγοστά τώρα πλέον απομεινάρια της τότε ένδοξης εποχής, το όνειρο άρχισε να ζωντανεύει και οι φωνές από το παρελθόν να φτάνουν στα αυτιά μου, να μου μιλούν, να μου διηγούνται την ιστορία τους και αυτή να ζωντανεύει μπροστά μου, με όλο εκείνο το ξεχασμένο μεγαλείο και τη δόξα του .

Κάθε χάλασμα ήταν για μένα και ένα παράθυρο πού παραμέριζε τη λήθη και μου χαμογελούσε και μου έλεγε τη δικιά του ιστορία. Και όλα μαζί αυτά τα απομεινάρια με οδηγούσαν, μου έλεγαν και μου μάθαιναν το καθένα και από κάτι ξεχωριστό, κάτι δικό του.

Είχα χαθεί μέσα στο όνειρο γιατί ποτέ ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα το χρόνο και την πολυτέλεια, όπως συνηθίζω να λέω, να ανέβω, να περπατήσω και να βρεθώ με το νου και τη φαντασία σε κείνα τα μακρινά χρόνια.

Να αναρωτηθώ κι εγώ, τι ήταν αυτό το ξεχωριστό, αυτό το Θείο που είχε καταφέρει να κάνει αυτήν εδώ την πόλη του Θυρρείου στην κορυφή του Περγαντί και του Μπούμιστου τόσο ξεχωριστή, τόσο ένδοξη, με απέραντο πλούτο και μεγάλη σοφία.

Μήπως αυτός εδώ ο τόπος μέσα στα σπλάχνα του έχει ακόμη πολλά κρυμμένα μυστικά και περιμένουν όλους εμάς να βρεθούμε κοντά του, να μιλήσουμε μαζί του με τη φαντασία του νου μας και να διδαχτούμε τη σοφία του;

Αλήθεια το όνειρο μπορεί να ζωντανέψει; Όχι . Όμως, μέσα από το όνειρο, από τα παραμύθια, τους μύθους, τους θρύλους μπορούμε να βρεθούμε στο μακρινό παρελθόν και να περπατήσουμε μαζί του.

Αυτό κάνω τώρα και εγώ προσπαθώ να βρεθώ σε κείνα τα πολύ μακρινά χρόνια, να τους δώσω ζωή και να παρασύρω και όλους εσάς μαζί μου.

Να ανέβουμε και να μιλήσουμε με όλους εκείνους πού κάποτε κατοικούσαν σε ετούτα τα μέρη, να μιλήσουμε με τους ήρωες και τους Θεούς πού είχαν κατέβει στη γη και άφησαν εδώ τα χνάρια τους, τη σοφία τους, τη δημιουργία τους και έστησαν όλο αυτό τον ένδοξο πολιτισμό που υπήρχε εδώ, στη δικιά μας γη και εμείς όλοι τους έχουμε τελείως ξεχάσει .

Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ για τα Παλιάμπελα που από πολύ παλιά ήταν το μέρος του αμπελιού και του κρασιού;

Γιατί πουθενά αλλού εδώ γύρω τα πολύ παλιά χρόνια δεν υπήρχαν αμπέλια και έτσι δεν υπήρχε και κρασί ;Ίσως εκεί οφείλεται και το όνομα αυτού του τόπου, δηλαδή παλιά αμπέλια.

Έτσι ο μύθος του Διονύσου, του πατέρα του αμπελιού και του κρασιού, τους ταιριάζει απόλυτα. Και ποιος ξέρει, ίσως να υπάρχει κάπου κρυμμένη στα βάθη των αιώνων μία μικρή αλήθεια. Μία αλήθεια που θα μπορέσει όλους εμάς να μας κάνει παιδιά, να ονειρευτούμε το Διόνυσο να περπατά εδώ μαζί μας για άλλη μια φορά και το μέρος αυτό να αλλάζει να γίνετε πιο όμορφο και πιο μοναδικό. Να του ζητήσουμε όλοι εμείς να γίνει ο τόπος μας και τόπος δικός του, και να τον προστατεύει πάντα . Και ας μάθουμε και όλοι εμείς την ιστορία του Διονύσου, τι ήταν στα αλήθεια μέσα στην μυθολογία, την πραγματική του ιστορία και όχι να τον λέμε απλώς σάτυρο, γιατί ο Διόνυσος είχε πολλά να μας πει και να μας μάθει.

Τέλος ας ακούσουμε κι ας ψάξουμε μέσα στο όνειρο του Γιώργη να βρούμε πολλές αλήθειες που είναι εκεί μέσα κρυμμένες και ίσως τότε γνωρίσουμε καλύτερα τον δικό μας τόπο και όλα τα κρυμμένα μυστικά του, που είναι τόσα πολλά και ξεχασμένα .Και ποιος ξέρει ίσως όλοι μαζί να γίνουμε παιδιά και να ριζώσει στην καρδιά μας η αγάπη, η ελπίδα και η χαρά για αυτό εδώ το μέρος. Τη δικιά μας γη, την πατρίδα μας. Και την αναζήτηση για τις ρίζες μας. Η ιστορία μας και η ταυτότητα μας, να μπορέσει να ξαναζω-ντανέψει. Και τότε το δέντρο της αναγέννησης να αρχίσει να μεγα-λώνει, να θεριεύει και να γεμίζει πάλι καρπούς και όλοι να μπο-ρούμε να γευτούμε το νέκταρ της γνώσης και της σοφίας.

Της σοφίας των προγόνων μας.

Ψάχνοντας μέσα στη λήθη ίσως τότε μπορέσουμε να ζωντανέψουμε ένα ένδοξο παρελθών.

Για να χτίσουμε…

Το παρόν και το μέλλον που αρμόζει στη χώρα,

που περπάτησαν Θεοί…

Στη χώρα του Πλάτωνα και του Σωκράτη.

Νομισματοκοπείο Θυρρείου

Το αρχαίο Θύρρειο--και ο βασιλιάς Θυρέας

Μία φορά κι έναν καιρό, ψηλά στο όμορφο Περγαντί, τον γιο του Ακαρνάνα, το βουνό των Θεών που στην αγκαλιά του κρατάει τα τρία παιδιά του, τον Μπούμιστο την ψηλή Κορφή και το Περγαντί, υπήρχε ένα μικρό οροπέδιο.

Ο παππούς Αχιλλέας και η οικογένεια του είχαν αποφασίσει και ανέβαιναν εκεί πάνω κάθε καλοκαίρι και έμεναν ως το φθινόπωρο.

Σαν ανέβαιναν εκεί με τα γιδοπρόβατα τους να μείνουν για λίγο καιρό ένιωθαν όμορφα, ανάλαφρα και μία γλυκιά γαλήνη και θαλ-πωρή να υπάρχει παντού γύρω τους.

Ότι αρρώστια και να είχαν αυτοί γιατρεύονταν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια. Πουθενά σε άλλο μέρος, όπου και να πήγαιναν τα πρόβατα τους, δεν ένιωθαν έτσι και δεν γιατρεύονταν από κάποιες αρρώστιες που είχαν. Μόνο σε αυτό το μικρό οροπέδιο γιάτρευαν τις αρρώστιες, τους πόνους του κορμιού και της καρδιάς τους ,καθώς και της ψυχής τους .

Τρεις μέρες αρκούσαν να γιατρέψουν τα πάντα, λες και ένα μαγικό χέρι τα έπαιρνε από πάνω τους και τα πήγαινε μακριά και αυτοί ήταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.

Έτσι η οικογένεια του παππού Αχιλλέα που αποτελούνταν από τον ίδιο και τις οικογένειες των πέντε παιδιών, αποφάσισαν να μείνουν σε εκείνο το όμορφο οροπέδιο μόνιμα, χειμώνα, καλοκαίρι.

Σαν όλοι μαζί έχτισαν εκεί ψηλά τις πρώτες τους καλύβες και τα σπιτοκάλυβά τους, οι Θεοί στην αρχή παραξενευτήκαν που πήραν αυτή την απόφαση, να ζήσουν εκεί όχι μόνο για τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά μόνιμα . Το χειμώνα εκεί πάνω, τα πάντα σκεπάζονταν τις περισσότερες φορές με χιόνι.

Δεν ήταν και ότι καλύτερο για εκείνους και για τα ζώα τους.

Αλλά αυτοί είχαν πάρει την απόφαση τους και δεν εννοούσαν να φύγουν. Κάτι τους τραβούσε να μείνουν εκεί ψηλά. Κάτι τους έλεγε μέσα τους ότι εκεί είναι ο δικός τους τόπος και πρέπει να μείνουν εκεί επάνω. Οι Θεοί σαν είδαν την απόφαση που πήραν χάρηκαν και τώρα ήταν η δικιά τους σειρά να τους βοηθήσουν, να φτιάξουν τα σπιτοκαλύβα τους στο σωστό μέρος καθώς και τα γρέκια τους..

Τους βοηθούσαν παντού, με τον αόρατο τρόπο τους, να μην τους καταλάβουν οι άνθρωποι και όλα γίνονταν τόσο γρήγορα τόσο ξεκούραστα. Τα υλικά τα έβρισκαν παντού, όπου και να άπλωναν τα χέρια τους ότι χρειάζονταν αυτό ήταν δίπλα τους. Το περνάνε και συνέχιζαν τις δουλειές τους.

Ο παππούς που ήταν ο αρχηγός σε αυτή την ομάδα, άρχισε να παραξενεύεται για τον τρόπο που έβρισκαν εκεί ψηλά όλα αυτά τα υλικά που χρειάζονταν για να κάνουν τα καλύβια τους. Γνώριζε ότι η λυγαριά δεν μπορούσε να αντέξει πάνω στο χιόνι και δεν θυμό-ταν αυτά τα τελευταία χρόνια που ήταν εδώ επάνω τα καλοκαίρια να την είχε ξανασυναντήσει, αλλά δεν είπε τίποτα στους άλλους μόνο σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον ουρανό και είπε:

-Σε ευχαριστώ μεγάλε Δία και εσένα και τα παιδιά σου, για τη βοήθεια που μας προσφέρετε απλόχερα εδώ ψηλά στην κορυφή του Περγαντί. Φαίνεται ότι εδώ ψηλά στον μεγάλο Ακαρνάνα και στους γιους του είναι και η δικιά σου κατοικία, και μας θέλεις για παρέα σου. Εμείς θα κατοικήσουμε εδώ. Aπό σ’ ένα γυρεύω να μου δείξεις, που πρέπει να σου κάνω το βωμό σου, να ερχόμαστε όλοι να προσευχόμαστε και να σε ευχαριστούμε. Οδήγησε με και μένα και τα παιδιά μου και προστάτεψε μας σε αυτή την απόφαση που έχουμε πάρει να ζήσουμε εδώ ψηλά. Δεν θα πω μεγάλε Δία τίποτα σε κανέναν, δεν θέλω να τους ανησυχήσω, γιατί εμείς οι άνθρωποι σαν νιώθουμε τόσο κοντά μας το Θεό νιώθου-με ασφάλεια, αλλά νιώθουμε και φόβο μαζί, με το δικό σας συναπάντημα. Εγώ όμως σε ευχαριστώ και σου ζητώ να είσαι πάντα κοντά μας, δίπλα μας, γιατί εδώ πάνω σε αυτή την ερημιά έχουμε μεγάλη ανάγκη από την προστασία και την συμπαράστα-ση σου. Γι’ αυτό συνεχίστε και εσύ και τα παιδιά σου, να μας βοηθάτε, να είμαστε έτοιμοι με τα πρώτα κρύα, να έχουμε τελειώσει τα καλυβάκια μας και τις δουλειές μας.

Σαν απάντηση γι’ αυτή του την νοερή συνομιλία που έκανε με τον Δια, αν και καλοκαίρι και παντού ήλιος, καταμεσήμερο εκείνος έκανε την παρουσία του με ένα μεγάλο μπουμπουνητό και με μία ξαφνική μπόρα που κράτησε τρεις ώρες.

Ήταν το νερό που μέσα στο κατακαλόκαιρο είχε ανάγκη η γη για να συνεχίσει να είναι καταπράσινη, και το χορτάρι για τα ζώα να είναι μπόλικο, και επιπλέον οι άνθρωποι και τα ζωντανά τους να δροσιστούν.

Ο παππούς Αχιλλέας σήκωσε πάλι το κεφάλι του κοίταξε τον ουρανό και με το χαμόγελο στα χείλη του είπε:

- Σε ευχαριστώ μεγάλε πατέρα για την απάντηση που μου έδωσες ,ότι έφτασε στα αυτιά σου αυτή η συνομιλία που έκανα μαζί σου.

Και ποιος ξέρει άραγε ,αν και εσύ και τα παιδιά σου δεν περπατάτε σε τούτα τα βουνά που αποφάσισα και εγώ να κατοικήσω με τα δικά μου παιδιά.

Αλλά τώρα μεγάλε πατέρα δείξε μου το σημάδι το σωστό γιατί μόνος μου δεν θα μπορέσω να το βρω. Γιατί σαν μου δήλωσες την παρουσία σου πρέπει και εγώ να κάνω το δικό μου καθήκον να σου βάζω το λιβάνι, να καίω και τις δάφνες και τον αλίσφακο, να ανεβαίνουν ψηλά σε σένα όλες οι ευωδιές για να σου λέω ευχα-ριστώ και να σας παρακαλώ να μας βοηθάτε με τον αόρατο τρόπο που κάνατε και τώρα.

Όλη την ώρα που έβρεχε οι άνθρωποι και τα ζώα ήταν κάτω από τη βροχή, και χαίρονταν αυτή τη δροσιά αυτό το ξέπλυμα του σώματός τους, γιατί για όλους αυτό ήταν ευεργετικό και για την διψασμένη γη που τώρα ρουφούσε λαίμαργα το νερό που έπεφτε πάνω της, για να το κρατήσει μέσα στα σπλάχνα της και να μην πάει χαμένη ούτε σταγόνα

Τα παιδιά ήταν μισόγυμνα κάτω από τη βροχή και τρέχανε λες και ήταν σε πανηγύρι, χορεύανε στους ρυθμούς της μουσικής, τώρα η μουσική ήταν η βροχή και τραγούδι ο τρελός ήχος που δημιουργούνταν σαν αντάμωνε με το σώμα τους τη γη.

Οι γυναίκες έβγαλαν τις κάπες έξω, τις άπλωσαν πάνω σε κλαδιά δέντρων ή σε κανένα κοντρή, για να της χτυπά η βροχή να ξεπλυθούν από την σκόνη και την τον ιδρώτα που είχαν. Η βροχή ήταν πολύ δυνατή και είχε την δυνατότητα να ξεπλύνει αυτό το τραγόμαλίσιο ένδυμα, να το καθαρίσει. Σαν πέρασε η πρώτη ώρα και η βροχή συνεχίζονταν οι γυναίκες γύρισαν τις κάπες και από την άλλη μεριά για να ξεπλυθούν για τα καλά και έκατσαν και αυτοί κάτω από τη βροχή για να ξαλαφρώσει το κορμί τους από τη σκόνη και τον ιδρώτα που είχε .

Όση ώρα έπεφτε πάνω στη γη αυτή η ευεργετική καλοκαιρινή μπόρα ο Δίας από ψηλά χαμογελούσε που τους έβλεπε όλους τόσο πολύ ευχαριστημένους και έβλεπε πόσο τους ευεργέτησε το νερό. Ήταν στα αλήθεια θείο δώρο για κείνους. Και είπε μέσα του

- Μήπως το καλοκαίρι πρέπει οι μπόρες αυτές να είναι πιο συχνές να ανακουφίζονται και οι άνθρωποι και τα ζώα, αλλά και η μάνα γη να μην είναι τόσο καμένα τα σπλάχνα της από τον ήλιο.

Ο Δίας ξαναγέλασε και το γέλιο του ήταν ένα δυνατό μπουμπου-νητό που τράνταξε το βουνό. Ο παππούς Αχιλλέας ξανά κοίταξε ψηλά και είπε

- Σε ευχαριστώ μεγάλε Δία για αυτό το μεγάλο σου δώρο γιατί όπως κατάλαβες ήταν αναπάντεχο δώρο για όλους. Και τώρα περιμένω να μου δείξεις που πρέπει να κάνω το βωμό σου.

Σε μισή ώρα που η βροχή είχε κοπάσει και ο ήλιος ήταν πιο λαμπερός έγινε κάτι αναπάντεχο. Στη μέση στο μικρό οροπέδιο σχηματίστηκε μία φωτεινή δεσμίδα, που κατέβαινε από ψηλά από τον ουρανό στη γη. Ήταν πεντάμορφη όλα τα χρώματα των λουλουδιών ήταν επάνω της, και έμοιαζε σαν χιλιάδες αστέρια να ανέβαιναν και να κατέβαιναν από τον ουρανό στη γη φωτίζοντας και λάμποντας μέσα από αυτή η φωτεινή δεσμίδα.

Αυτό ήταν το αόρατο κανάλι των Θεών. Και ο Δίας με τη λάμψη του ήλιου δημιούργησε αυτή τη φωτεινή δεσμίδα ,για να δείξει στον παππού Αχιλλέα που έπρεπε να χτίσει το βωμό του και να δηλώ-σει την παρουσία του σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήταν εκεί.

Η φωτεινή δεσμίδα ήταν στη μέση από τις καλύβες τους που ήταν απλές φτωχικές, πλεγμένες με λυγαριά και πάπυρο και έκαναν έναν όμορφο κύκλο λες και είχαν στήσει στη γη χορό οι Θεοί .Η μαγική δεσμίδα φωτός κράτησε αρκετή ώρα αναμμένη και ένωνε τη γη με τον ουρανό. Αυτοί μόλις την αντίκρισαν γονάτισαν και έστειλαν τις προσευχές τους ψηλά στο Δία.

Όλοι μαζί με μπροστάρη τον παππού είχαν αρχίσει μία αυτοσχέδια προσευχή . Τα λόγια έρχονταν στα αυτιά του παππού και ότι άκουγε το έλεγε εκείνος και η άλλη το επαναλάμβαναν όλοι μαζί.

-Ω μεγάλε και λαμπρέ Δια, εσύ και τα παιδιά σου, πού είστε ψηλά στον ουρανό, σας ευχαριστούμε για τα δώρα σας και σας ζητάμε να είστε πάντα δίπλα μας. Κοντά μας εδώ στην ερημιά του βουνού. Να γίνει για εμάς η αγκαλιά η δικιά σας, και να μας προστατεύεται πάντα.

Ω μεγάλε πατέρα. Ευλόγησε μας με την αγάπη σου.