Ιερά Αγρυπνία στον Άγιο Νικόλαο Αστακού για τον Άγιο Βησσαρίωνα

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΑΣΤΑΚΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

      Την προσεχή Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 20:30 στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Αστακού θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία επι τη μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Βησσαρίωνος Αρχιεπισκόπου Λαρίσης του Θαυματουργού. Κατά τη διάρκεια της Αγρυπνίας θα τελεστεί και ο Αγιασμός μετά των ευχών του Αγίου Βησσαρίωνος.

Εκ του Ιερού Ναού....

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ

   Ο Άγιος Βησσαρίων γεννήθηκε μέσα στην περίοδο της Τουρκοκρατίας το έτος 1490 στην κωμόπολη των Μεγάλων Πυλών Τρικάλων. Ανατράφηκε με ευσέβεια από τους γονείς του και από πολύ νωρίς σύχναζε στον υπέρκαλο Ναό της Πόρτας Παναγίας προσευχόμενος.

      Σε πολύ μικρή ηλικία το 1500 προσέγγισε τον Μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκο ο οποίος εκτίμησε ιδιαιτέρως τα χαρίσματά του και τον μύησε στην ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας. Βλέποντας την πνευματική προκοπή του Βησσαρίωνα τον χειροτόνησε διάκονο και σύντομα πρεσβύτερο εμπιστευόμενος στα χέρια του σημαντικές υποθέσεις της Μητροπολιτικής του επαρχίας.

     Η χάρη του Θεού ανέδειξε τον Βησσαρίωνα Επίσκοπο Δομενίκου και Ελασσώνος σε ηλικίας μόλις 27 ετών. Οι κάτοικοι της περιοχής όμως για ασήμαντη αφορμή αρνήθηκαν να δεχτούν το Βησσαρίωνα ως Επίσκοπό τους διότι προερχόταν από τη Μητρόπολη της Λάρισας με την οποία βρισκόταν σε διαμάχη. Ο Βησσαρίων βλέποντας την άρνησή τους, δέχτηκε με ταπείνωση την προσβολή, αποχώρησε και επέστρεψε κοντά στον Μητροπολίτη Μάρκο. Θυσίασε τον Επισκοπικό θρόνο χάριν της γαλήνης της Εκκλησίας.

    Η δράση του αυξήθηκε στην περιοχή των Τρικάλων όπου δοκιμαζόταν ιδιαιτέρως από την Τουρκική Κατοχή. Η αγαπημένη του ενασχόληση ήταν να επισκέπτεται νύχτα μοναχικούς ασθενείς και να τους διακονεί καθαρίζοντάς τους, πλένοντας τα ρούχα τους και προσφέροντάς τους υλική βοήθεια. Το έτος 1527 εκοιμήθη ο πνευματικός του πατέρας Μητροπολίτης Λαρίσης Μάρκος και ο Βησσαρίων με κοινή απαίτηση του ποιμνίου τον διαδέχθηκε στο θρόνο.

      Μετά την εκλογή του σε Μητροπολίτη Λαρίσης αφιερώνει εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στους χριστιανούς της επαρχίας του. Με εκκλησιαστικά χρήματα κατασκευάζει γέφυρες σε δύσβατες περιοχές για να διευκολύνονται οι βοσκοί στη μετάβασή τους κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Διασώζονται μέχρι σήμερα οι γέφυρες στις Πηγές Άρτης και το γεφύρι του Κοράκου στον Αχελώο αλλά και στον Πορταικό Ποταμό. Οι γέφυρες αυτές αποτέλεσαν σωτηρία για πολλούς βοσκούς που επιχειρώντας μετάβαση μέσω των ποταμών πολλές φορές πνίγονταν οι ίδιοι μαζί με τα κοπάδια τους.

     Μέσα στα ποιμαντικά έργα του Αγίου ανήκει και η ανοικοδόμηση της περίφημης Ιεράς Μονής Δουσίκου στην Πύλη Τρικάλων η οποία αποτελεί ένα λαμπρό οικοδόμημα, με σπουδαίο Καθολικό και συνολικά 365 κελιά. Σε αυτή τη Μονή εύρισκαν πολλές φορές καταφύγιο οι υπόδουλοι Έλληνες, ενώ οι μοναχοί διέσωσαν πλήθος χειρογράφων και κειμηλίων καλλιεργώντας μέσα από αυτά την ελληνική παιδεία.

    Ως πρότυπο Αγίου είχε στη ζωή του τον Άγιο Νικόλαο γι αυτό και δύο ήταν οι βασικές του μέριμνες, η μια αφορούσε τη διατήρηση της ορθής πίστης και η άλλη τη φροντίδα των πεινασμένων.                            Εμφανιζόταν ιδιαιτέρως αυστηρώς στους οκτώ επισκόπους που διοικούσε αλλά και στους ιερείς του, υπενθυμίζοντάς τους διαρκώς την αποστολή τους. Τους πτωχούς και πεινασμένους που τον απασχολούσαν καθημερινά δεν τους αντιμετώπιζε σαν ενοχλητικούς αλλά στα πρόσωπά τους έβλεπε τον ίδιο το Χριστό. Σε περίοδο μεγάλης πείνας δε δίστασε να ανοίξει τις αποθήκες της Μητροπόλεώς του και να μοιράσει ότι υπήρχε μέσα σε φτωχούς, διακινδυνεύοτας να πεθάνει ο ίδιος από πείνα.

     Μεγάλη αγωνία κατέκλυζε τον Άγιο κάθε φορά που πληροφορούνταν οτι στις τουρκικές φυλακές βρισκόταν φυλακισμένος κάποιος Έλληνας. Φοβούμενος για τη ζωή του αλλά και για την πνευματική του κατάσταση, μήπως τυχόν δεχθεί πιέσεις να εξισλαμιστεί, έσπευδε και πότε μέσω διασυνδέσεων, πότε μέσω δωροδοκίας προς τις τουρκικές αρχές κατάφερνε να αποφυλακίσει τους Έλληνες φυλακισμένους χαρίζοντάς τους ξανά την ελευθερία.

  Σε σχέση με τα γράμματα και την παιδεία ο Άγιος Βησσαρίων αναδεικνύεται ένθερμος προστάτης και αρωγός της μόρφωσης. Στην πόλη των Τρικάλων ίδρυσε εκ θεμελίων και συνέβαλε στη λειτουργία του Παρθεναγωγείο και όρισε Διδασκάλισσες για τη σπουδή των κοριτσιών διότι είχε την πεποίθηση οτι και οι γυναίκες θα έπρεπε να γνωρίζουν γράμματα γιατί εκείνες είναι που φροντίζουν περισσότερο την ανατροφή των παιδιών. Την κοινωνική διακονία συνέχισε η Ιερά Μονή Δουσίκου και μετά το θάνατό του δημιουργώντας Βιβλιοθήκη με τον τίτλο «ΨΥΧΗΣΑΚΟΣ» αλλά και φιλανθρωπικό ιατρείο για απόρους.

    Η σπουδαιότερη όμως προσφορά του Αγίου Βησσαρίωνος ήταν η ελπίδα, η παρηγοριά και το θάρρος που έδινε στο ποίμνιό του. Τη στιγμή που η βαρβαρότητα των Τούρκων ταπείνωνε, εξευτέλιζε και απομυζούσε τους ραγιάδες, ο Άγιος τους αγκάλιαζε με στοργή, τους υπενθύμιζε οτι δεν είναι σκλάβοι αλλά έμψυχες εικόνες του Θεού προορισμένες για την αθανασία. Στα χέρια τέτοιων μεγάλων μορφών διασώθηκε το υπόδουλο Γένος την εποχή της Τουρκοκρατίας και ατσάλωσε το φρόνιμά του αναμένοντας την ημέρα της ελευθερίας.

     Τη 13η Σεπτεμβρίου 1540, σε ηλικία μόλις 50 ετών εξ αιτίας της κλονισμένης του υγείας ο Άγιος Βησσαρίων παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό και κηδεύτηκε. Στη συνείδηση του ποιμνίου του αλλά και ολόκληρης της Θεσσαλίας θεωρούνταν ήδη Άγιος. Η Αγιότητά του, όμως επιβεβαιώθηκε μέσα από ένα πλήθος θαυμάτων που άρχισαν να επιτελούνται μετά την κοίμησή του. Από τα ιερά του λείψανα διασώζεται μονάχα η Αγία Κάρα η οποία αναδείχθηκε σε ποταμών απείρων θαυμάτων.

      Το έτος 1744 διασώζει τη Λευκάδα, το Μάιο του 1816 την πόλη της Άρτας και το έτος 1811 την Κορυτσά και τη Μοσχόπολη από την πανούκλα. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών βεβαιώνουν με επιστολές τους που φυλάσσονται στη Μονή Δουσίκου οτι η ασθένεια της πανούκλας υποχώρησε από την πόλη τους μετά την επίσκεψη του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Βησσαρίωνος.

     Στα μέρη της Αιτωλοακαρνανίας η παρουσία του Αγίου Βησσαρίωνος είναι ιδιαιτέρως έντονη και η ευλάβεια των κατοίκων της προς αυτόν έκδηλη. Στις περιοχές της Αμφιλοχίας, της Στάνου, των Φυτειών και της Λεπενούς από το έτος 1790 και εφεξής πραγματοποιήθηκαν υπεράριθμες μεταβάσεις της Τιμίας Κάρας του Αγίου Βησσαρίωνος, πάντοτε μετά από πρόσκληση των εκκλησιαστικών συμβουλίων και των ενοριτών. 

    Η αφορμή ήταν ή κάποια λοιμική ασθένεια που θανάτωνε τους κατοίκους ή κάποια ασθένεια των ζώων που αποδεκάτιζε τα κοπάδια. Οι κτηνοτρόφοι των παραπάνω περιοχών ευλαβούνταν και συνεχίζουν να ευλαβούνται ιδιαιτέρως τον Άγιο Βησσαρίωνα. Ο Άγιος αγαπούσε ιδιαιτέρως τους απλοϊκούς ανθρώπους της εργασίας και του μόχθου. Ακόμη και μετά την κοίμησή του συνέχιζε να είναι κοντά τους και να τους ευλογεί μέσω των Ιερών Λειψάνων του. Η μεταφορά της Τιμίας Κάρας, δεν ήταν μια απλή περιοδεία αλλά μια Ιεραποστολική εξόρμηση. Το Ιερό Λείψανο συνοδεύονταν από Ιερομονάχους της Μονής οι οποίοι επί πολλές ημέρες εξομολογούσαν, ιερουργούσαν και κήρυτταν, γεγονός το οποίο συνέβαλλε στην πνευματική αναγέννηση των περιοχών που επισκέπτονταν.

      Ο σύνδεσμος της Αιτωλοακαρνανίας με την Ιερά Μονή του Αγίου Βησσαρίωνα συνεχίζεται ως τα νεότερα χρόνια αφού σε τακτά χρονικά διαστήματα το Ιερό Λείψανο μεταφέρετε στην περιοχή μας. Η τελευταία μεταφορά πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 στην ενορία Αγίου Γεωργίου Λεπενούς.