Αγαπούλες, τέλος…;

Γράφει ο: 

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

 Βαρύς αχός σηκώθηκε πάνω από το ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο τις τελευταίες ημέρες. Αφορμή, οι αποκαλύψεις για στημένα παιχνίδια, καθώς καταδεικνύουν σε βάθος την βρωμιά και την σαπίλα... 

 ....που επικρατεί, στην αυλή του βασιλιά των σπορ.

    Άνθρωποι της νύχτας, ανεπάγγελτοι μανατζαραίοι, νταβατζήδες και δυστυχώς αθλητές, διεθνείς μάλιστα, αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα, που με την παρουσία τους, μολύνουν το ποδοσφαιράκι μας.

 Όλοι λίγο – πολύ, καταλαβαίναμε ότι κάτι δεν πάει καλά τα τελευταία χρόνια. Όλοι λίγο – πολύ γνωρίζαμε, ότι άνθρωποι του υποκόσμου, φορώντας τον μανδύα του μεγαλοπαράγοντα, όριζαν κατά πως τους βόλευε, τις τύχες ενός αθλήματος, που όλοι αγαπάμε και σαν να μην συνέβαινε τίποτα, το παρακολουθούσαμε κάθε Κυριακή, τρώγοντας με όρεξη τα νύχια μας.

Κάποιος εύστοχα έχει πει, ότι η μπάλα, είναι το όπιο του λαού. Ο παραλληλισμός αυτός, δεν είναι καθόλου τυχαίος. Αντίθετα μάλιστα. Είναι ότι πιο εύστοχο, έχει ειπωθεί για το ποδόσφαιρο. Αν το καλοσκεφτούμε, το ποδόσφαιρο, τυχαίνει να λατρεύεται ευλαβικά, η ιστορία του μας το διδάσκει, σε περιβάλλοντα έκτροπα από τα συνηθισμένα.

    Η μαζικότητα του ποδοσφαίρου, παρατηρείται σε κοινωνίες που οι συνθήκες για παράδειγμα οι πολιτικές, καθώς επίσης και οικονομικές, δεν είναι ιδιαίτερα ανθηρές. Η μπάλα ας πούμε, αποτελεί την μοναδική πηγή διασκέδασης για χώρες που ευδοκιμούν η φτώχεια, η πείνα, η ανέχεια, καθώς και σε καθεστώτα, στα οποία η ελευθερία και η δημοκρατία, αμφισβητούνται.

    Τυχαίο θέλω να ελπίζω, ότι κάποιοι αποφάσισαν στην παρούσα συγκυρία για την χώρα μας, να ξεπλύνουν το χώρο του ποδοσφαίρου, απ’ ότι το μολύνει. Είναι γεγονός εξάλλου, ότι τα τελευταία χρόνια, λόγω των ψιθύρων που ακούγονται για το ποδόσφαιρο στη χώρα μας, ο Έλληνας, το είχε απαξιώσει εντελώς. Με όλα όμως όσα συμβαίνουν γύρω μας, κυρίως στην οικονομία, κάποιοι φαίνεται αποφάσισαν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και να ασχοληθούν επιτέλους σοβαρά, για να εξυγιάνουν στο μέτρο του δυνατού, τον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτό διότι καταλαβαίνουν πολύ καλά, ότι δεν συμφέρει την κοινωνία μας, να στερηθεί ο δοκιμαζόμενος λαός, πάνω στην στιγμή μιας τόσο επώδυνης κρίσης, το προσφιλές αυτό θέαμα.

    Έτσι, αν και λίγο απαισιόδοξο αυτό το σενάριο, σου λέει ο άλλος, θα επιστρέψουμε που θα επιστρέψουμε από πλευράς οικονομικών συνθηκών πίσω στις δεκαετίες του 50’ και του 60’, τουλάχιστον, ας δώσουμε και πάλι την ευκαιρία στον Έλληνα, ν’ απασχολεί το μυαλό του μ’ ένα θέαμα καθαρό και τίμιο. Άλλωστε, μαρτυρίες μας έχουν δείξει, πως το ποδοσφαιράκι, τις προαναφερθείσες περιόδους, αποτελούσε την μοναδική πηγή διασκέδασης. Τα γήπεδα ήταν γεμάτα και το σημαντικότερο, η μπάλα ένωνε τους αντιπάλους.

Τέλος, ας ευχηθούμε αυτή την φορά, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο επιτέλους. Ας ευχηθούμε, η έρευνα να γίνει σοβαρά, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν κανένα κόστος, ούτως ώστε, η πληγή αυτή να καθαρίσει, ακόμα κι αν χρειαστεί, το ελληνικό ποδόσφαιρο να γίνει ερασιτεχνικό, ακόμα κι αν χρειαστεί, μέχρι τουλάχιστον να βρει τον βηματισμό του, να μην συμμετέχουμε σε διοργανώσεις σε διεθνές επίπεδο για κάποιο διάστημα. Το παράδειγμα του βρετανικού ποδοσφαίρου άλλωστε, είναι σχετικά πρόσφατο και τα αποτελέσματα του αξιοζήλευτα.

www.naoumis-nikos.gr