Γράφει ο Κώστας Γαλάνης *
Είμαι για περισσότερα από 30 χρόνια στο επιχειρείν, στην αγορά εργασίας, στον χώρο της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας. Αυτό που αποκόμισα είναι ότι το σχολείο και η αγορά εργασίας είναι δυο διαφορετικά περιβάλλοντα.
Πόσοι δεν αναρωτήθηκαν, ρητορικό το ερώτημα, γιατί κάποιοι συμμαθητές τους στο σχολείο, λιγότερο καλοί από αυτούς, έκαναν περισσότερα βήματα στην αγορά εργασίας; Γιατί βρήκαν καλύτερη δουλειά; Γιατί έβγαλαν βρε αδερφέ περισσότερα λεφτά;
Σήμερα για να κάνεις τη διαφορά απαιτούνται πολλές, αλλά και διαφορετικές δεξιότητες. Πολλές φορές οι γνώσεις είναι αναγκαία συνθήκη για να μπεις στην αγορά εργασίας. Αν θες να ξεχωρίσεις, σε οποιονδήποτε χώρο και να δραστηριοποιηθείς, το γνωστικό αντικείμενο, καλώς η κακώς, πρέπει να το κατέχεις. Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι «έφαγες τζάμπα» τα χρόνια σου στα Πανεπιστήμια και στα μεταπτυχιακά. Σημαντικές οι γνώσεις, σε κάθε περίπτωση. Όμως, σαφώς, χρειάζονται και άλλες δεξιότητες.
Άρα η επιλογή της σχολής, του Πανεπιστημίου ή ακόμη και του ΙΕΚ που θα επιλέξουν αυτοί που δεν θα εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο, σίγουρα θα πρέπει να κινείται μέσα στο τρίπτυχο «προσωπική ικανοποίηση – καριέρα, δηλαδή εξέλιξη – οικονομικές αποδοχές, δηλαδή χρήματα».
Αυτό που αποκόμισα μετά από τόσα χρόνια εργασιακής εμπειρίας, είναι ότι αυτό που θα επιλέξει κανείς στο μέλλον, θα πρέπει να είναι καινοτόμο και να εκφράζει την διαφορετικότητα. Η εξειδικευμένη εργασία είναι αυτή που θα πληρώνεται στο μέλλον. Αν αυτό που θα επιλέξει κανείς, του αρέσει κιόλας, τότε υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να πετύχει.
Φθάνει όμως αυτό; Γιατί πολλοί από τους γνωστούς μας δεν έκαναν την ανάλογη πορεία στην αγορά εργασίας;
Για να γίνω πιο σαφής, ο μαθητής, ο φοιτητής, πρέπει γρήγορα να καταλάβει ότι άλλο πράγμα είναι το σχολείο και το Πανεπιστήμιο και άλλο η αγορά εργασίας.
Στο σχολείο, για εμάς ήταν υπεύθυνοι οι δάσκαλοι μας με την συμβολή της οικογένειας, να εντοπίσουν τις δεξιότητες μας, να τις βελτιώσουν και φυσικά να τις αναδείξουν.
Στην αγορά εργασίας όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εμείς είμαστε αυτοί που με την εικόνα μας, τις γνώσεις μας και τις δεξιότητες μας θα πρέπει να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον των άλλων, ούτως ώστε να μας επιλέξουν, για να μην περνάμε απαρατήρητοι. Διαφορετικά κανείς δεν θα μας ψάξει.
Με δυο λόγια, δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να μάθουμε να ανταποκρινόμαστε στις δυσκολίες μόνοι μας. Να αποκτούμε εμπειρίες διαχείρισης και να μην παραδιδόμαστε εύκολα.
Εξάλλου, όσα κενά και αν έχουμε ή όσα εφόδια δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε στο σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο, μπορούμε να τα αποκτήσουμε συλλογικά μέσα από ομάδες εργασίας στις οποίες αναγκαστικά θα δουλέψουμε. Ακόμη, θα μπορέσουμε να καλύψουμε τα κενά μας μέσα από το διαδίκτυο που είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσεων και πληροφοριών.
Καλή επιτυχία και καλή πρόοδο σε όλους, ότι και αν επιλέξουν, και να θυμούνται πάντα ότι «ο πιο καλός ο μαθητής» στην τάξη, δεν είναι πάντα και ο πιο πετυχημένος στην αγορά εργασίας.
*Εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας
Προφανώς και η αγορά εργασίας δεν είναι σχολείο. Στο σχολείο υπάρχει άμιλλα, στην αγορά ανταγωνισμός. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί η ρεμούλα και ο κομματισμός. Από τις θέσεις στο δημόσιο, μέχρι τις εργολαβίες. Οπότε στην συντριπτική πλειοψηφία δεν μετράει το έργο που παράγεις άλλα ποιους γνωρίζεις. Παρατηρήστε γύρω σας. Ποιος έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να πάρει μια θέση στον δήμο; Ένας προσοντούχος ή ο γιος του γιού; Ποιος θα αναλάβει μια εργολαβία; Ένας αξιόπιστός εργολάβος ή αυτος που χρωστάει της Μιχαλούς, αλλά είναι γιος του γιού;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό όσοι μπορούν, την κάνουν για Γερμανία, που εκτιμούν την εργασία που κάνεις...
Τον Έλληνα δεν τον ενδιαφέρει η ρεμούλα και η διαφθορά. Αρκεί να συμμετέχει. Η να νομίζει πως συμμετέχει. Μεγαλύτερη απόδειξη οι εκλογές.
ΜΕ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΟΙΜΟΝΟΙΑ ΔΕΝ ΒΑΛΑΜΕ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΡΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή