ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ: ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Του Χριστόφορου Τριάντη*

«Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει»

Τ. Σαντιγιάνα, Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος

     Στις 13 Δεκεμβρίου 1943 οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εξόντωσαν σχεδόν όλον τον ανδρικό πληθυσμό των Καλαβρύτων. Δολοφόνησαν περίπου 1200 άτομα, από δεκατεσσάρων ετών και πάνω. 

     Αφορμή γι’ αυτήν τη σφαγή ήταν η δράση των ανταρτών του ΕΛΑΣ στην περιοχή. Συγκεκριμένα, οι αντάρτες είχαν σκοτώσει  αρκετούς γερμανούς σε μάχες στην ορεινή Αχαΐα (για την ακρίβεια 78). Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων ήταν η  κορύφωση της  τραγωδίας η οποία  είχε αρχίσει με την κατάληψη της πατρίδας μας από τους χιτλερικούς (Απρίλιος και Μάιος 1941). 

     Ο ελληνικός λαός υπέφερε τα πάνδεινα στη διάρκεια της τριπλής κατοχής (1941 – 1944). Στη μοιρασιά των λαφύρων συμμετείχαν και οι Βούλγαροι (ανατολική Μακεδονία και Θράκη) με τους Ιταλούς. Οι σύμμαχοι του Χίτλερ διέπραξαν -επίσης- μεγάλες θηριωδίες, βυθίζοντας την πατρίδα μας στο πένθος...............

       Σήμερα, η αναφορά στη θυσία των Καλαβρυτινών δεν θα πρέπει να είναι μια μουσειακή υπενθύμιση, ούτε μια επετειακή –λεκτική- εκδήλωση, αλλά ένας  πατριωτικός λόγος για την αξία της μνήμης. Πέρα από τις πομπώδεις κοινοτοπίες, αξίζει να δούμε πώς «εγκαταλείπεται» σιγά σιγά η ιστορική μνήμη  και πώς «εξωραΐζονται» πρόσωπα και ιδεολογίες, που αιματοκύλισαν τον κόσμο.

        Στις μέρες μας οι άνθρωποι μοιάζουν με τα πουλιά που έχασαν τα φτερά τους κι είναι αναγκασμένα να σέρνονται στο χώμα.  Οι δυνατοί της οικουμένης ξέχασαν τον φασισμό και γι’ αυτό γεννούν - αντανακλαστικά - νέους φασισμούς. Η  λησμονιά  μιας τέτοιας ιδεολογίας είναι εσκεμμένη, γιατί ο στόχος είναι ένας: η δολοφονία της εθνικής  μνήμης. Γνωρίζουν καλά οι «διαμορφωτές  της ζωής» ότι καθετί που «πονά» ιστορικά, μένει αναλλοίωτο στη θύμηση του λαού.

       Μ’ αυτόν τον «πόνο» οι άνθρωποι πορεύονται στον χρόνο και τον χώρο. Από την «πονεμένη  μνήμη» γεννιούνται τα εθνικά οράματα, ισχυροποιείται η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Όταν οι άνθρωποι ξεχνούν, εύκολα γίνονται σκλάβοι της συνήθειας και της λήθης, γίνονται οι σύγχρονοι λωτοφάγοι. Η λησμονιά της ιστορίας εξηγεί γιατί γιγαντώνονται τα φασιστικά μορφώματα , οι ιμπεριαλιστικές  πολιτικές, οι φασισμοί κάθε είδους. Όταν οι  λαοί ξεχνούν κι απλώς βιοπορίζονται, είναι καταδικασμένοι να «χάνονται» από το προσκήνιο της ιστορίας.

      Λοιπόν, η ανθρωπότητα στόμωσε.  Οι μεγάλες –αστικές- δημοκρατίες δεν έχουν πλέον κωλύματα  να στηρίξουν φασιστικά κινήματα, φτάνει να προωθούνται  τα συμφέροντά  τους. Παράλληλα, επιθυμούν να γίνονται κι άλλες «παγκόσμιες δουλειές», που σχετίζονται με  τον έλεγχο  των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Εμφανίζονται οι ηγέτες της Δύσης ως  οι στυλοβάτες του ελεύθερου κόσμου που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες. Εύκολα, επικαλούνται τα σοβιετικά γκούλαγκ, τις σταλινικές διώξεις , τον «κακό» Μιλόσεβιτς, τον «κακό» Καντάφι, τον «κακό» Άσαντ. Όμως, αποσιωπούν τη φασιστική λαίλαπα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (1939 - 1945), τις γενοκτονίες που πραγματοποίησαν οι ίδιοι σε διάφορα μέρη του πλανήτη, τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις.

       Πρόσφατα ο Μπέντζαμιν  Νετανιάχου, πρωθυπουργός του Ισραήλ, είπε πως  για το ολοκαύτωμα των Εβραίων δεν ευθύνεται ο Χίτλερ, αλλά οι Παλαιστίνιοι. Η Μέρκελ, ο Ολάντ , ο Κάμερον και ο «νομπελίστας»  Ομπάμα στηρίζουν τους Ουκρανούς φασίστες μόνο και μόνο για να πληγεί γεωπολιτικά η Ρωσία. Επίσης, συνδράμουν με ό,τι μπορούν τους Σαουδάραβες και τους Τούρκους, γνωστούς διακινητές του ισλαμοφασισμού. Έχουν, όμως,  και το πολιτικό θράσος να εμφανίζονται μπροστά στους –αποχαυνωμένους- πολίτες τους λέγοντας  ότι ενδιαφέρονται για τη συντριβή των ισλαμοφασιστών.

       Πέρα όμως από αυτά , ο θάνατος της μνήμης ισοπεδώνει τη συλλογική συνείδηση, και κατ’ επέκταση δεν συντελεί στη -πραγματική - συμφιλίωση των  λαών . Η ισοπέδωση των συνειδήσεων είναι ένας εμφανής  στόχος της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής. Το πρώτο στάδιο είναι η κυριαρχία της λήθης. Ο πολίτης -καταναλωτής δέχεται νυχθημερόν  τόνους ψευτιάς, φόβου και χυδαιότητας.

      Η δολοφονία της «πονεμένης μνήμης» γίνεται κάθε μέρα.

 Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με τη συνδρομή της ψηφιακής – τηλεοπτικής εικόνας. Σερβίρουν φόβο και ψέματα στους τρομοκρατημένους πολίτες, και ετοιμάζουν τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις. Η «καταστροφή» της μνήμης είναι το εργαλείο για να  «διορθώνουν» τη ζωή, από τυχόν επαναστατικές  παρεκβάσεις και εθνικές  αντιστάσεις. Πλέον δεν υπάρχουν σύνορα, έθνη, καταστροφές και γενοκτονίες.  Όλα ανήκουν σ’ ένα μακρινό παρελθόν που δεν επηρεάζει το παρόν, ούτε και το μέλλον. Αυτά που είναι χρήσιμα και ωφέλιμα, είναι οι αγορές, οι αριθμοί και τα  κέρδη  των πολυεθνικών… και οι τζιχαντιστές.

      Φασισμός είναι η άρνηση της ζωής. Είναι το μίσος για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Στη Σοβιετική Ένωση οι χιτλεροφασίστες σκότωσαν δώδεκα εκατομμύρια αμάχους (παιδιά, γυναίκες, γέρους). Ό,τι έμβιο έβρισκαν οι πολιτισμένοι της νέας τάξης, το εξαφάνιζαν με διάφορους «εκτελεστικούς»  τρόπους. Και όλοι γνωρίζουν ότι αυτοί οι άμαχοι δεν ήταν φανατικοί κομμουνιστές, ούτε αιμοδιψείς μπολσεβίκοι. Είναι απλό, ο φασισμός  τότε και σήμερα, έχει ένα στόχο: τη συντριβή του ανθρώπου.

       Οι παγκοσμιοποιημένοι εξουσιαστές δεν χρειάζεται να εξοντώσουν εκατομμύρια ανθρώπους για να προκαλέσουν τον φόβο, εφευρίσκουν αλλού είδους απειλές για να τρομοκρατούν την ανθρωπότητα. Η νέα μορφή φασισμού είναι η ισοπέδωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα μέσα για να το επιτύχουν είναι «λογικά και φιλοσοφικά». 

     Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ο καταναλωτισμός, η φτωχοποίηση, η απουσία ταξικής συνείδησης, ο φόβος των τζιχαντιστών – φασιστών. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει  η εκμηδένιση της μνήμης.  Οι τραπεζίτες – καπιταλιστές, οι τζιχαντιστές, οι καλυμμένοι και απροκάλυπτοι φασίστες οργανώνουν το παρόν της ανθρωπότητας πάνω στη δολοφονία της μνήμης και της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο που οι δρόμοι όλων αυτών, ενώ φαίνονται εντελώς «αταίριαστοι», συγκλίνουν για να δημιουργήσουν ένα νέο μέτωπο, εναντίον της ελευθερίας. Φυλακίζουν τις μνήμες των λαών, για να αλωνίζουν ανενόχλητοι στο σύμπαν. 

      Οι ελληνοκύπριοι, από το 1974, έχουν ένα σύνθημα: δεν ξεχνώ. Και εμείς για τους σφαγιασθέντες Καλαβρυτινούς, για όλους τους αντιφασίστες που θυσιάστηκαν την περίοδο 1939 – 1945, το ίδιο σύνθημα χρειάζεται να βροντοφωνάξουμε: δεν ξεχνώ, για να μην ξαναζήσουμε τον φασισμό, παλιό και νέο ! 

*Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Είναι από τη Μαχαιρά Ξηρομέρου.