Tου Χριστόφορου Τριάντη*
Η συριακή κρίση ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2011, σχεδόν ταυτόχρονα με τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε άλλες αραβικές χώρες (Τυνησία, Αίγυπτο και Λιβύη).
Όλη αυτή η επαναστατική ορμή των εξεγέρσεων ονομάστηκε «Αραβική άνοιξη», και πράγματι στις περιπτώσεις της Τυνησίας και Αιγύπτου είχε τα στοιχεία ενός γνήσιου λαϊκού κινήματος. Στην Τυνησία ο λαός έδιωξε τον ισόβιο δικτάτορα Μπεν Αλή και στην Αίγυπτο το κίνημα της πλατείας Tαχρίρ έφερε την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ (κυβερνούσε τη χώρα του Νείλου από το 1981, διαδεχόμενος τον δολοφονηθέντα Σαντάτ).
Στη Λιβύη η περίφημη « επανάσταση» μεταβλήθηκε σε έναν πόλεμο ανάμεσα στις διάφορες φατρίες της Αλ Κάιντα και στις δυνάμεις που έμειναν πιστές στον συνταγματάρχη Καντάφι. Οι ένοπλες ισλαμικές ομάδες χρηματοδοτούνταν αφειδώς από τη Δύση και τις δυναστείες του Κόλπου......
Η σύγκρουση στη Λιβύη ανέδειξε και κάποιες άλλες παραμέτρους που είχαν να κάνουν με τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή, μια περιοχή πλούσια σε πετρέλαια. Η Δύση επενέβη απροκάλυπτα χρησιμοποιώντας στρατιωτική βία υπέρ των ισλαμικών συμμοριών, παρακάμπτοντας έντεχνα τη Ρωσία και την Κίνα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η Λιβύη, σήμερα, είναι ένα κράτος υπό διάλυση, οι ένοπλες πολιτοφυλακές συγκρούονται με τις «εκσυγχρονιστικές δημοκρατικές» δυνάμεις που στηρίζουν οι δυτικοί. Οι ισλαμικές συμμορίες έχουν την αμέριστη υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Όλο αυτό το σκηνικό που διαδραματίστηκε στη Λιβύη έγινε σοβαρή προσπάθεια να μεταφερθεί αυτούσιο και στη Συρία. O στόχος ήταν διπλός: αλλαγή του μπααθικού καθεστώτος και εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού χαλιφάτου το οποίο θα ελεγχόταν από τους δυτικούς και τους Αμερικανούς. Βεβαίως, μερίδια από τη λεία θα έπαιρναν οι Σαουδαράβες, οι Καταριανοί και οι Τούρκοι.
Η Συρία έγινε ανεξάρτητη το 1946 μετά από σκληρή αποικιοκρατική γαλλική κατοχή. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οι Άραβες πέτυχαν να εκδιώξουν τους Τούρκους (η Συρία ήταν μια επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Αλλά οι νικήτριες χώρες είχαν άλλες βλέψεις για τον συριακό λαό και δεν του παραχώρησαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Μάλιστα η χώρα πέρασε κάτω από τον έλεγχο των Γάλλων οι οποίοι μεθόδευσαν την απόσχιση του Λίβανου από τον συριακό εθνικό κορμό. Παράλληλα , το 1939, βοήθησαν τον Κεμάλ Ατατούρκ να ενσωματώσει στην Τουρκία την συριακή περιοχή της Αλεξανδρέττας – Αντιόχειας.
Το έτος 1963 ανέλαβε τα ηνία της χώρας το σοσιαλιστικό αραβικό κόμμα Μπαάθ. Μέσα από τους κόλπους του κόμματος αναδείχτηκε η ηγετική φυσιογνωμία του Χαφέζ Άσαντ που κυβέρνησε τη Συρία από το 1971 μέχρι τον θάνατό του (το 2000) .
Η Συρία ήταν ηττημένη στον πόλεμο των «έξι ημερών» με το Ισραήλ (1967) και στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (1973) δεν κατάφερε να ανακαταλάβει τα υψώματα του Γκολάν. Στη δεκαετία του 1970 ενεπλάκη στον λιβανικό εμφύλιο πόλεμο υποστηρίζοντας τις μουσουλμανικές προοδευτικές δυνάμεις που πολεμούσαν τους χριστιανούς φαλαγγίτες, συμμάχους του Ισραήλ. Το 1982 συριακός στρατός ισχυροποίησε τις θέσεις του στον Λίβανο ως αντιστάθμισμα στην ισραηλινή εισβολή που είχε ως στόχο την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ – PLO). Οι συριακές δυνάμεις ενίσχυσαν τη λιβανέζικη αντίσταση και τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Την ίδια χρονιά ο Χαφέζ Άσαντ συνέτριβε την εξέγερση των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην πόλη Χάμα. Έτσι η ισχυροποίηση της Συρίας στον χώρο της Μέσης Ανατολής αποτέλεσε ένα ισχυρό αντίβαρο απέναντι στην αμερικανό- ισραηλινή επιθετικότητα και γι’ αυτόν τον λόγο μπήκε στο στόχαστρο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ισραήλ.
Η ενορχήστρωση της επίθεσης ξεκίνησε με τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ρ. Χαρίρι (2005). Οι ΗΠΑ συνεπικουρούμενες από τον ΟΗΕ κατηγόρησαν σύριους αξιωματούχους για τη δολοφονία και απαίτησαν την απόσυρση των συριακών στρατευμάτων που στάθμευαν στη χώρα. Αυτό έγινε άμεσα. Την επομένη χρονιά (2006) το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο για να χτυπήσει τη Χεζμπολάχ. Ο σχεδιασμός ήταν προφανής: η εξουδετέρωση της αραβικής αντίστασης.
Τα τελευταία χρόνια το συριακό μπααθικό καθεστώς, παρουσίασε αδυναμίες για διάφορους λόγους (πολυετής διακυβέρνηση, οικονομική κρίση, πόλεμος στο Ιράκ, άχρωμη ηγεσία). Ήταν εύκολο λοιπόν για τις δυτικές δυνάμεις να μεθοδεύσουν την ανατροπή του υιού Άσαντ (διαδέχτηκε τον πατέρα του, το 2000) και ταυτόχρονα να μετατρέψουν τη Συρία σε προτεκτοράτο. Η ευκαιρία ήρθε με την περίφημη «Αραβική άνοιξη».
Το σενάριο που έπρεπε να εφαρμοστεί ήταν μια επανάληψη του σεναρίου της Λιβύης με άλλο γεωγραφικό σκηνικό και άλλους πρωταγωνιστές. Οι ΗΠΑ , οι Άγγλο-Γάλλοι, η Τουρκία, οι εμίρηδες του Κόλπου ξεκίνησαν τον πόλεμο εναντίον του συριακού λαού.
Παρουσίασαν έντεχνα την οικογένεια Άσαντ ως το μεγάλο πρόβλημα της Συρίας και άρχισαν να βάζουν σε ενέργεια τα σχέδια τους, χρηματοδοτούμενα από τα πετροδόλαρα των Σαουδαράβων. Στο γεωπολιτικό παιχνίδι προστέθηκε και η Τουρκία του Ερντογκάν που επιδίωκε τα δικά της οφέλη, έχοντας στραμμένη την προσοχή της προς τους Κούρδους της Συρίας.
Από την άλλη πλευρά η Συρία είχε μερικές ιδιαιτερότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της κρίσης. Καταρχήν, είναι μια χώρα που το 40% του πληθυσμού ανήκει σε θρησκευτικές μειονότητες: αλεβίτες,
ελληνορθόδοξοι χριστιανοί, Ισμαηλίτες, καθολικοί χριστιανοί, Αρμένιοι, Δρούζοι. Η πλειοψηφία των κατοίκων (περίπου 50%) ανήκει στους σουνίτες μουσουλμάνους και ένα 10% είναι Κούρδοι οι οποίοι κατοικούν στις περιοχές που βρίσκονται στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ. Τον Μάρτιο του 2011 ξεκίνησαν οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις (Ντεράα, Χομς , Ιντλίμπ) και σχεδόν αμέσως διαφάνηκε η πορεία του δήθεν «επαναστατικού» κινήματος .
Σε διάστημα μικρότερο του μηνός άρχισαν οι ένοπλες επιθέσεις σε μονάδες της αστυνομίας και του στρατού, αλλά και εναντίον μελών του Μπαάθ και των άλλων κοσμικών κομμάτων. Οι περίφημες διακηρύξεις για ειρηνική μετάβαση της εξουσίας ή για ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές με τη συμμετοχή όλου του πολιτικού φάσματος ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Οι ισλαμιστές και οι πάτρωνές τους διέβλεπαν ότι τα ερείσματα του Μπαάθ ακόμα και σε σουνιτικές περιοχές ήταν ισχυρά.
Οι σκληροί ισλαμιστές λοιπόν, κατευθυνόμενοι από τα αφεντικά τους στις ΗΠΑ , Γαλλία , Αγγλία , Τουρκία , Σαουδική Αραβία , Κατάρ απαίτησαν την άμεση αλλαγή της εξουσίας, χωρίς κανένα ενδιάμεσο διάστημα. Δεν έλαβαν καν υπόψη τους την κοσμική αντιπολίτευση, που περιελάμβανε πολλά κόμματα τα οποία αντιστρατεύονταν στη μονοκρατορία του Μπαάθ.
Εξοπλισμένοι οι ισλαμιστές από τις παραπάνω δυνάμεις, ενισχυμένοι με χιλιάδες τζιχαντιστές από όλον τον κόσμο, πρωτοστάτησαν σε σφαγές όλων όσοι είχαν κάποια σχέση με το καθεστώς ή ανήκαν στις θρησκευτικές μειονότητες ή στην κοσμική αντιπολίτευση. Ο ισλαμοφασισμός έγινε η επίσημη ιδεολογία των κάθε λογής συμμοριών της Αλ Κάιντα που έφτασαν στην περιοχή για να προωθήσουν μια και καλή τη «δημοκρατία».
Αποκεφαλισμοί, απαγωγές, δολοφονίες, ισλαμικός νόμος ήταν και είναι σε ημερησία διάταξη στις περιοχές που ελέγχονται από την Αλ Κάιντα και τα παρακλάδια της (μέτωπο Αλ Νόσρα – Ισλαμικό Κράτος). Αυτή είναι η περίφημη συριακή άνοιξη, ένας εσμός πρακτόρων οπλισμένος από τη Δύση - Αμερικανούς και την Τουρκία. Προσπαθούν οι ισλαμοφασίστες να καταστρέψουν τον συριακό λαό, μεταβάλλοντας τη χώρα σε προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ και της Σαουδικής Αραβίας. Βέβαια, μια ουσιαστική λεπτομέρεια αφορά και το Ισραήλ. Η διάλυση της Συρίας ευνοεί απολύτως το εβραϊκό κράτος.
Ο πόλεμος στη Συρία δεν είναι μια εμφύλια σύγκρουση, είναι ένας πατριωτικός πόλεμος εναντίον των ληστρικών τρομοκρατικών συμμοριών που καλύπτονται κάτω από τον μανδύα του Ισλάμ. Οι δήθεν μετριοπαθείς ισλαμιστές, αλλά και το σκληροπυρηνικό ισλαμικό κράτος είναι τα τέκνα που τα «γέννησαν» οι μυστικές υπηρεσίες των δυτικών χωρών.
Απέναντι στους τρομοκράτες έχουν συσπειρωθεί σε ένα κοινό μέτωπο οι μειονότητες, μέρος των σουνιτών που έχουν πατριωτική συνείδηση, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές οργανώσεις, οι Κούρδοι των επαρχιών του Χαλεπιού και της Χάσακα, οι οποίοι βρίσκονται κάτω από την καθοδήγηση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Όλες αυτές οι δυνάμεις δίνουν καθημερινά τη μάχη υπέρ της ελεύθερης Συρίας, υπερασπιζόμενες την αξιοπρέπεια και το δίκαιο. Καθοριστικό ρόλο, όμως, στη σύρραξη παίζει και η Ρωσία η οποία είναι σύμμαχος της Συρίας. Η ίδια έχει ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή, αφού από εκεί διέρχεται ένα μεγάλο μέρος των αγωγών πετρελαίου και του φυσικού αερίου και επίσης διατηρεί μεγάλη ναυτική βάση στην Ταρσό ( τη μοναδική που έχει στη Μεσόγειο). Η στρατιωτική υποστήριξη που παρέχει ο πρόεδρος Πούτιν (30 Σεπτεμβρίου 2015), αποδεικνύει τη μεγάλη γεωστρατηγική σημασία που έχει η περιοχή για τη Ρωσία.
Αξίζει να τονιστεί και η ισχυρή παρουσία του Ιράν στη Μέση Ανατολή (το Ιράν στηρίζει το καθεστώς Ασάντ).
Τέλος, η μεγάλη συμμετοχή μελών της λιβανέζικης Χεζμπολάχ στο πλευρό των πατριωτικών δυνάμεων έχει ενισχύσει τη συριακή αντίσταση.
Ο νοήμων πολίτης από την αρχή της κρίσης έχει διαλέξει στρατόπεδο, στηρίζει τους σύριους πατριώτες, (την πλειοψηφία του λαού) που αγωνίζονται εναντία στον φασισμό των ισλαμιστών και ακυρώνουν στην πράξη με τις θυσίες τους τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης και της Τουρκίας να σκλαβώσουν μια ελεύθερη χώρα .
*Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Είναι από τη Μαχαιρά Ξηρομέρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο