Ο καθηγητής εκφράζεται σπάνια δημόσια καθώς προτιμά να μιλά με το έργο του, έχοντας ταυτίσει τη ζωή του με την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου των Οινιάδων και γενικότερα της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου μας. Θέλοντας να αποδώσει δημόσια τα εύσημα στον Καθηγητή και τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Kansas για το υπερθέαμα και την συνεργασία ετών, στηλίτευσε παράλληλα την αδιαφορία του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου να υποδεχθεί και να φιλοξενήσει τους φίλους από την Αμερική σε σύγχρονες και ποιοτικές συνθήκες.
Η επιστολή του Γιώργου Ρόμπολα:
Μεγάλες στιγμές στο αρχαίο θέατρο Οινιαδών
Οι φίλοι του πολιτισμού χειροκρότησαν θερμά τους φοιτητές του KANSAS (Η.Π.Α)
Στις 27 Ιουνίου 1987 από το αρχαίο θέατρο Οινιαδών μια μαύρη «Αντιγόνη», η Ρόμπιν Χάτσερ, έστελνε σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου το ύψιστο προδρομικό μήνυμα του χριστιανικού κηρύγματος: «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ (Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν). Δεν είναι το μίσος, δεν είναι το νείκος, που κυριαρχεί στη φύση. Είναι η φιλία, που δένει τα ενάντια στην αρμονία», αναβιώνοντας έτσι τα ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους αρχαίο θέατρο και βγάζοντάς το απ’ τη σιωπή 2000 χρόνων.
Σήμερα, 19 Ιουνίου 2024, 37 χρόνια μετά, στον ίδιο μερικώς αναστηλωμένο χώρο, μια άλλη «Αντιγόνη», η Delaney Williams, φοιτήτρια του πανεπιστημίου Kansas με την κρυστάλλινη νεανική φωνή της θα επαναλάβει τα ίδια λόγια που έβαλε στο στόμα τής τραγικής «ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ» ο αρχαίος ποιητής (441 π.Χ), ανοίγοντας το Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιαδών στην ιστορική κωμόπολη της Κατοχής.
Την ώρα που ο μεγάλος κατακόκκινος δίσκος του ήλιου έγερνε προς τη δύση του, ο χώρος στην αρχαία πόλη έπαιρνε άλλη διάσταση.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι περισσότεροι νέοι, κυρίως απ’ το Μεσολόγγι τ’ Αγρίνιο, τη Ναύπακτο παρακολουθούσαν με κατάνυξη τα δρώμενα που επιτελούνταν στο χώρο του θεάτρου από τους φοιτητές του Kansas υπό την καθοδήγηση των καθηγητών τους Nathan Bowman και Dennis Christilles.
Αυτά τα υπέροχα παιδιά προσέγγισαν με σεβασμό και καθαρό λόγο την ουσία των νοημάτων που περιέχονται στο έργο και με τρόπο ξεχωριστό πέτυχαν να συγκινήσουν το κοινό.
Κεντρικά θέματα όπως ο σεβασμός στο θείο και ιερό, η αγάπη, ο έρωτας, η εξουσία, ο ανθρώπινος πόνος εξετάστηκαν με τον φακό της τέχνης του θεάτρου, ώσπου ν’ αποκαλυφθεί η αλήθεια, και μέσα απ’ αυτή, όσο σκληρή κι αν είναι, να επέλθει η κάθαρση.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του N. Bowman είχε τη δική της ταυτότητα, το δικό της χρώμα, που δεν άφηνε το θεατή να πλήξει ούτε λεπτό, αλλά αντίθετα κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον απ’ την αρχή ως το τέλος.
Ο χορός κινήθηκε και μίλησε το λόγο με σαφήνεια, με καθαρότητα και αυτοπεποίθηση σε κάθε βήμα του, σε κάθε λέξη.
Η μουσική επέδρασε πάνω στο κείμενο και με την απαλότητα των ήχων ενσωματώθηκε αρμονικά στην παράσταση. Ακόμα και το ασταμάτητο τζι-τζι-τζι των τζιτζικιών, λόγω καύσωνα, καθώς και το θρηνητικό τραγούδι της κουκουβάγιας που έβγαινε μεσ’ απ’ τα χαλάσματα του κάστρου έδεναν με την περίπτωση.
Μια εξαίρετη θεατρική δημιουργία, αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειας που καταβάλει όλη η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου.
Το θερμό χειροκρότημα των πεντακοσίων περίπου θεατών ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τους μελλοντικούς ηθοποιούς.
Και τελειώνοντας τον μικρό αυτό σχολιασμό της παράστασης, θα ήθελα να πω δυο λόγια στους εκπροσώπους του Δήμου Μεσολογγίου:
Η παρουσία επί τριάντα επτά συνεχή έτη (1987-2024) του Πανεπιστημίου Kansas στην Κατοχή, μια κατ’ εξοχήν αγροτική περιοχή, που η καθημερινή σκέψη των κατοίκων της είναι η αγωνία για τη σοδιά και την τιμή των προϊόντων τους, αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό γεγονός και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται, με σοβαρότητα!
Οι κάτοικοι της Κατοχής κ. Δήμαρχε από την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν με θέρμη τους ξένους φοιτητές, άνοιξαν τα σπίτια τους, παρέχοντας απλόχερα την ελληνική φιλοξενία, τηρώντας όσα επιτάσσουν οι αρχαίοι πρόγονοί, ο Ξένιος Δίας ή τα λόγια του Ιερού Ευαγγελίου: «Ξένος ήμιν και περιεγάγετέ με» ή «Δος μοι Τούτον τον ξένον» και δεν μπορώ, ως δημότης πρώτα της ιστορικής κωμόπολης της Κατοχής και τώρα της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι, σ’ έναν σεβάσμιο καθηγητή του Πανεπιστημίου, τον D. Christilles, που επί τρεις δεκαετίες παλεύει και ματώνει για να κρατήσει τον θεσμό που λέγεται «Πολιτιστική Συνεργασία Κοινότητας Κατοχής και Πανεπιστημίου Kansas» σε επίπεδο διεθνούς εμβέλειας, σ’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και επιστήμονα δεν παραχωρήθηκαν ούτε τα στοιχειώδη στο χώρο που από το 1991 φιλοξενείται το Πανεπιστήμιο (1ο Δημοτικό Σχολείο Κατοχής). Ούτε ένα γραφείο για τις ανάγκες του προγράμματος ούτε καν μια ατομική τουαλέτα. Και το ντροπιαστικότερο, κάποιοι φρόντισαν να τα διπλοκλειδώσουν, αλλάζοντας μάλιστα και την κλειδαριά!!!
Αυτή η χείριστη συμπεριφορά κ. Δήμαρχε προς το πρόσωπο του καθηγητή και γενικότερα του Πανεπιστημίου αμαυρώνει την εικόνα του Δήμου στα μάτια κυρίως των ξένων. Κι’ αυτό είναι κάτι που οι κατοχιανοί δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν. Γιατί μπορεί οι συγχωριανοί μου να είναι κατά το πλείστον αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες αλλά ξέρουν να τιμούν και ν’ αγαπούν τον ξένο.
Θα ήταν, λοιπόν, ανώτερο και ωραίο εκ μέρους σας αν, έστω και την τελευταία στιγμή πριν αναχωρήσουν οι φοιτητές και οι καθηγητές για την πατρίδα τους, τους λέγατε ταπεινά ένα απλό συγγνώμη, μήπως έτσι επουλωθεί η αχαρακτήριστη συμπεριφορά των υφισταμένων σας. Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε.
Γιώργος Ρόμπολας
Κατοχή-Μεσολογγίου
Υ.Γ: Θερμά συγχαρητήρια στον Αντώνη Αλετρά, που, αν και απρόσκλητος, παραβρέθηκε στην παράσταση, τιμώντας έτσι την φιλία με τους ανθρώπους του Πανεπιστημίου. Είναι άλλωστε αυτός, που ως Δήμαρχος Οινιαδών έκανε την αδελφοποίηση με την Πολιτεία του Kansas.
iaitoloakarnania.
Αν γράφεις από καρδιάς σωστός αν γράφεις με κομματικά γυαλιά λάθος
ΑπάντησηΔιαγραφή