Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ- η ντροπή μας (Γραφει ο (Αρης Μπιτσωρης )

Φεύγει ένας ντελιβεράς για την παραγγελία,
με GPS το μαγαζί ελέγχει την πορεία.

Ξέρει εν κινήσει αν βρίσκεται, αν έχει σταματήσει
αν πήγε στον προορισμό ή αν έχει αργήσει.

Σε μια οθόνη φωτεινή αναβοσβήνει στίγμα
η εφαρμογή τη διαδρομή δείχνει με νι και σίγμα.......

Φεύγει το τρένο απ’ το σταθμό, πάει για Σαλονίκη
και ο σταθμάρχης στη φωτιά βάζει καφέ στο μπρίκι,

για να διαβάσει στον ντελβέ αν ο συρμός θα φτάσει
ή κάπου ενδιάμεσα το τρένο θα χαλάσει.

Μια καφετζού στη Λάρισα είπε ¨φωτιά θα πάρει,
ίσως αφού πρωτύτερα μετωπικά τρακάρει¨.

Μα ήταν ήδη μακριά η αμαξοστοιχία
στον Μαμωνά και στον Μολώχ τόσες ψυχές θυσία.

Από καιρό φαινότανε πως πάει εκεί το πράγμα
ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο δράμα.

Τάχα μου εξυγιάνανε του ΟΣΕ τις αμαρτίες
κι ανάλαβαν ιδιωτικές ¨αγνές¨ πρωτοβουλίες.

Και κάθε τόσο χάλαγαν τα ¨σύγχρονα¨ τα τρένα
πότε από φώτα έμεναν και πότε από τα φρένα.

Οι υποδομές ανασφαλείς, επισκευές φτιασίδια
και μ’ ελλιπές προσωπικό ανασφαλή ταξίδια.

Αθήνα-Συμπρωτεύουσα τάχα τρεισήμισι ώρες
καθυστερήσεις θύμιζαν του τρίτου κόσμου χώρες.

Λέω, σαν δεν ντρεπόμαστε μες στον αιώνα ετούτο
φεύγουν ζωές αυξάνοντας των ¨άριστων¨ τον πλούτο.

Αυτή είναι η ανάπτυξη που τάζουν οι ταγοί μας
φτηνοδουλειές, κέρδη πολλά∙ ντροπή, λοιπόν, ντροπή μας.

Υ.Γ

Μέσα σ’ αυτό το μακελειό της ματωμένης Τρίτης
κι ένας δικός μας άνθρωπος, εκεί ήταν ο Δημήτρης.

Απ’ τη Μπαμπίνη και αυτός αλλά και ανιψιός μου,
σαν σκέφτομαι τα νιάτα του φουντώνει ο θυμός μου.

Ήταν ο μηχανοδηγός στην μια αμαξοστοιχία
κι έφυγε πάνω στον ανθό, στην τρίτη δεκαετία.

Το αίμα του, τού Πηνειού κοκκίνησε την κοίτη.
Να σε σκεπάσει πούπουλο, χώμα ελαφρύ, Δημήτρη.