Τι συμβαίνει στα οικονομικά του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ξηρομέρου ''Η ΕΝΩΣΗ''; Ζημίες χρήσης 330.420,31 € το 2020, έναντι ζημιών 82.932,72 € το 2019. Συσσωρευμένες ζημίες 3.210.609,85 €(!). Ελέγχων ορκωτός λογιστής: «Τίθεται θέμα συνέχισης της δραστηριότητας του Συνεταιρισμού...»

Ήρθε εις γνώση μας έγγραφο 5σέλιδης έκθεσης με ημερομηνία 10 Μαρτίου 2022, που αφορά αποτελέσματα χρήσης του οικονομικού έτους 2020, μέσα στην οποία αναφέρονται πολλά ενδιαφέροντα οικονομικά στοιχεία, αλλά παράλληλα και πολύ ανησυχητικά, όσον αφορά την οικονομική κατάσταση και βιωσιμότητα για τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ξηρομέρου ''Η ΕΝΩΣΗ'' - πρώην ΕΑΣ Ξηρομέρου......

Σε αυτή την έκθεση αναφέρονται πολύ κακές οικονομικές επιδόσεις για την οικονομική χρήση του 2020, με ζημίες 330.420,31 €, έναντι ζημιών 82.932,72 € το 2019 και η έκθεση κλείνει με το πολύ ανησυχητικό που αναφέρει ο ελέγχων ορκωτός λογιστής: «Για το λόγο αυτό τίθεται θέμα συνέχισης της δραστηριότητας του Συνεταιρισμού και απαιτούνται άμεσα να υιοθετηθούν μέτρα οικονομικής ενίσχυσης ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λειτουργία του».

Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι για τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ξηρομέρου ''Η ΕΝΩΣΗ'' - πρώην ΕΑΣ Ξηρομέρου, από το 2011 που έχουμε το Blog μας δεν έχουμε ακούσει ποτέ τίποτα ούτε ποτέ έχουμε λάβει κάποια ανακοίνωση - ενημέρωση - παρέμβαση, που να αφορά θέματα που άπτονται τον αγροτικό τομέα. Πραγματικά ένα μαύρο πέπλο μη ενημέρωσης επικρατεί επί πολλά χρόνια όσον αφορά τον συγκεκριμένο Αγροτικό Συνεταιρισμό Ξηρομέρου ''Η ΕΝΩΣΗ''.

Δείτε εδώ όλο το έγγραφο της 5σέλιδης έκθεσης και θέλουμε να θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα:

Ποιά και πόσα είναι σήμερα τα μέλη του συνεταιρισμού και ποιά η σχέση τους με τον αγροκτηνοτροφικό τομέα; Είναι αληθείς οι πληροφορίες, που μιλάνε για αριθμό μελών που δεν ξεπερνάει τα 30!!!

Πότε γίνονται οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αρχαιρεσίες και γιατί δεν έχουμε δει ποτέ κάποια δημόσια ανακοίνωση;

Ποιό είναι το Δ.Σ. σήμερα και ποιός ο Πρόεδρος;

Η Ένωση Αγρινίου και Μεσολογγίου έχουν ιστοσελίδες που μπορείς να πάρεις κάποια ενημέρωση (δείτε εδώ και εδώ), ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ξηρομέρου έχει; Που μπορεί να βρει κάποιος, παράδειγμα τους ισολογισμούς προηγούμενων χρήσεων; Στη Ένωση Μεσολογγίου μπορεί εδώ.

Ποιά τα περιουσιακά στοιχεία του συνεταιρισμού και ποια η διαχείριση και η τύχη τους;

Ποιό το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται στο συνεταιρισμό και ποια η διαχείριση του;

Ο συνεταιρισμός πως προωθεί τον καταστατικό του σκοπό, που είναι σε συνεργασία με τους παραγωγούς να καθοδηγήσουν και να προωθήσουν δράσεις καινοτομίας και τεχνολογίας με στόχο την παραγωγή τοπικών προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Υπάρχουν μετρήσιμα και αξιολογήσιμα αποτελέσματα σήμερα; Που μπορούμε να τα βρούμε; Έχει γίνει ποτέ κάποια ενημέρωση;

Ποιά η θέση του Συνεταιρισμού για την ΠΟΑΥ των ιχθυοκαλλιεργειών και της εγκατάστασης των ΑΠΕ στον Δήμο Ξηρομέρου, θέματα που άπτονται άμεσα του αγροκτηνοτροφικού τομέα και ποιες οι παρεμβάσεις που έχει κάνει;

Νομίζουμε ότι η Ελληνική Πολιτεία και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης θα πρέπει να στηρίξει τους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς, αλλά ταυτόχρονα να ελέγχει ότι αυτοί λειτουργούν με διαφάνεια και λογοδοσία όπως προβλέπει η πρόσφατη νομοθεσία και προς όφελος των πραγματικών ενδιαφερομένων που είναι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι.

Διαβάστε παρακάτω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του του Γεωπόνου κ. Ηλία Ντζάνη, που απoτυπώνει κατά την γνώμη μας πολύ ορθά το θέμα των αγροτικών συνεταιρισμών.

Πηγή: https://www.agriniopress.gr

Αγροτικοί Συνεταιρισμοί (ΑΣ). Προκλήσεις και Διλήμματα.

Αγρίνιο 28-8-21.

Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις σε ένα ιστορικό και πολύ μεγάλο συνεταιρισμό του νομού μας με μεγάλη προσφορά στους αγρότες της περιοχής μας και με ανάδειξη αξιόλογων συνεταιριστικών στελεχών μου έδωσαν αφορμή να αναφερθώ στο όλο θέμα των αγροτικών συνεταιρισμών. Μοναδικός σκοπός και πρόθεση του δημοσιεύματος αυτού είναι να επισημάνω κάποιες σοβαρές αδυναμίες στο όλο θέμα των αγροτοσυνεταιριστικού κινήματος (αν έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και σήμερα) και κυρίως να αποδώσω φόρο τιμής στους πρωτεργάτες του συνεταιριστικού κινήματος στη χώρα μας, που μάλλον θα τρίζουν τα κόκκαλα τους από όσα συμβαίνουν σήμερα στον ευρύτερο χώρο των ΑΣ.

Με τον ιδρυτικό νόμο περί των συνεταιρισμών το 1914 πήρε σάρκα και οστά ένα όραμα του αγροτικού κόσμου για συνεργατισμό στη παραγωγή αγροτικών προϊόντων με τελικό σκοπό την οικονομική και κοινωνική αναβάθμιση του αγροτικού κόσμου και την επάρκεια του λαού μας σε τρόφιμα.

Ο νόμος αυτός ίσχυσε για πολλές δεκαετίες με μικρές τροποποιήσεις και προσέφερε τα μέγιστα στον αγροτικό κόσμο, στη γεωργική παραγωγή και στη ανάπτυξη της Ελλάδας.

Προσέτι, η προσφορά των ΑΣ στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο της χώρας μας υπήρξε κεφαλαιώδους σημασίας, αφού: α) ανταγωνιζόμενοι τον ιδιωτικό χώρο συγκρατούσαν τις τιμές καταναλωτή και, β) εφοδιάζοντας τον ελληνικό πληθυσμό με τρόφιμα, αγροεφόδια και πρώτες ύλες, στήριξαν και την ανάπτυξη μεταποιητικών βιομηχανιών. Ακόμα, τεράστια υπήρξε η προσφορά τους στην ανάπτυξη και μεγάλου αριθμού εμπορικών, βιοτεχνικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων υποστηρικτικών της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Όμως στο παρόν κείμενο δεν θα περιγράψουμε τα αυτονόητα και χιλιοειπωμένα.

Η συμμετοχή του αγροτικού συνεταιριστικού τομέα στην ανάπτυξη και το κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας μας είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και καταγραμμένη, που δεν χρειάζονται άλλες αναφορές.

Εκείνο νομίζω που χρειάζεται, κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες στη κοινωνία και την οικονομία, να επισημανθεί ιδιαίτερα είναι το σημερινό status στο τομέα αυτό. Γιατί, όπως φαίνεται από τα δρώμενα των ΑΣ, αν δεν χάθηκε παντελώς ο αρχικός τους προσανατολισμός, τουλάχιστον νοθεύτηκε σε μεγάλο βαθμό ο καθαρά συνεργατικός και σε μερικές περιπτώσεις και ο γεωργικός χαρακτήρας τους, με τις φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια που πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Βασική αιτία, κατά την προσωπική μου άποψη, για τον εκπεσμό και την απαξίωση, ακόμα και από τους ίδιους τους αγρότες, του συνεταιριστικού κινήματος υπήρξε η ακραία κομματικοποίηση (όχι η πολιτικοποίηση) του ιστορικού αυτού χώρου και η κατάργηση κάθε ελεγκτικού μηχανισμού στις αποφάσεις και δράσεις των διοικήσεων. Προς επίρρωση αυτού θα θυμίσω – και αυτό πέρα από τις κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές που συρρίκνωσαν τον αγροτικό κόσμο της χώρας – μερικές ιστορικής σημασίας πολιτικές και πρακτικές, που προδιέγραψαν την πορεία όχι μόνο των ΑΣ, αλλά επηρέασαν βαθύτατα και την πληθυσμιακή εξέλιξη της υπαίθρου, που στην πλειονότητά της είχε αγροτικό χαρακτήρα.

Μερικές από τις άστοχες αυτές πρακτικές ήταν:

Τα κομματικά ψηφοδέλτια στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη διοικήσεων.

Η σύγχυση μεταξύ του ρόλου των Συν/κών Οργανώσεων και της άσκησης κοινωνικής πολιτικής από τη πολιτεία.

Η αδυναμία διάκρισης μεταξύ αγροτοσυνδικαλισμού και συνεργατικής αποστολής των ΑΣ. Η ανεπαρκής στελέχωση του μεταποιητικού τομέα των ΑΣ και οι ατεκμηρίωτες προσλήψεις προσωπικού.

Η έλλειψη ήρεμου εσωτερικού διαλόγου και η επικράτηση της συνθηματολογίας.

Οι αδιαφανείς πολιτικές συναλλαγές μεταξύ αγροτοσυνδικαλιστών και κομμάτων.

Η εργαλειοποίηση των ΑΣ για κομματική (και οικονομική;) ανέλιξη πολλών στελεχών.

Τα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα από τις εξελίξεις πρότυπα λειτουργίας.

Η αδυναμία προσαρμογής στις διεθνείς εξελίξεις της αγοράς και συνακόλουθα της εσωτερικής αγροτικής παραγωγής. ” Κανένας έλεγχος και καμία εποπτεία στα ιερά και τα όσια της αγροτιάς”.

Από όλα αυτά άρχισε η πορεία που οδήγησε στα φαινόμενα του αχαλίνωτου αγροτοπατερισμού, των φατριασμών καθώς και στις υπόγειες διασυνδέσεις κομμάτων, ιδιωτικών, συμφερόντων και συνεταιριστικών οργανώσεων με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τα νεοπλασματικά μορφώματα των αλήστου μνήμης οργανώσεων ΑΓΡΕΞ, ΣΠΕΚΑ, ΣΥΝΕΛ, ΚΥΔΕΠ κ.λ.π.

Αυτά βέβαια ξεχάστηκαν, αλλά η «πορεία θανάτου» συνεχίστηκε με κατάληξη τον τελευταίο νόμο που ισχύει σήμερα και που με το επιχείρημα, ή την πρόφαση, του εκσυγχρονισμού και της ανταγωνιστικής επιχειρηματικότητας έδωσε “την τελική λύση” στο συνεταιριστικό κίνημα. Εκτός, και αν θεωρηθεί πρόοδος και σύγχρονο συνεταιριστικό πνεύμα το φαινόμενο, οι δύο πρώην ενώσεις αγροτικών συνεταιρισμών του νομού να έχουν συνολικό αριθμό ενεργών μελών που δεν ξεπερνούν τα 200 άτομα, αν δεν κάνω λάθος. (Αν ο αριθμός αυτός δεν είναι σωστός παρακαλώ να με διορθώσουν). Εκτός, επίσης, και εάν ο αγροτικός πληθυσμός του νομού έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ και τόσο γρήγορα, που σαν ποσοστό – και με ισχύοντα τα νούμερα αυτά – να είναι μικρότερος και από αυτόν των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, όπως οι ΗΠΑ. (Ένας απλός υπολογισμός με τους αριθμούς αυτούς οδηγεί σε εξωφρενικά αποτελέσματα. π.χ. 200 νοικοκυριά με 5 μέλη το καθένα σε ένα συνολικό πληθυσμό 190000 του νομού οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο αγροτικός πληθυσμός του νομού μας είναι συνολικά είναι 0.5%. Πως σας φαίνεται ο αριθμός;) Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει με τους άλλους ΑΣ της χώρας μας.

Μπορεί τα πράγματα να είναι έτσι παντού. Δεν αποκλείω τέλος, εμείς να έχουμε μείνει πολύ πίσω και να μην γνωρίζουμε, ότι δεν υπάρχουν στο νομό μας πλέον παραγωγικοί αγρότες πέρα από τα 200 αυτά νοικοκυριά. Θα ήταν μία μεγάλη έκπληξη αλλά και πρόκληση για κάθε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό ερευνητή και αναλυτή η εξέλιξη αυτή στον αγροτικό χώρο. Φοβάμαι όμως πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως οι αγροτικοί συνεταιρισμοί μετεξελίχθηκαν σε ολιγομελείς κάστες, ή, επί το ηπιότερο, σε ΑΕ, που με το μανδύα του αγροτικού συνεταιρισμού επιδιώκουν και επιτυγχάνουν ειδικές μεταχειρίσεις, πράγμα που δεν έχουν άλλα ιδιωτικού χαρακτήρα νομικά πρόσωπα. Το να εκφράζουν και να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά και υποχρέωσή τους. Αλλά, αλήθεια μπορούν να εκφράζουν τα συμφέροντα όλου του αγροτικού κόσμου οι οργανώσεις αυτές με αυτό τον αριθμό μελών και οι διοικήσεις τους να είναι οι προνομιακοί συνομιλητές τους κράτους και της ΕΕ;

Είναι ένα απλοϊκό ερώτημα, όπως και το συνακόλουθο που σχετίζεται με την λεγόμενη δημοκρατική εκπροσώπηση: Πέρα από την κεντρική πολιτική σκηνή, τι είδους πολίτευμα έχουμε ολιγαρχία, αριστοκρατία ή δημοκρατία; Ενδιαφέρον επομένως θα είχε μια έρευνα για το ποσοστό συμμετοχής του αγροτικού εισοδήματος στο συνολικό εισόδημα των ενεργών συνεταιρισμένων αγροτών, αφαιρουμένων βέβαια των αγροτικών επιδοτήσεων. Θα ήταν ένας καλός καθρέφτης για το τι και πόσους εκπροσωπούν οι τωρινοί αγροτικοί συνεταιρισμοί. Οι άλλοι ενεργοί και μη συνεταιρισμένοι αγρότες έτσι κι αλλιώς δεν εκπροσωπούνται από κανέναν ούτε είναι συνομιλητές με κυβερνητικά και κοινοτικά όργανα. Συνεπώς είναι «εκτός παιδιάς». Την πρόταση αυτή την κάνουμε με αγαθή πρόθεση για να τεκμηριωθεί απόλυτα ο αγροτικός χαρακτήρας των παραγωγών αυτών και των συνεταιρισμών τους ώστε να μη υπάρχουν αμφισβητήσεις και ερωτηματικά.

Στο όλο όμως αυτό θέμα, θέλουμε δεν θέλουμε και ¨εν τοις πράγμασι¨, υπάρχει και η άλλη διάσταση, έστω και όχι τόσο έντονα ορατή, που αφορά το υπόλοιπο κομμάτι των αγροτών που δεν ανήκουν σε κάποιο ΑΣ, όπως παραπάνω αναφέρουμε. Κατά τις εκτιμήσεις πολλών, όχι τεκμηριωμένες επιστημονικά, αυτοί είναι μία ισχυρή πλειοψηφία. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, λογικά αναδύεται η διάσταση όχι μόνο της εκπροσώπησής των αλλά και της λεγόμενης «έξωθεν καλής μαρτυρίας», ή επί το λαϊκότερο, της γνώμης του μικρού παραγωγού-αγρότη ή κτηνοτρόφου, κατοίκου της υπαίθρου. Αυτό βέβαια αφορά τους κυβερνώντες.

Ο απλός λοιπόν κόσμος της υπαίθρου, «ο κοσμάκης», με τη θυμοσοφία του λέει κάτι πολύ απλό: τα γυαλιστερά σκαρπίνια και οι Αρμάνι φορεσιές έδιωξαν τις γαλότσες (τις θυμάστε;) και τα λερά ρούχα από τους διαδρόμους των υπουργείων. Αλήθεια ή ψέματα δεν γνωρίζω. Ο «κοσμάκης» όμως, που δεν μπήκε και δεν είχε τη δύναμη να μπει στα «καθρεφτάκια και τους ανεμιστήρες» όπως ό ίδιος λέει, αυτά κουβεντιάζει και έτσι εκφράζεται. Γιατί βρέθηκε στη θέση να επαιτεί σαν το φτωχό Λάζαρο και να περιμένει πότε θα πέσουν τα ψιχία από την πλούσια τράπεζα των προνομιούχων, ή τέλος να ¨πάρει των ομματιών του¨ και «να φύγει για την κόλαση», όπως θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Καζαντζίδης, αν ζούσε σήμερα. Πιθανόν να υπάρχει και απόφαση της πολιτείας για ένα ιδιότυπο ¨άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς¨. Είναι κι αυτό μία πολιτική. Πολιτική που δεν ομολογείται, αλλά εφαρμόζεται διαχρονικά με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις.

Πρέπει όμως να εξηγούμεθα πλήρως και να είμαστε σαφείς: Κανένας δεν θέλει τους αγρότες παρίες. Πολύ περισσότερο ο υποφαινόμενος που εργάστηκε για να υπάρχουν αγρότες δημιουργικοί, με αξιοπρεπή εισοδήματα και περήφανοι για το επάγγελμα, τη δουλειά και τα προϊόντα τους. Όμως – διαχρονικά και όχι μόνο τώρα – τα πολλαπλά χτυπήματα της υπαίθρου με τα παντός είδους νομοθετήματα έδωσαν το έναυσμα στα πιο δραστήρια και δημιουργικά άτομα της υπαίθρου να εγκαταλείψουν την γεωργία, με αποτέλεσμα να μείνουν στα ερημωμένα χωριά κάποιοι υπερήλικες, ελάχιστοι ρομαντικοί που πιστεύουν ότι μπορεί κάτι να καταφέρουν και να μην καταφύγουν στο αστικοποιημένο χωνευτήρι των μεγαλουπόλεων και τέλος, κάποιοι ετεροεπαγγελματίες που μπορούν να «τα φέρνουν βόλτα». Όσοι, εν τέλει, έμειναν εκτός «χορωδίας», ας περιμένουν τα κοινωνικά επιδόματα. «Ο μισθός αυτών πολύς εν τοις ουρανοίς». Φρονώ πως το όλο ζήτημα, αν δεν θέλουμε να γίνουμε ένα κράτος-μία πόλη, είναι σοβαρό. Και αν υπάρχουν ευαίσθητοι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να το δούν στη διαχρονική εξέλιξή του και τη προβολή του στο μέλλον. Αλλιώς ας το αφήσουμε στο Θεό, όπως κάνουνε για όλα τα σοβαρά ζητήματα στη χώρα μας.

Σε όλες όμως αυτές τις διαπιστώσεις υπάρχει και ένας πολύ σοβαρός αντίλογος: μπορεί να υπάρξει επιχειρηματική γεωργία με τις γνωστές δομικές αδυναμίες του αγροτικού χώρου; Απάντηση: Ασφαλώς και όχι. Αλλά υπάρχει και το αντίστροφο ερώτημα: θα στηριχθεί ο εφοδιασμός του ελληνικού πληθυσμού με τρόφιμα στη παραγωγή και τις ορέξεις μόνο μιάς μειοψηφίας παραγωγών αγροτικών προϊόντων; Ή ακόμη, θα καταστεί η ελληνική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, όμηρος μιας ολιγομελούς ομάδας μεγαλοπαραγωγών, διαχειριστών των αγροτικών επιδοτήσεων και αγροτοσυνδικαλιστών? Οδεύουμε δηλαδή σε ένα ιδιόμορφο νεοφεουδαρχικό σύστημα; Ή, τέλος-τέλος, η ύπαιθρος θα εξουσιάζεται από το ιδιαίτερης σύνθεσης συντεχνιακό αυτό μόρφωμα; Δύσκολες εξισώσεις. Ας αποφασίσουν τα κόμματα τι είδος ύπαιθρο και γεωργία θέλουν. Αλλά να το πουν ευθέως στους Έλληνες πολίτες για να αποφασίσουν και αυτοί με τη ψήφο τους αν το εγκρίνουν.

Συναφώς προς τα ανωτέρω θα αναφερθώ και σε κάτι εντελώς προσωπικό: Όλοι οι παροικούντες «την αγροτική Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν πολύ καλά, πως ο υποφαινόμενος ποτέ δεν ήταν υπέρ των κοινωνικών στεγανών. Αντίθετα πιστεύω στη «κοινωνική όσμωση», που επιτρέπει στο κάθε πολίτη να κινείται προς τους χώρους με τις καλύτερες οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές. Ούτε ακόμα πιστεύω στις πολύ μικρές μη παραγωγικές αγροτικές μονάδες. Αυτό μπορεί να είναι γεωργία, που επιτρέπει την απλή επιβίωση των οικογενειών, αλλά δεν είναι γεωργία με βιώσιμες εκμεταλλεύσεις. Το βιώσιμο μέγεθος των γεωργικών και κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων είναι ένα θέμα προς μελέτη εξαρτώμενο από πολλούς παράγοντες και δεν υπάρχουν δογματικές θέσεις πάνω σε αυτό. Ούτε τέλος πιστεύω, πως η ύπαιθρος πρέπει να ερημώσει χάριν της ανταγωνιστικότητας των οικονομικών μεγεθών. Σε παλιότερες ημερίδες είχαμε εκφράσει τις απόψεις μας για ένα συγκερασμό των πολιτικών που θα αμβλύνουν τις ακρότητες και θα δίνουν χώρο στις ΜΜ αγροτικές μονάδες. Γιατί αυτές είναι κυρίως που θα κληθούν να εφοδιάσουν την ελληνική αγορά με ποιοτικά τρόφιμα και με την ελάχιστη δυνατή περιβαλλοντική επιβάρυνση και όχι τα σύγχρονα latifundia, που κάποιοι ονειρεύονται. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί στην Ευρώπη σε άλλες εποχές και γνωρίζουμε την κατάληξη που είχε. Αυτό όμως είναι ένα επίσης μεγάλο θέμα που, χωρίς να παύει να σχετίζεται με το υπό συζήτηση ζήτημα των ΑΣ, απαιτεί ξεχωριστή μελέτη και δημόσια συζήτηση.

Κλείνοντας το θέμα των αγροτικών συνεταιρισμών ήθελα να θέσω, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, ένα μεγάλο ηθικό ζήτημα, όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά με τη κοινωνική του διάσταση, αν κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχει ακόμα τέτοια θεώρηση.

– Οι παλιοί πρωτοβάθμιοι αγροτικοί συνεταιρισμοί, πιστωτικοί και παραγωγικοί – τουλάχιστον οι πιο πολλοί – είναι νεκροί. Οι «μερίδες», που αποτελούσαν το υστέρημα των αγωνιστών εκείνων της υπαίθρου και της αγροτιάς, τι έγιναν; Τις κατάπιαν οι μαύρες τρύπες που δημιούργησαν τα προοδευτικά νομοσχέδια που δε έλαβαν καμία πρόνοια για αυτά τα θέματα? Επίσης η ακίνητη περιουσία αυτών των νεκρών συνεταιρισμών τι θα γίνει; Αποθήκες γραφεία, εγκαταστάσεις, οικόπεδα κ.λ.π. καταρρέουν, ερειπώνουν, εγκαταλείπονται στην τύχη τους . Διοικήσεις των συνεταιρισμών αυτών δεν υπάρχουν, αφού πολλά μέλη τους έχουν «αποδημήσει εις Κύριον». Ο ιδρώτας και το αίμα των πρωτεργατών της επιβίωσης του Λαού μας και της πρώτης ανάπτυξης της χώρας μας θα στοιχειώνουν για μας θυμίζουν την αχαριστία μας. Η πρόταση να αγοραστούν από διάφορους συλλογικούς φορείς των χωριών είναι αδύνατον να εφαρμοστεί, αφού και αν ακόμα τους χαριστεί η κατοχή στους φορείς αυτούς, οι σύλλογοι αυτοί είναι ανήμποροι να πληρώσουν ούτε το ΕΝΦΙΑ. Θα τα εκποιήσουν σε ιδιώτες με το πρόσχημα της εκκαθάρισης; Και αυτό θα στέκει συνταγματικά; Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, στα οποία αναφερόμαστε, αποκτήθηκαν με πολύ κόπο και τρομερές στερήσεις. Ακόμα και με προσωπική εργασία των μελών των συνεταιρισμών στήθηκαν αποθήκες, εγκαταστάσεις και γραφεία. Κάποια από αυτά τα κτήρια μάλιστα είναι ακόμα ζωντανά και είναι στατικά ανθεκτικά, αλλά και αρχιτεκτονικά όμορφα με πετρόκτιστες προσόψεις, δείγματα μιας πνευματικής καλλιέργειας των ολιγογράμματων, αλλά δημιουργικών εκείνων αγροτών. Θα σεβαστούμε τέλος κάτι σε αυτόν τον τόπο; Λυπάμαι, αλλά ούτε και στις πιο σκληρές καπιταλιστικές κοινωνίες δεν υπάρχει αυτή η απαξίωση και περιφρόνηση προς τις προηγούμενες γενιές του αγροτικού χώρου. Εκεί σέβονται περισσότερο από εμάς τη πολιτιστική τους κληρονομιά. Δεν αναφέρω παραδείγματα για να μην πικραθούμε περισσότερο. Εμείς οι Έλληνες, οι πολύ ευαίσθητοι στα θέματα της κληρονομιάς μας, περιμένουμε τις ύαινες, που θα μπουν νύχτα στο τόπο μας για να σκυλεύουν τα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα πτώματα των συνεταιριστικών μας μονάδων;

Αν και πιστεύω ότι κανένας δεν θα ενδιαφερθεί για τη νομική ρύθμιση του ζητήματος των περιουσιακών στοιχείων των ανενεργών συνεταιριστικών μονάδων, όπως δεν νοιάστηκε κανένας και για την εξαΰλωση των συνεταιριστικών μερίδων, κάνω μια τελευταία έκκληση προς το Υπουργείο ΑΑΤ: Ρυθμίστε αυτό το θέμα, που δεν είναι πολιτικό αλλά ηθικό. Αλλά μην ξεχνάτε και τα ηθικά ζητήματα μπορεί να αποκτήσουν πολιτική διάσταση. Και τέλος, αφουγκραστείτε τη θύελλα που έρχεται με τη κλιματική κρίση και τις παγκόσμιες ανακατατάξεις. Χωρίς απεραντολογίες και ωραίες εκθέσεις ιδεών, χαράξτε γρήγορα νέες στρατηγικές για το μέλλον της γεωργίας, καθώς και για τη λειτουργία των συνεταιριστικών μονάδων. Οι γνωστοί παρατρεχάμενοι και κόλακες, θα σας εγκαταλείψουν πρώτοι μόλις τακτοποιήσουν τις δουλειές τους.

Καλή γεωργική χρονιά** για τους αγρότες και καλή φώτιση για τα «κεφάλια».

**Υ.Γ.: Το γεωργικό, το σχολικό και το εκκλησιαστικό έτος αρχίζουν το Σεπτέμβριο.

mytikaspress